Alle inzendingen over liefde OR herfst OR natuur

Het is herfst, en dan zijn daar de paddenstoelen, ze groeien als kool. Het is fraai hoe ze in de natuur groeien. Als je in het bos wandelt moet je wel oppassen dat je ze niet stuk trapt, want dat zou zonde zijn.…

zomaar een dag een dag zonder lach zonder stralen zomaar een gevoel een gevoel met geen doel zonder eind zomaar een gedachte een gedachte aan hoe we lachten zonder toekomst zomaar een herfst een herfst waarin iets sterft zonder liefde zomaar ineens is alles anders zonder iets te zeggen…

Nu de zomer is verdrongen, en de herfst is binnen gedrongen. Zal de winter gauw verschijnen, en al het groen doen verdwijnen. Deze zomer heb ik jouw liefde verdrongen, en in de herfst ben ik naar binnen gedrongen. In de winter zal ik niet meer verschijnen, Zoals het groen zal ook ik uit je leven verdwijnen. Vaarwel mijn liefste, zomer.…

Het laatste geflonker Der zonne ging ter rust; De beek is door ’t donker In sluimring gekust; Maar ’t zwijgende duister Toont lieflijke pracht: Want de aard groet uw luister, Vorstinne der nacht! Geen nevelen betrekken Uw Goddelijk schoon; Geen schaduwen dekken ’t Azuur van uw troon. Vol glans zijn de blikken, Waarmee ge op ons staart…

Ze doen het ieder jaar opnieuw die bomen De eik,de berk,de populier,de es Ze hebben het voorzien op de NS Door blaadjes op de rails te laten komen, En over alle sporen te verspreiden Zo gaan ze ons weer in de wielen rijden.…

Wat is dit vreemde leven toch: onstuimig als de zomerzon of leeggehaald als de bomen in de herfst? Alleen het essentiële is er nog: het ademen, het kijken, de liefde.…

geuren En de wind met de wolken zwiert De donder zijn roffel laat horen De bliksem zn spel speelt in de lucht Zit ik binnen met de houtkachel aan Mn benen opgerold en ik slaak een zucht Ik kan deze maanden niet weerstaan Ze hebben zoveel kleur, zoveel kracht Al het weer is mogelijk in dit jaargetij Van strenge kou tot dagen superzacht Van de herfst…

Bovendien zijn zij niet de enigen die van zich laten horen of zien: de eenheid in verscheidenheid van een mooie om- liggende natuur net zoals allerlei gevleugelde badend in vers najaarsregenwater Op hetzelfde moment dobberen mijn emoties en gevoelens een ogenblik lang in een herfstdip.…

als de zomer weer voorbij zal zijn de herfst lokt met koperen kleuren rode appelen in de boomgaard geuren met tussen de wolken wat zonneschijn een bos of parkwandeling kan zalig zijn de wisseling in de natuur zien gebeuren als de zomer weer voorbij zal zijn en de herfst lokt met koperen kleuren knalrode geraniums langs het raamkozijn…

en daarna, fluister je wat komt daarna ik voel de herfst door me heen gaan, enkel de herfst en geen andere vragen die sporen dragen van holle huizen waarin niets zich kan hechten behalve de onmacht, immer herhalend zoals witte kruisen, lijf aan lijf nooit uit marmer of uit letters van leven wel liefde, liefde, zoveel liefde…

de herfst grijpt me, begrijpt me kleurt me. verkleurt me voorzichtig blader ik tussen de bladeren zij die gevallen zijn, hun laatste dans hebben aangegrepen om moeders hand eindelijk los te durven laten, loslaten, de veilige hand die haar van jongs af aan vasthield, weer of geen weer, de vele keren dat zij samen dansten, en sjansten met al…

het lood van wolken ligt peilloos opgetast in noeste kolen kou de winden wakkeren de waterwoede aan van blauwe hemelzeeën woekerregen daalt in zaaischermen neer op het lijdzame land als bronchiën van longen twijgen tere takken in ijle hoogtes lucht boomstammen beademen als pijpen de slijmklei van de vetgelaagde grond schaamteloos…

Zo kleurig en zo bont dwarrelen alle bladeren zachtjes op de grond. In die warme kleuren als een mooi tapijt vervuld met zoete herfstgeuren. Paddestoelen steken hun kopjes uit de grond dwars door die bonte deken. Al dat rood, bruin en geel ik houd ervan zoveel!…

De herfst ligt uitgeput gevloerd in bladerpulp. De bodem is zwaar zuigt de voeten zeer. De bomen kennen geen troost in de bladval van verdriet. De takken kaal en willoos stijf de stam die ze torst. Woest walst de westenwind, de lucht geplet door donker dreinen. November kent geen genade alle zielen sterven zich dood.…

open Het bos blijft achter, kil en verzopen Maar dan wordt het intens stil Het woud bekent weer kleur Er is iets op til In die rood-bruin-gele geur Eikenblad weet niet goed wat het wil Nog even lekker pronken aan zijn tak Of slapen, want het wordt wel kil De zon is al gaan lopen De anderen in hun slaapzak gekropen Hey, ik ga mee, de herfst…

gisteren lag het nog verloren op de grond het iets te vroege blad nu sluimert het in de roman die ik aan het lezen ben en dwarrelt ruisloos mee van boek naar boek…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

als de dag buigt naar de zon en de aarde de hemel kust zoekt de schaduw traag haar weg over reeds gerooid veld dat verlangt naar stilte, een geborgen rust en vormt de herfstige kilte in de groeiende duisternis, langzaam spreidend, een deken van droefenis…

De zon glimlacht door eenuwenoude takken bladeren ritselen in de wind in zijn bast een hart gekerfd vogels voelen er zich veilig nu het herfst wordt draagt hij vruchten kinderen rapen met plezier eikels vallend op het mostapijt en zij omarmt om troost te vinden legt haar hoofd tegen zijn stam alsof hij luistert zo voelt ze zijn bescherming…

milde herfstzon schijnt alom warmt mijn kale kruin in goud omrande dagen laat de bladeren trager naar de aarde keren, langer aan mijn takken kleven vogels vliegen rond mijn stam al zwierend in verzonken avondlicht waar 't land stilaan vervaagt in paars gesluierde nevels…

Diepte gesprek waarin stilte en kleur ons een weldaad doet zo verlaten we de kloostertuin herfsttinten strelen onze ogen je kunt goed zwijgen zegt hij dat is een kunst, van God gegeven als we stil zijn is er een wacht voor de mond want soms in ons spreken praten we onze mond voorbij hoor en kijk toch eens zegt hij alles spreekt voor…

elke morgen meer dringt de zoete geur zich op jonge herfst nevelt…

Onbekommerd slenter ik door zachte aarde en ritselend blad Laat voetsporen achter en kijk niet om De wind veegt ze met een nonchalant gebaar weg Verdwenen is mijn leven Ik adem witte wolkjes Blaas plagend door flonkerende nijverheid En strijk met een vinger voorzichtig over de kwetsbaarheid van de herfst een geur…

Herfstdraden dragen druppels tussen zon en schemerluchten ademen voetstappen op het zachte pad bedekt met kleurrijk sterfte zij draagt het leven op aan de geboorte van een nieuwe tijd fluisterend stil komt de natuur tot een grijze rust stil maar wereld er ligt hoop in elk gestorven blad dat heimelijk de aarde kust…

Ochtend lief, ik wil naar buiten Er is werk te doen daar in de tuin Het is niet meer zo druk met bijen De nachtkou heeft de klok geluid. Vorige week vlogen er nog bladeren Maar vandaag is ze stil de wind. En rood de klimop En groen de kleine vliegende bladluizen Met z’n allen opgeschrikt Door mijn gewroet in de struik. Russula daar…

Vakantie en zomer voorbij, de herfst kleurt weer langzaam de bomen en zo komt de chaos als een sluipmoordenaar mijn hoofd weer binnen maar gelukkig geef jij mij de kracht om te blijven vechten tegen de spinsels en piekeren van slechte gedachten en hoop dat de liefde het wint van het kruien naar de herfst…

Zoals de oude meester in bezit van schildersezel en penseel, zo kon ook hij niet anders weergeven, de natuur zijn schitterend geheel. Langzaam maar vastberaden werkte de Herfst zich door de maanden die hem scheiden van het winter mannenkoor.…

De herfst slaat om zich heen of reageren wij de luchten, bomen, dieren, mensen omdat het tijd is Natuur verwoordt het zo in cyclische cadans seizoenen, vreugden, zuchten, hopen en wachten langzaam Momenten zijn aan zet dicteren wat gebeurt maar ik wil huilen als ik pijn heb en zelf beslissen…

In de herfst van je leven, wanneer die precies begint dat weet ik niet, krijg je te maken met liefde, ellende, smart en ook veel verdriet, want in de herfst van je leven verdwijnen de vrienden voorgoed en niet meer "voor even", je moet ze laten gaan, omdat ze het leven laten, voor wat het is.…

wanneer de nevel zal verdwijnen en de zon piept door de bomen dan is de tijd gekomen dat herfstkleuren zullen verschijnen het bos wordt stilaan kaal de vele bladeren op de grond kleuren schilderachtig in het rond in een tafereel van pracht en praal voor de dieren wordt het even wennen aan een omgeving zonder lover ze moeten oppassen voor…