Alle inzendingen over natuur OR stilte OR mystiek

In alle eenvoud is de natuur heel bijzonder. De reiger kijkt begerig voor zich uit. De stilte waar hij zich in begeeft is voortreffelijk, subliem in alle vrijheid der natuur. Mooi is het als de natuur in alle eenvoud zoveel moois mag geven.…

je ogen dansen schalks en blij kijkend handen spelen liefjes strijkend er licht een oase op van vrolijkheid jouw warmte dijt heel langzaam uit de kringen worden groter verkleuren grijs naar licht pastel stilte zingt al snel wij lachen zwaaien geestdriftig naar elkaar en in mystiek openbaren nemen we genade waar…

De lekkernijen die ik in mijn geest verzin zijn immaterieel en door mystiek gezonden snoepvlinder ik praat tegen je in mijn duisterslaap maar wakker in het licht ben je er niet tussen de letters van mijn woorden heerst stilte hongerige zuiverheid van naakte adem daar moet ik het mee doen snoepvlinder jij bent gevlogen…

De natuur is oogverblindend, zo mooi. De stilte overheerst en je raakt geëmotioneerd, door dieren die op fraaie manieren met elkaar om gaan. Soms ook niet, want in de natuur kan het er stevig aan toe gaan. Het geeft je te denken, dat de natuur bewonderenswaardig is en blijft. Foto Dick Voogd…

leiden zonder zijn visuele strakheid te verkleinen waar lijnen elkaar raken in de horizon weet zij in licht de ruimte nog te vinden voor een zitje met schitterend vergezicht daar kaatst in grijzig groen het blauw van hemel terug verwatert zon in een heldere bries en kijken ogen nog straal verliefd jij had vroeger al dat mystieke…

De rust is ingetreden Roerloos liggen bladeren Windvlagen zijn verleden Lage wolken naderen De takken bedekt met dauw Aan mist overgegeven Schimmen achter in het blauw Met het uitzicht verweven Twee bomen door de tijd heen Naar elkaar toe gebogen Hun twijgen vlechten ineen Nevelige atmosfeer Het stenen erfgoed geeft weer Symbolen…

van verre ten hemel rijzend het einddoel van de pelgrim die onder in de stille reus schamele heilige resten aanbad engelen van de kerk daarboven die met hun zachte glimlach de oude mystiek beschermden tegen barbaarse granaatscherven in de hoge gewelven is de schemer speelt het orgel een tere fantasie daaronder fluisteren kleine mensen…

er hangt een aureool om jou heen als jij de kamer binnen komt straalt het licht uit je ogen jouw bewegen geeft warmte aan leven omhult ons met de magie van samen die mystiek van geborgenheid willen wij niet kwijt…

Ik hoor god zingen als een lijster en koeren als een dikke duif.…

Ik zit te wachten op mystiek een beetje misschien is het er misschien is het er ook niet sigarettenrook kringelt naar de hemel en ik wacht ik denk aan slakken zonder huis die zich teder vastzuigen aan elkaar en ik weet niet of ik denk als ik dat zie…

Bos het bos door de bomen niet meer zien bladeren geven hun adem ik ga mijn weg, op zoek naar het wonder zie ik het bos zie ik mezelf, ik ben de boom het blad ik hoor de warme kleuren de zon speelt haar spel, laat alles ontluiken in het prachtige groene bos vond ik de echte mystiek, ik adem met wat de kosmos mij geeft aureool van…

Is voor mij het kennen van mijn hart erkennen dat wat zich soms als harde werkelijkheid voordoet ook een diepere dimensie heeft die mijn verstand verwart om deze hartkracht te ontdekken laat ik stilte in mij opwekken ontwaren dat achter de tragisch lijkende realiteit geen afgrond op de loer ligt met absurditeit…

Onder haar rokken is de toegang richting het kundalinilicht.…

ik dicht het lied van de stilte met klanken van niet gekende ritmische noten gedragen door wijdse nevelbanken en zo hemels onverdroten een zonnestraal doorkruist deze vochtige vlagen als een strijkstok door licht gedragen dan hoor ik slechts in het aanschijn van de dampige kilte dit unieke lied over het wezen van de stilte…

De natuurlijke stilte maakt mijn gedachten vrij en vormen een nieuwe bron voor mijn gevoelens, bezinning… Nieuwe inspiratie, die ik kwijt leek te zijn. Geuren en beelden vormen een bevestiging van de ongerepte natuur… Alles wat leeft, groot en klein Een woord dat zweeft in de put van mijn brein.…

Omgeven door grijze wolken groene en violette tinten ontstijgend uit de horizon liggen stille minuten gebogen aan de horizon…

deze stilte is niet stil is niet onwezenlijk, is niet pril het zachte ruisen van het riet klinkt als een mijmerend afscheidslied.…

het was er niet geruisloos daar op de bank bij de sloot (eigenlijk verworden tot greppel) maar geluid ontbrak, de innerlijke stilte groot, die eeuwige ruimte bood, het was dicht bij de rust in mijn leven waar vind je dat nog, in deze tijd waar het hart het enige is dat slaat; als in een symbolisch gewelf, in de droom bij volle bewustzijn…

jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen van de doden in het hoge gras de beuken kijken toe in de verte vaart een schip De zwanen sierlijke witte engelen roepen wij zijn wij wij zijn wij dàt is wat de jongen hoorde daar leerde hij de stilte…

jouw dood mystieke mist rond jouw graf verschenen – Ik zie je telkens in een ander stiltelicht tegenwicht voor mijn lucide dromenland.…

niets is me liever dan eenvoudig mooi het bloemblauw vers gescand natuurlijk in het licht een meisje drinkt in stilte woorden denkt hem goddelijk lief en ik ik kan in stilte niet meer denken ik kan het denk ik niet…

in het mystieke samenspel dat door zijn apotheose uit pure liefde goddelijk samensmelt…

stammen hoog in de lucht ook hier is de mystiek gevlucht…

en bloed uit jouw stilte op mijn rauwe boterham.…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

mijn penseel danst zwierig op kleurige muziek krult lieve streken op het linnen in de format van een melodie laat licht en donkere partijen niet met elkaar strijden maar middelt met oplichtend perspectief verlopend in diep vergezicht ik voel hoe magie mijn handen overneemt zie ze bewegen in spiritueel leven een mystieke stilte…

soms hang er verzwegen stilte van eeuwen in de lucht als achter de blinden van heel oude huizen...…

We zijn het plot van de verscheurde brief samen in dezelfde adem van de achterbuurt ik zie je daar nog staan in stilte van het oerland tussen dansende mensen alleen met het besef van het verliefde begin er gaan allerlei deuren open kamers vol wellust en mystiek laten hun meest intieme geheimen zien je hebt het met een lach…

mijn gedachten meevoeren In de schittering van de warme zonnestralen Heerlijk genietend in het kabbelend water Zo laat zich in mij deze natuur vertalen...…