Alle inzendingen over masker af

men eet diens woord men spreekt de fluister van de wind ageert het venijn zit in de staart opgestapt ontbonden wachtgeld zes jaar plus een hoge functie voor twee die aftaaiden Nederland en Amsterdam bankroet het schip gestrand in het zicht van de haven waar arrogantie hoogtij viert en het volk in de maling wordt genomen petje af…

door holle duisternis Stom dronken onderweg naar nergens Dansend uit mijn evenwicht De muren die de leegte vertellen Zwak lantarenlicht op mijn gelaat Schoonheid en stilte met eenzaamheid Geen levende ziel te bekennen Steeds verder waggelend wandelend Verdwijnt gevoel voor ruimte en tijd Met hoofdpijn ontwaak ik dromerig En vraag mij af…

Een leeuw brult in de nacht, Als hij getart wordt in zijn kracht. Is hij in het oerwoud de laatste der Mohikanen? Een koning zonder onderdanen? Al spoedig dooft zijn ster Als het schot van de jager klinkt van ver. Een olifant trompettert luid Als zijn rust verstoord wordt om slagtanden of huid. Is hij te groot voor de kast met het aardse porselein…

(Subtitel: Onaf) Het is niet af, daar het in tijd nooit klaar kan zijn.…

Op één dag van het jaar mochten knechten meesters zijn verkrachtten slaven slaven sloot de elite zich af in roes van lust en genot, mits voorzien van een masker voor het gelaat want stel je eens voor dat een schaap de mens herkende, zoals een hoer een klant, de echte groenteboer alvast wat bio-bospeen bestelde morgen was vast te laat…

Wat vond men lust in meenge traan, in blij geschal vertwijfling, kon men door die maskers henendringen: Werd heel de wereld niet een vastenavondbal ? Wij juichen, wen in 't oog ons bittre tranen springen van spijt en wanhoop. - Wie doorgrondt, in 't mensenhart, het wenen van de vreugde en 't lachen van de smart ?…

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

waarom schuil je achter een masker je ogen glinsteren van verlangen en genot je kunt je gevoelens niet verbergen naast mij, tot het ochtend wordt waarom zwijg je onder dit masker je mond om te kussen zo zacht waarom zou je mijn lippen onthouden ze zijn de jouwe mijn liefste, deze nacht wat draag je onder je mantel is het een hart van marmer…

Lachend of huilend het kan allemaal Jouw buitenkant vertelt jouw verhaal Je geverfde glimlach is maar waan Je lege ogen staren mij aan Er is geen emotie achter jouw holle gelaat Geen liefde of vreugde geen droefheid of haat…

Onder de sluier van de nacht heb ik mijn maskers afgezet Lig ik kwetsbaar in mijn bed Confrontatie met mijn diepste wezen Onder de sluier van de nacht kan ik mijn tranen laten stromen Is mijn angst niet in te tomen Ben ik eindelijk wie ik ben.…

wel verder al ben ik eenzaam zonder jou al blijft 't verleden mijn toekomst kleuren en zie ik niet waar ik nu verder heen moet gaan (toch niet zonder jou) ik huil om de toekomst die door het verleden wordt ingehaald ik huil niet meer niet aan de binnenkant niet aan de buitenkant ik zoek de toekomst in en bij mezelf maar 'k vraag me af…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…

Mijn masker verhult in geen geval mijn tranen want die komen er door heen. Materialiteit wint het nooit van mijn gevoelige hart want mijn verlangen is dat je me raakt in mijn gevoel, mijn ziel. Mijn masker voor jou ik moet het maar eens afzetten dan zie je waar mijn tranen vandaan komen.…

Pijnloos trekkend verdwaalt het hart in een wereld waar een masker onnodig is.…

het masker van het leven drukt op mijn gelaat de vrijheid in mijzelf wacht op ziels beraad de tijd is nu gekomen met leeftijd meegegaan mijn ware identiteit zal nu op gaan staan het werpt een korte blik door het nauwe ogen gat oh wereld die daar buiten ik ben jouw schijn spuugzat 1992.…

Maskers Bedekt, bedrukt de uitdrukking afgelegd gevormd voor het gelaat van klei, hout of andere creatie met open mond en holle ogen, zonder jij of ik relatie. Vermomming geborgen een laag op het gezicht herbergt, via ogen door gangen de ware gezindheid; achter een muur van onherkenbaarheid huist de ware identiteit.…

immers totaal geslaagd Nochtans ben ik zeker niet wat ik lijk Ik word door eenzaamheid geplaagd Kijk echter eens naar mij, nà de dag wanneer de zwarte nacht gevallen is Dan hangt hij half de stok, mijn vlag en dàn pas zie je hoe ik de liefde mis Zie nu eens hoe dolgelukkig ik ben ik ben het aller-vrolijkst van de klas Helaas..alléén mijn masker…

In wiens masker zal ik me vandaag verontschuldigen, om de zorgen van de nacht te verhullen, om de zorgen van de dag te verbergen?…

de grijsheid terneergeslagen vluchten ogen naar onontgonnen gebieden waar alleen zij 't bestaan van weet daar waar ze nog ontluiken zullen vlinders in vol ornaat dansen en geuren in volle glorie je hart doen smelten zo maskeert zij de bittere waarheid die bladeren doet dwarrelen in alle kleurschakeringen, zodat tranen geen vrij spel…

Jij ziet mij, maar niet echt Ik zie mij, enkel slecht Blij is vals, verdriet verborgen Ik draag mijn masker gisteren, vandaag en morgen…

'Leegverkoop' bralt het affiche op de spiegelende façade van de gezichtenwinkel een plakkaat vol maskerende wanhoop de overwinning van de teloorgang gelaten worden de laatste gezichten ingepakt - maskers van de ziel - de prijs van een eigen gezicht blijft onverminderd hoog holle hoofden verdringen zich rondom de laatste exemplaren tastend…

Ik heb geen bijl om koppen af te hakken omdat ik dan mijn hoofd ook bij die hakbijl zie kom maar tot rust ik zal je wel beschermen er komt een tijd van ernst als het je niets kan schelen dat men de tranen achter de grapjas ziet.…

het opzetten van een felrode neus, geeft nog geen lachgarantie…

in ogenschijnlijke rust lijkt alles goed te gaan met masker op weet je de kleine wervelingen te weerstaan ik voel de storm die in je woedt en groeven ploegt in je bestaan dit kan echt niet verder gaan je kruipt niet zomaar door het oog van een orkaan want je verstand zit samen met gevoel op een vulkaan barst maar uit en laat de winden…

Vertekend beeld van de werkelijkheid Geslotenheid onder het mom van openheid Ik zie, ik zie wat jij ziet Het is werkelijk niet en hypocriet De leugen in het verschiet…

Het gips trekt de huid mijn kleur, mijn vlekken en zorgvuldige opmaak van mijn gezicht rood levend vlees kijkende ogen sprekende lippen, mijn mond lacht jou toe Driedimensionaal scan jij mijn masker, je hangt een veld van registratiepunten op aan de rode markeringen bij mijn ogen, neus en kin De stippen herleid je tot gevoelens…

een lachende clown de geschminkte vrolijkheid verbergt zijn verdriet…

draag je om iets te verbergen Een masker draag je om alles even te vergeten Een masker draag je om je even minder kwetsbaar te voelen Maar dat masker dreigt soms weg te spoelen Soms, dan wil je even jezelf zijn En alles om je heen vergeten Weet dan, dat je er niet alleen voor staat Ik zal het nooit en te nimmer laten afweten……

achter coulissen lukte het tenslotte de maskers te ontdoen en van onzalig opgehouden schijn de schoonheid af te strippen de moede ogen niet meer aangezet toonden gedoofd het heilig vuur van bloedeloze lippen was het schromelijk taalgebruik verdwenen maar onder aangebrachte lagen toonde de huid zich kwetsbaar zacht liet zich de ziel doorzichtig…

was alles okay na het bad; met weer ’t masker voor haar verdriet…