inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 81.690):

De stilte

Een kerkje zo oud
en ach zo geweldig oud
in het hoge gras
de verweerde stenen
een haas rent over
het kerkhof

De wind een koeltje
op deze warme dag
boven de akker zingt
de stijgende leeuwerik
jubelend als een engel
een stipje aan de hemel

Het beekje ritselt en murmelt
de jongen ziet het kerkje zo oud
en ach de verweerde stenen
van de doden in het hoge gras
de beuken kijken toe
in de verte vaart een schip

De zwanen sierlijke
witte engelen roepen
wij zijn wij wij zijn wij
dàt is wat de jongen hoorde
daar leerde hij de stilte
in zichzelf kennen

Schrijver: J.Bakx, 24 november 2023


Geplaatst in de categorie: natuur

4.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 135

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
J.Bakx
Datum:
30 november 2023
Dank je wel, Rob. Wat fijn om te lezen dat jij de inhoud helemaal tot je neemt. Dat vind ik werkelijk een eer.
Naam:
Rob
Datum:
30 november 2023
Ik zie het kerkje zo oud.. en de zwanen zwijgen en ik ben ik en leerde ook de stilte in mijzelf kennen .. en weet wij zijn wij. Zo treffend! En wil nog graag van mij laten horen zo nu en dan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)