Alle inzendingen over maskers

Het voelt beroemd, zo'n zonnebril tegen de radende en hopende ogen die je verwarmen met aandacht Ja, wij kijken, omdat we weten door jou gezien te worden we rechten onze rug en lachen We horen je, jij praat graag over liefde, over verlangens en over mij dat ik er klaar voor lijk te zijn Ja, ik wilde het graag heel graag geloven en…

onder het mom van carnaval tonen velen vandaag hun ware gelaat omdat ze al het hele jaar met een masker rondlopen…

Het masker valt af schaduwzijde staart je aan gesloten ogen ondoorgrondelijke pijn ontsluierd in het zacht zijn.…

nu is mijn einde als een gevallen engel verlaat ik dit huis het masker blijft er achter en laat de verleden tijd…

Even mijn masker af. Straks moet het er weer op, En verschijn ik weer met een glimlach op. En niemand die dan nog iets ziet, Van al mijn verdriet.…

zure tranen Hopeloos op zoek naar rechtvaardigheid Lampen zwijgen als grauwe graven ’t Schijnsel iets te vaag en iets te wijd Verlicht de stad haar sluikse slaven Hulpeloos gehuld in zwijgzaamheid Gevels kreunen als lage laden Schuiven langs elkaar als aaneengerijgd Voegen van angst langs paarse paden Met nergens nerven van enigheid Maskers…

Flexibele geest Acrobatische gedachten Fixerend op een man zo stug Ga je buigen Of zal ik breken Laat me voor nu jouw hersenspinsels zien Dan krijg je ze morgen terug.…

Of ik mezelf niet voor de gek houdt, Ik niet doe alsof Geen idee hoe ik ermee om moet gaan Het masker op en verder leven En soms boos op alles en iedereen, vooral op mij. Uit onmacht dat ik het niet begrijp. Ik ben zo moe Moe van mijn gevoelens. Moe van het leven…

Mijn vodden hullen mij slechts in schijnvertoning, het masker dat ik draag is doorzichtig als glas. Meegenomen door het zwart is het maar een kwestie van uren … of misschien dat ik zomaar een bloemetjesjurk aantrek en mijn balletschoenen om dan de polka te dansen ja misschien doe ik dat wel.…

armen om je knieën hoofd afgewend niemand die ziet dat jij zo anders bent uitdrukkingen verborgen masker ervoor je lach is nep maar niemand heeft het door en af en toe zou je je eens bloot willen geven gewoon alles vertellen wat in je zit maar je houdt je mond stijf dicht hoofd tussen je knieën je leven vervuild niemand die ziet…

Het masker wordt wel flexibeler in de tijd. Verwijten als zou het aangeboren zijn snijden geen hout. Of zou het toch aangeleerd zijn door moeder. Vindt hij zich daarom zo vaak aangeschoten terug in een vreemde hotelkamer. Op zoek naar haar.…

probeer te kijken naar de vrouw achter die teveel aan kilo's waarom ben ik niet sterker verschuil ik me achter menige smoes dat ik maandag ga beginnen en mezelf weer de put uit praat terwijl ik dat lichaam in die spiegel haat vrijen in het donker want dan zie je niet wat het het daglicht zo genadeloos ziet en ja mijn lach is soms een masker…

Moet ik de keuzes die in mijn gedachten dwalen Naar buiten brengen en mijn masker laten zien of ze negeren? Nu vertel ik anderen van mijn keuzes die ik wil maken, Omdat mijn gevoel me daartoe dwingt.…

Soms wuiven bomen nog in lentelach ziet zij dromen achter de horizon maar denkt zij weer, hoe ooit de dag en de ellende van een jeugd begon met stille trom gaat zij nu terug intens treurig is haar waangelaat en draagt zij krenten op haar rug waar tijd nog steeds met weemoed gaat drinkt zij als een volwassen poes kleine slokjes…

in vensterglas in barnsteen elke glimlach de tondeldoos met vuurslag in mijn armen ik zet een masker op trek vreemde kleren aan steek lange veren en veeg alle kleuren van de regenboog op mijn huid je herkent me niet…

voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat ik nimmer nog, en tevens toch altijd heb gedaan laat mij dan van de herinneringen eten zodat ik weet te balanceren in een web van stilte om de levensweg te herontdekken, zonder traan te slijten op de weeffouten van de maskers…

en soms heel even vraag ik mij af hoe dat hart en longpatiënten in deze corona tijd hun leven verder moeten leven met 't gevoel te hangen aan de galg in een strop met een mondmasker op…

de levenslange maskerdragers die nooit hun echte ik laten zien zij alleen kennen hun ware maar zelfs hun beste vrienden komen niet voorbij die andere ik…

Voor jou zet ik mijn masker af Met jou speel ik geen spel Je mag me zien zoals ik ben Maar bang maakt het me wel En hoop dat jij dan ziet Dat ik gewoon ben Die lacht om haar verdriet Ik heb geen muren meer Omdat jij net zo kwetsbaar bent Leg ik mijn wapens neer Voor jou zet ik mijn masker af Aan jou geef ik mij bloot Ik werp…

Droge tranen leverden de meeste pijn wenen was het voor een gesloten deur Onder het masker verdwijnt de schijn achter haar masker..bekende zij kleur Achter ‘t vrolijke masker van de lach woonden grauwe wolken, zonder zon Van het leven betaalde ze er het gelag haar ingevroren vreugde, in het beton Onder ‘t enkel lachen voor de schijn lagen…

Achter het masker Zonder fouten Altijd mooi Pijnloos Afstandelijk En vol begrip Schuilt een mens Geef maar toe…

bij de eerste warmte ontdoen mensen zich van hun winterhuid en winnen aan kwetsbaarheid tenzij er een harnas onder hun kleren schuilt of een masker voor het gezicht…

zelden zag ik zo een masker vallen in een klucht, ongeschreven, waarin de sterfelijke mens, verblind, voor zijn eigen bevalling vlucht…

Beschimpt meer als een groot artiest die vrolijk met zijn masker speelde. Maskers en hedendaagse dwang, de toekomst is iets waar ik soms niet meer in geloof, ik ben bang. Toch geef ik nog niet op mijn wagen mijn hedendaagse kunst, mijn wens. Identiteit centraal raakt voorbij haar tentoonstelling van mijn gevoeligheid.…

zoekend om heet de maskers af te doen…

verguld zijn zij met vaandels en trompetten maar achter maskers schuilt de lust in binnenvetten losgaan met gods zegen dag en nacht ten ondergaan aan drank genot en waan zonder rekenschap te geven doorhalen tot dolle dinsdag ‘s-nachts met vriend en buur als om twaalf uur het masker valt genoeg gelald afstand krijgt de overhand spijt…

vormeloze drift blind graaiend op de geur je verbrand gezicht al deels in as verhult slecht het besef dat dit je laatste masker was…

achter een minzaam masker en verfijnde gebaren smeken droeve ogen om ware liefde in gerijpte woorden aan het daglicht toevertrouwd…

Met masker, halsband, handboeien plus zweep en sekspaal, tepelklemmen, zwarte tape. Ook wil hij dat ik me in latex hijs maar dat wordt me nou werkelijk te grijs!…

Het leven moe, getroffen door een schaduw Wat zet mij hiertoe Mijn gedachten van angst, pijn, verdriet Achter een masker die ik, steeds weer opzet Op het masker staat een lach, een lach die niet aansluit bij wat ik voel Het verbergt mijn ware ik, dat is dan ook mijn missie, mijn enige doel Van binnen is het koud, ijs en ijs koud Perspectief…