Alle inzendingen over nacht OR lang OR zon

Eenzaam liep jij ons huis voorbij in de nacht. Ik hoorde jouw gehaaste stappen op het voetpad keek niet op, werkte gewoon door. Hoe kon ik weten wie jij was? Waarom doolde jij zo laat nog rond? Werd je in het donker ergens opgewacht? Man of vrouw, wie zal het zeggen? Je blijft een raadsel.…

Als dit gedicht een schilderij was zag je hier geen letters staan maar zag je alleen de kleuren van een zon die net onder was gegaan. Als dit gedicht een schilderij was dan zag je een hemel zo blauw waarvan de wolken zouden zeggen: ik hou alleen maar van jou.…

zelfs na duizend jaar liefde voel ik me bij jou schuchter en verlegen ik heb alle stranden gezien in alle brandingen gezwommen maar telkens zijn jouw golven nieuw voor mij elke nacht is duizend nachten en na elke nacht komt de zon nieuwsgierig en verbaasd hoe ineengestrengeld man en vrouw kunnen zijn onze afgekoelde huid warmt hij vol…

er scheen geen maan maar het leven lichtte ons bij met haar kleur kleine takjes knapten en hun muziek vertelde van het volgende pad op het zachte mos voelden wij de vochtige veerkracht in een zuigend gaan maar er was meer ook op het stille web onder de grond roerde lichtsnelheid zijn info in tal van processen werd zonne-energie…

De zon schijnt. Het is donker. Aan de overkant staat een glazen boom. Eén voor één vallen takken af. De man veegt zijn scherven in het water. Vissen zien enkel kleine spiegels zonder beeld. Maar de zon schijnt. Het is nacht.…

Hoe meer kou en duister in de nacht Hoe meer warmte en licht de zon brengt de volgende dag…

Ik kijk in de nacht naar de donkere lucht en sla in verwondering een diepe zucht.... om die mooie sterrenhemel. In de stille nacht. Ik sluit de gordijnen tot morgen de zon weer gaat schijnen!…

Het is nacht... En 'k hoop dat in de ochtend de stralende zon weer op me wacht!…

lang was de aarde plat en draaide de zon, overuren in de zomer waar de dageraad overging in nachtelijk buiten westen ondergedompeld in de zee zij verdween en dacht ik schenk u de nacht zodat ik u morgen weer mag oplichten langs de grens want, allicht ben ik uw wens nog eenmaal steeg zij ter kimme in vlammend betoog maar omdat de mens…

Roland Holst Vrij en eeuwig, tijdeloos ontheven, in een hoog en onaanrandbaar zweven, schrijdt gij, koninklijk geheven, langs de blauwe muren van het licht. o! de sneeuwstorm van uw gouden mantel o! de zon, het diamanten vlamsel, dat de heemlen uitstroomt uwer haren langs de wolkenloze bergen van de dag o!…

de zon in je handen dragen tot de einder buigt het zwerk verschroeit je hoofd geen aanstoot neemt aan gedonder van zwarte gaten en wat de dag niet bracht vermag de nacht…

In het westen spint de zon een enkel lint neerliggend blond Een glimlach, een knippend oog van haar vertrouwt dat ook ik morgen ben, omdat ik van haar houd. In de nacht komt stil de maan ziet mijn drinkend zilverlichaam s’ Ochtends zal de zon me zoeken, want in ‘t donker meer lig ik nu in schaduw, en eeuwig leg ik me neer.…

Schuin aflopend, het strand Vlak onder de duinen Ik zit droog, zand Vloedlijn, jutters struinen Langs Noordzee, oplichtend In lichtgroene golven En achter het duingewelf begroet Oranjerood de nacht de zon Omdat het altijd zo moet.…

Verbolgen zijn, 't zint me niet dat je heel de dag, de zon pas ziet als ie bijna rusten gaat! De weerman zat er weer eens naast had vast -en zeker weer haast: om voor 't donker thuis te zijn! Verbolgen zit 'k nu dus hier, mist heel de dag, terwijl 'k wenste: da'k de zon, voelde en zag!…

en als ik dan even met mijn hoofd schud de zee zie die zoveel te dragen heeft wanneer de zon met pompoenoranje ogen haar schouders naar de nacht richt vogels nog een laatste keer opstijgen in de weemoed van mijn gedachten om daarna spoorloos te verdwijnen de hele nacht lang dan weet ik dat, hoe naamloos ook, ik op de donkere golven…

De dag eindigt en het is de kilte van de de avond die binnen sluipt en de angst voor de lange stilte van de nacht,die je dan bekruipt.…

Ben verloren gegaan In het licht dat mij Dag en nacht overspoelde Zonder dat ik me erin Staande kon houden, Immers, kind van de zon, Zoals anderen mij noemden - Nu is het licht voorbijgegaan, Het huis waarin ik woon Heeft gesloten ramen en deuren, En dichte gordijnen die Zo lang ik leef niet meer Opengetrokken zullen worden…

in roodwarme stralen overpeinst de zon de lange zomerdag zakt in het eigen licht als nacht haar donker baart met schemering als tijdloos wisselkind waar eendaags leven overgaat in dood het geboortebrood voor hen die in het duister hun bestaan vergeten…

je speelde met lucht in kleuren van de regenboog verschoot in vale zon danste op wolken lichtvoetig ongebogen weersprak de donder als een echoloze schichtte langs de hemel weerlichtte in de nacht ontlaadde in één ogenblik een fractie goddelijke macht…

Ik haal mijn geluk uit de zonnestralen op mijn gezicht, waarom doe ik dan toch mijn ogen dicht?…

Maar dan ineens, breekt de zon door de buien zijn achter de rug Wat komt is warme dagen, geheid dat men DAN verzucht: Ik wilde dat het wat koeler was...…

Hoe uitgekiend, hoe fenomenaal hoe prachtig de narcissen allemaal hoe blij de gezichten, want: de zon staat hoog aan de hemel. Niemand klaagt, waarom zou je ook? Niemand moppert, o ja, toch eentje de zon schijnt in m'n ogen, waar: is m'n zonnebril?…

We winnen terrein zonder kogels of schieten we zullen het winnen anders zijn we niet te genieten En dat laatste mag je niet vergeten Want de zon schijnt, dat moet je wel weten. Zolang je ‘t gelaat naar haar op kunt heffen haar warmte voelt laat ‘t je beseffen: Het komt goed!…

De zon is onder en in ’t bos wacht al de nacht. In slierten waaien nevels langs de randen van al in diepe schemering gehulde landen, in ijle mist gaan lome koeien langzaam zweven, alleen in ademwolken leeft hun stille leven. Hun laatste nacht - morgen gaan ze eraan. Uit verre wei komt klacht tot hier: de stier.…

Want alleen verder moeten gaan, in donkere lange nachten zo stil, zonder iemand die je voor pijn behoedt, wat is dan nog de zin van 't leven.…

Als een zalm tracht de zon tegen de stroom van de avond in te zwemmen; verzwakt springt zij nog éénmaal op. Dan hangt de nacht boven de rivier. Vol ongeboren licht drijft de zalm naar zee; langs de oevers schrijden bloemen en de kleuren van dode vlinders.…

zwervende tussen fonteinen van licht en langs de stralende pleinen van 't water voer ik een blonde vrouw aan mijn zij, die zorgloos zingt langs het eeuwige water een held're, verruk'lijk-meeslepende wijs: 'het schip van de wind ligt gereed voor de reis, de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen, de morgen en nacht twee blauwe matrozen…

Ik zie wat geluid galmt En door misten zingt Wat de dag ontspringt En in de nacht valt Een omarming van het land Van horizonloos, op de mens lijken Maar de dag is mij te plesant Om hier stil het niets te bekijken…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…