Alle inzendingen over libelle OR davinci OR roeien

geslagen water haast zich heftig kolkend weg van de roeiriemen…

Die foto in de krant had wel iets stoers: Vier Europese leiders op het water, Ze praatten over nu en over later, Maar voeren wel een weifelende koers. Het ging van oost naar west, van zuid naar noord, Zo dobberde het bootje vrolijk voort.…

De wereld is van de libelle in zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht toen stilte ons kwam beminnen introvert, onder het lachen van de maan.…

drijven is evenwicht vinden loslaten wat spant vertrouwen op dobber en dragen van water en hand niet vragen toch lachen want drijven is bevrijd zijn zweven - niets doen genezen van wanen en tranen om dingen van toen en zonder spanen roeien op weg naar een zoen van God…

op dit gezicht is alles te vinden de glimlach heel vaag en de houding om alles te begrijpen, alles op zijn plaats met in de achtergrond het bos met de eiken nimfen dartelen gevleugeld kwinkelerend voorbij hand in hand als libellen, in elkaar geklonken de wind van zee fladdert in vlagen met hen mee…

Ze komen immers voor de keus te staan Op eigen kracht aan ziekten dood te gaan Of zich uit voorzorg uit te laten roeien. Ooit gaat de jeugd benieuwd naar Artis toe, Want daar zit in een kooi de laatste koe.…

rivieren vol emoties stromen door mijn lijf in een bootje vol met “zoals men vindt hoe het zou moeten” roei ik uitgeput met laatste tegenslagen daarna drijf ik langzaam af naar daar waar mijn gevoel al een tijdje ronddobbert ballast lozend onderweg naar wie ik ben…

de kringen die je in 't water zoekt zijn al lang verdronken zo ook de naam die je hem gegeven had vlak boven het natte oppervlak danst 'n libelle sneller dan haar schaduw doch dat ontrafelt haar mysterie zeker niet eenden trekken 'n nieuw spoor hoorbaar is je zucht bij het achterlaten…

Ik loop zonder vooruit te komen Ik roei zonder water Ik fiets kilometers naar nergens Ik step mijn longen uit het lijf Ik zweet en puf me suf Ik vraag me af “ misschien een pondje” Ik zie de wijzer van de waarheid Ik denk volgende week blijf ik thuis…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

achter de volgende stroomversnellling ligt het misschien al een hele tijd zoek serpenten zijn als was onder mijn voeten vissen bijten verdronken in het zand ik roei langs kadavers vol verwondering voor het ongerepte stukje muziek een adelaar speelt banjo de echo antwoordt niet…

links is rechts en rechts nu links het verkeerde been uit bed desoriëntatie van a tot z niets klopt meer en alles tolt het wiel opnieuw om uit te vinden klare waarheden ontbinden opgestaan in boomloos bos elke stek moet hier nog kiemen roeien met te vinden riemen…

Die avond nam zij mijn hart bij de vijver en lispelde libellen rakend een rivier bogen bomen eerbied streelde wind onze haren onze lijven wit en wild die avond nam zij mijn ziel bij de rivier begeerte van forellen aan oever van het water vlogen vreemde insecten.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Zij is het vuur, hij de lucht Zij is het hete gloeien Waar hij vaak voor vlucht Zijn angst om zich te schroeien Wijkt hem van haar gloed Die echter niet is uit te roeien In haar warme overmoed Blijkt zij heel gedreven En straalt hem vurig tegemoet Lucht moet hij haar wel geven Voor haar vuur is uitgedoofd Want zonder warmte kan hij…

Dezelfde veerman; dezelfde rivier; dezelfde obscene gebaren tijdens dat niet-roeien van hem. -------------------------- uit: Gedichten 1962-1990.…

Diep verborgen in het schaduwrijk gebied zie je tranen om wat is In het licht zie je het niet Niemand ziet het stil verdriet, het gemis Het verlangen gevangen Kleurrijke bloemenpracht fladderende vlinders dansende libellen kabbelend water wuivend riet statige zwanen In lommerrijk gebied zie je al die tranen niet…

Hij zag een waterjuffer bij het meer en dacht: 'Hoe wonderschoon is die libelle! Ze is beslist de mooiste der modellen. Ik zet 'r op m'n schilderslinnen neer!' Hij zag de vorm en kleur met kennersogen, die pasten bij een beeldend kunstenaar en pakte snel z'n spullen bij elkaar. Intussen was z'n topmodel gevlogen.…

een Elfje danst net boven het water in volle schittering vleugels van glas in lood brommen bij contact met soortgenoten achternagezet door bezit zij geen tijd voor de liefde in achtjes vliegt ze heen en weer voor haar voorgerecht even zij landt op een blad om zich te laten wiegen door de wind tot zij wordt uitgedaagd achteloos…

Laat mij maar nog even roeien vannacht in hoge baren worstel ik tot de overkant Daar word ik straks wellicht opgewacht op ‘t toverachtig golvend hemels strand Hoor de golven zingen in de woeste zee golven stervend op uitgestrekte stranden Achter een verlaten einder wacht er vree dewelke ik omarm met de beide handen Zie de lichtjes dansen…

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…

Ik ben me de pokken geschrokken Eerst aids om in homoland te snoeien Als tussendoortje corona voor het dorre hout Nu stuurt God apenpokken om nog wat zondaars uit te roeien Hoe moet het nu met de Gay Parade? Of zegt u: lik me reet! Zullen de binairen het overnemen? Trap ik nu op gendertenen?…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

In mijn schamel sloepje zal ik oeverloze tijden varen over wateren die niemand ziet het stille roeien over de rivieren in mijn hoofd verre, eenzame plaatsen in mijn diepste ik kabbelende fantasie vol zacht ruisende melodie die leidt naar een warme open zee waarin ik opnieuw mezelf mag zijn…

Hier lig ik dan een poosje met mijn kleine wijzerdoosje omgekanteld in een slootje tussen kikkers en libellen kan de vogels in de lucht zien en de horizon zien hellen en vanuit mijn Deux-Chevauxtje zestien koeienpoten tellen Wijzerdoosje, Wijzerdoosje waarom liet je mij zieltogen zie de ruitenwissers wissen zie het prikkeldraad verbogen…

Golven spelen Heldere bodem in zicht Natuur delen Waterleven belicht Wolken drijven Schommelend plompenblad Libellen met z’n vijven Een waterjuffer die er in het zonnetje zat Weerspiegelingen beleven Voorntjes beducht voor een snoek Rietkragen weven Wind die z’n weg over de golfjes zoekt Je vergeleek De rust uit de beek…

heb alles al gezien of tenminste al van gehoord liefde, oorlog of een moord een naakt meisje van achttien wat kan mij nu nog laten blozen van wat krijg ik nog kippenvel een horrorfilm in een oud hotel of een bruidsboeket van wilde rozen een liefdeslied op een rare fluit zou mij misschien nog kunnen boeien of een vrijpartij terwijl we roeien…

Omringende wildernis verspreidt een geur van vijgen en op de hoeden van terugkerende vissers kronkelen vastgepinde libellen in wanhoop.…

Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over de dingen die mij toen hebben betoverd.…

Wij bonzen luid op Onz’ borsten Wij talmen niet uit te roeien Wij die niet vrezen De wrake van Ons…