Alle inzendingen over luipaard OR vertakken OR ondier

De haas gaat door en hoort er eentje zeggen: 'Je hebt een opdracht die de pan uit rijst: het is ondierlijk, wat men van je eist! Hoe kan een haas in godsnaam eitjes leggen? Het kabinet moet hier toch iets aan doen! Bestaat er geen partij meer voor de dieren? Zo kun je toch onmoog'ijk Pasen vieren. Een haas is potverdorie geen kalkoen!'…

er blijken randen te zitten aan wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Met een vacht die knettert Op poten van een luipaard, bespatte flanken, Ontsnap aan haar klauw! Een driftig dier, een vrouw of een gevaar? Haar tanden raken mijn vezels, Haar koorts besmet mijn lachend bloed, Zij staat in mijn oor te hijgen, tropenwind. Zij haakt de poten in mijn heup en hals. Volgzame prooi, gebeef van verlangen.…

De wind, het licht en de zon, waren hun vriend geworden hun lieve takkenvriend en als ze, de takken, de grond zouden raken dan zouden ze spontaan wortel schieten en zich verheffen tot bomen!…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Bladerloze bomen vertakken treurig in de lucht. Gisteren praalden daar fris groen vol met vrucht. Vandaag overstromen de tranen in mijn hart in dit desolate landschap blijven wolken donkerzwart. Ik mis je!…

De handen behoedzaam bijeen gehouden aan de ander vergezellen de boom aan zijn herinneringen, in deze tuin waar inspiratie te vinden is ziet men geen ontbrekende beelden doch enkel de strepen als vertakking van een schilderachtig leven.…

, man, ik ben geslaagd' Vertelde laatst een kennis bij het stappen 'Van harte dan,' zei ik vrij afgezaagd Toen heb ik naar zijn kundigheid gevraagd Zijn antwoord wil ik graag aan u verklappen 'Ik laat mijn vijand eerst naar adem happen Voordat hij van de aardkloot wordt gevaagd Ik kan een bovenbeen doormidden trappen Heb met een speer op luipaarden…

ik heb de bloemen gezien bloeiend met paradijselijke pracht volmaakt in vorm en kleur wiegend op eigen muziek in stralend reiken naar licht op ranke stelen een schitterend gezicht maar ik wist dat hun wortels een gif bevatten met het vuur van de hel in scherp vertakken doorsneden zij grond de duivel als onschuld vermomd…

De wereld is obligaat aan het andere de ontheffing geschiedt in een een koppotigheid en aan de maatstaf meet het de onsterfelijkheid af het omgekeerde pralen met ooievaarsbenen grijpend in de hazelaar de knieholtes lengend richting het vertakken het vraagt wat belichting van boven af genomen vanuit de onderloop wordt een foto…

met regen aan de luchten vliegt hij vluchtend waar muggen hangen blijven naar het huis en raat waar met slanke taille hij de vorstin wachtend weet die ondier kauwend klagend het werkvolk ordonneren zal hem wacht geen min geen bijenkorf met zoet want eens in de kolonie zijn kop gestoken is trekt hij haar klappen zoals hem de jampot doet…

lang heeft het blad zich groen voorgedaan vasthoudend aan de primitieve ijkpunten van de ooit gewaardeerde woordenstam en nu oorspronkelijke kleuren nog even mogen warmen voordat ze zich losmaken van hun vertakking komt opgekropte gramschap ineens tot volle uitbarsting verrot is het blad dat langs de stam naar beneden scheldt uitgedragen…

Mijn boom herdenkt de stilte van de zee het verhaal waarin jij bent heen gegaan en mijn wanen denken mee mijn droom herleeft de stilte van de armoede in werkelijkheid mijn boom is beleefd en leeft in stille aardigheid zonder opsmuk met een verlegen gebaar staat hij daar in weemoed met alle takken klaar om het leven te vertakken…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

elkaar ontmoeten dat ontsnapt aan het virus de zo gehoopte toegift is met opgeheven vuisten zwaaiend naar het monster omarmen wij elkaar denkbeeldig gewaarschuwd als wij zijn voor het onzichtbaar venijn dat daar flikkerend opvlamt waar lippen zich kussen laten of handen worden geschud dus fladderen wij als vlinders ongrijpbaar voor het ondier…

De avond steels gevallen Over het pokdalige pad van zand Ons reppend naar de lodge Spotten we plots aan de wegkant Iets wat zich sacrosanct voordoet In mijn afremmende lichtbanen Wij verwoed met gadgets tekeer gaan en Snapshots door de neergelaten ramen Van de lanterende panter maken Waarna we verrichterzake Weer stoffig oplossen In…

stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte en waar ik ook zelf mijn ik te eigenen leggen kon, in aarde zijn en zich vertakkend…

wortels uit schaduw - volle monden, met jaarringen verbonden, genieten we van deze rijpe vrucht, waarvan de levenssappen overgaan in een bedwelmende zucht, verkoelen we de mossen met de kracht van blote voeten, gedanst door elfenkinderen in de speelweide van de nacht, met geënte eigenschappen, blijf ik een groene loot aan de vertakking…

Geen schram Geen geknakte vleugel Geen brandend wrak Geen tollende hoogtemeter Het rijzende besef: De dood zoekt geen prooi om te spelen zoals een luipaard Hij haalt een manke gazelle onderuit en laat hem terug lopen.…

Geef mij tien jaar Om te groeien in eigenwaarde Om vruchten te dragen Mij te vertakken En meer van mij te geven Geef mij enkel dat respekt Tien jaar om te volgroeien Te worden wat ik wil zijn Een stevige boom van rust.…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

Vloeibaar in trage tred stromend, uitmondend in stroomdal, is de levensloop zoals vertakkingen van struik en boom getopt met bloesems die in lentetijd ontluiken en in druppels van tederheid traag over je wang glijden verstoppend de blos van verlegenheid.…

Hij kon zich in een elftal vertakken: zo'n man die alles neemt en alles heeft maar op z'n tijd ook wel een bal afgeeft voorzien van alle denkbare gemakken. Daar gaat-ie dan! Het grote fenomeen dat net als ik en Rembrandt werd geboren in Nederland, - ik voel me uitverkoren.…

hier komen ik en het verleden samen waar de wortels vertakken onder het zand ik liep er vaak, en verafschuwde het land dat zich schaamde voor sommige namen in mijn bos zou ik weer worden geboren het eerste als een onbeduidende knop die zijn weg zocht naar de absolute top waar alleen de harde wind kon storen niet elke boom was een goede kameraad…

De beukenhaag danst naar de pijpen van de wind beweegt met alle stormen mee Het verdorde blad huivert trilt rilt onder de grillige plagerige beroeringen Boven de winterharde heg piept als uitkijkpost een schaars takje uit aardmannetje op wacht Aaneengesloten bruine rijen golvend in dichte vertakking deinen in saamhorigheid In…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

eerste vraag is wat doet den Rabauw als hij niet slaapt vervolgens hoe met wie verstaat het onmens zich en zweert hij samen in snode vormen en wijdse vertakkingen dit vastgesteld hebbende - lieverd van me - doemt als vanzelf de kernvraag hoe wij hem kunnen vernaggelen zo dat wij niet in eigen vlees snijden onszelf en de reglementen…

Elke nacht ontspruit er een nieuwe loot, elke droom geeft domweg vertakkingen. De wereld bestaat grotendeels uit water, verwond je niet, put de aarde niet uit. Een sterk geloof in het goede behoedt je voor twijfel, geef me je hand. Zelfs de dood draagt kuisheid als het laatste kleed, vlecht van weegbree een nieuwer.…

Jouw vertakkingen, beschermden mij, tegen ijzige kou, onzalige hittegolven. Jouw versperringen, weerhielden mij, te pronken als een pauw, die door loze woorden werd bedolven.…