Alle inzendingen over mislukt genie OR desillusie OR kortrijk

Het afstoten van het overbodige, bespreken van het aanwezige, aan het mislukte zo min mogelijk betekenis toekennen, zoals aan het ontbrekende - het is verre van gecompliceerd, allemaal.…

Maar ook deze keer mislukte het weer. De picador stak net op 't randje.…

Je denkt: nou valt er niks meer te remaken Komt er een Beatlemix de kop opsteken Gepresenteerd als nieuwigheid van 't jaar Ja, die George Martin is me een genie Ofwel that is I think I disagree…

Tegen al mijn ongeloof in, geloof ik in het genie van Bach. Genialiteit kan geen toeval zijn, want Bach schreef goddelijke muziek, voor en namens Hem. Bach is een belangrijke reden, dat ik me zeer verbonden voel, en tegendraads gelovig ben.…

wat is toch de zin als mijn armen naar jou strekken en zij in schaduw vertoeven je zag in mij wat zonnige vlekken die naarmate de tijd voortschreed jouw hoop en verwachting in desillusie begroeven waarom zal ik jouw boeien nog raken als slechts verdriet en wanhoop je bestaan zo wraken vertel maar niets ik ontbeer de macht…

In The Waste Land verbeeldt Eliot het Grand échec, de Grote desillusie van The Great War, de Eerste Wereldoorlog, In de geseculariseerde stad heerst geestelijke leegte en verval in contrast met de heroïek van Rome Maar The Waste Land is meer dan dat: een bewust gewaarworden, gevoelen van een morele grandeur en tegelijk…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Bij een mislukte sprong merkte ik pas, Hoe hard water was.…

De wijze die zei dat van alle schilderijen ooit gemaakt maar een klein deel bleef bewaard dat het werkelijk genie schuilgaat in wat voorgoed is zoekgeraakt. Zo met alles. De doden, de gebeurtenissen die niemand onthield of net niet aan de oppervlakte kwamen, zij vormen ons schaduwtheater. ------------------ uit: Raster, 2003.…

verwachtingen kun je ze realiseren weet je wie je bent of is het kennis vergaard van de ander ben je bang om te kijken naar je eigen hartsverlangen zijn het dromen van je eigen utopie zijn het wensen van nabije realiteit verwachtingen staan voor hoop en desillusie komen na geleden verdriet en kapot geluk geef elke verwachting…

Mislukt blijft de nacht achter, Onuitgesproken.…

Zeg niet: "mijn leven is mislukt." Neen: het Leven is ene mislukking van God. De hand, die heden bloemen plukt, Krampt morgen in zijn laatste lot.…

ik zag het pad voorbijgaan in passerende bomen en struiken het hoge buiten ving blauw met snelle wolken in een dunbevolkt firmament boven het ruisen van de wind hoorde ik de echo van jouw hakken in gelijkmatigheid de mantra van beweging had zijn eigen melodie in het kraken van takjes speelde genie in een magische verbondenheid…

zon je rolt je stralen van oost naar west over mijn hart zon je doet je best je warmte maakt teder morgenkleur komt op en verwarmt de dag avondrood daalt neder de nacht ziet mijn dorst naar lieve warmte nagloeien van je kern brandt in mij zon geef mij energie om te bidden lief te hebben en te danken zon mijn genie…

Ongerept Zittend op een sokkel Een begaafd, breinbrekend genie Geestelijke arbeid. Handeling van Denken Vertaald in het spannen van elke Spier Filosoof. Gedachte De Denker Dante Door Rodin gehouwen Gehakt op zijn briljante manier…

(voor Joost Zwagerman) Na eenenvijftig jaren ging je overstag en zette je een punt achter je schrijven, nooit meer toon je ons die uitbundige lach, zul je ons nog meevoeren in je overdrijven. Je kende de wrede keerzijde van het succes, de donkere poel waarin kunst geboren wordt, het gevecht tegen een vlijmscherp slagersmes wist je zo lang…

Ovidius, jij duivels speels genie Vanwaar die spot in jouw Metamorfosen Ik heb jouw koosnaam Oofje niet gekozen Dat doen die Latinisten, classici Ik vond jouw bijnaam mooi als pseudoniem Uit eerbied bleef ik liever anoniem Speels en ironisch roeiend zonder riem…

zag ze verschijnen de deeltjes die golfjes worden in het grootste versnellen van ooit hoorde de opmaat van snaartheorie luisterde naar de muziek die ooit ons heelal zal verblijden waar blijft het genie die dat orkest zal dirigeren die weet hoe golfje en deeltje in akkoord kunnen vibreren om onze heelalmuziek te genereren…

het genie is niet gek bouwt kastelen van stenen die ooit zijn gelegd gebakken van lucht in de heersende wind gedroogd in het sterven van testamenten die censuur nooit zijn ontvlucht kom maar mijn deeltjes zo breekbaar en fotogeniek ik golf weer de pijn schreeuw de muziek van nog steeds niet begrepen te zijn…

komkommer en kwel tijden van niets slechts denken is iets dat troebelt me wel komkommer en kwel gebogen en gebukt onder het lijden dat mislukt rest nog slechts het verlaten van mijn vel…

Daar wil ik niets van weten Het meest hou ik juist van jou als het koken is mislukt Want dan kan ik je verleiden en stel ik je die ene vraag: ‘ga je mee uit eten?’…

Onze voetbalploeg! Nieuw gras wacht op kalklijnen… wij, op doelpunten……

mijn gedicht is een gebrek aan woorden gevoelens wroeten onderhuids in het rond ik heb de geest niet maar gevoel bekoort me vanaf van ochtend vroeg het is nu avondstond de klanken janken door mijn hoofd en ziel dat nu eindelijk eens het kwartje viel ik zit te piekeren tobben en te zweten ik had het allang en grondig moeten weten de horizon…

Er was eens een meisje in Leiden waar ik een sonnet aan wou wijden, maar ’t zat er niet in want na dit begin was ’n limerick niet te vermijden.…

de knappe ransuil sjanst maar zij blijkt eentje van de familie steen…

hongerend strekken Ogen gesloten, eeuwig Ronddrijvend in het tijdloze Verdikte water van behoud De flikkerende buizen, duimel Een blinkende vloer vol waterspoel Alles één pennestreek weg van de chaos Een in het halflicht vertekend oog Dat door anders brekend glas Je duister impertinent aankijkt, hatelijk beraamd Met hoeveel sterk water een mislukt…

De tiende is misschien een desillusie. De elfde is niets anders dan de elfde. De twaalfde is van niets de eindconclusie. ----------------------------------------- uit: Maagdenburgse halve bollen (1968).…

Mij is Een lange man ontvallen Artiest en virtuoos pur sang Hij, drieëntachtig, leefde lang Wij beiden haalden van de stallen De beste paarden, ik trok op Met een volbloed satiricus Genoot van zijn markante kop Uniek, zo een briljant genie Rust nu in vrede, Wim de Bie…

zigzag opent de dag al doormidden gebroken voor het besef van nieuw sleept zich nog voort naar een zielloos einde als troosteloos mislukt rest de schrale troost dat er vooralsnog een volgende zal zijn…

grote koppen glimmen lachend naar de kleine burger hun slogans zijn mislukt nauwelijks kijkt de kleine burger naar hun koppen en gaat elke dag een beetje meer gebukt…