Alle inzendingen over ooglid OR traan OR herinnering

Dezelfde zakdoek droogde onze tranen van rozenwater en later van azijn. Herinneringen kiest men niet toch niet bewust maar liever dan de pijn en het schrijnende verdriet herinner ik me haar tanden die, na een te brede lach, onder de kast belandden.…

Verdriet van een vriend raakt je diep bittere tranen van verlies zoete tranen als herinneringen de wortels van jouw bestaan langzaam weg gegleden een heel leven lief jouw verdriet raakt ook mijn hart vriend…

En ik herinner me Hoe zowel blad na blad Als traan na traan Langzaam de winter aankondigden. Afvallige gratie en Scheidende schoonheid op de achterbank Nog altijd trekt jouw naam, jouw geur, Aan mijn hart zoals je aan mijn haren trok. De mooiste herinnering aan die felle zomerzon En hoe ik klaprozen voor je plukte.…

De zilte smaak, van tranen, van water. Herinneren mij later, van wat eens was geweest.…

Tranen in stilte, de woorden die pijn doen. De herinnering voor iets waar heel mijn hart in lag. De pijn die ik onderga, de bodem die daar is. En nu kan ik alleen nog maar afzetten.…

In de tuin van mijn herinnering, Pluk ik de bloemen van ons verleden, En langzaam wakker wordend, Zie ik door de troebele zee van tranen mijn lege handen....…

Er blinkt iets Een nieuwe sleutel tot geluk Maar ook een kleine traan van iedere herinnering De deur gaat dicht maar niet van het hart dat dit huis omsloten heeft De deur gaat open Een nieuw begin Geluk & liefde een traan blijdschap Vult de kamer…

Die foto van toen Herinnert mij aan onze eerste zoen Ik heb je lippen toen geproefd Je zachte huid gevoeld En diep in je ogen kunnen kijken Je geur was als een bloementuin En je haar streelde mijn wangen Het was allemaal zo fijn Wat kan ik er naar terug verlangen Joop Bonnemaijers…

waar in de stille verlatenheid mijn nachten eenzaam blijven niets van wat gedroomd mij de herinnering schenkt aan die enige hoop in de vertwijfeling van tranen die zachte geborgenheid van momenten samen zijn waar de stilte wijkt in het gefluister van jouw hart ik luister naar het ritme herinner mij die nacht…

geen afscheidswoorden waren er geen tijd om "tot ziens" te zeggen weg was je voor wij het wisten en nog weet niemand waarom als tranen een trap konden bouwen of herinneringen mij een weg dan zou ik naar de hemel lopen om direct jou terug te halen ons hart pijnt nog van verdriet dat in stilte tranen stromen doet want elke dag meer dan toen…

Een traan in je oog, een brok in je keel. Een knuffel van ons, een bemoedigende mail. Een laatste herinnering, een diepe zucht. Nu is je verdriet een ster, hoog in de lucht.…

Een parelsnoer van tranen. Oude tranen, nieuwe pijn. Schaduwen overkoepelen mijn herinnering! M'n op hol geslagen hartslag vergaloppeert zich in de tijd. Mijn geest, mijn ziel, ze hunkeren naar troost. De littekens, de hunker, verdwijnen niet. Maar in de tranen aan het snoer weerkaatsen regenboogkleuren! Ergens zomaar...…

van mijn tranen als door herinnering verzwegen hoorde ik stemmen in mijn hoofd heb ik daar heel lang gelegen luisterend en van alle tijd beroofd als door herinnering verdreven deed ik de deur achter mij dicht ging ik verder met mijn leven met in mijn schaduw haar gezicht als door herinnering vergeten vond ik foto’s van weleer konden…

stille tranen vallen op het roze marmer van je graf vervlogen beelden flitsen herinneringen je bent ... niet meer maar toch ..aanwezig gisteren eeuwen geleden en toch dichtbij morgen onzeker gisteren verleden waar lach en traan verweven zijn © marijket…

het geeft tranen naar vroeger naar iets wat ik niet meer heb als alles wat ik nu ken er niet was, zou ik weer gelukkig kunnen zijn ik ga het vergeten alle herinneringen laat ik achter mij en maak nieuwe voor jou het wordt weer zoals vroeger voor de herinneringen me neerhaalden ik mis me…

rode raamluiken schemeren door de nog kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en wat roestige spijkers geleefd stilleven met een mesje krabt hij een dun laagje van de aangebrachte verf weg de poes tilt traag een ooglid op hij struint wat door de tuin kijkt naar de gevel, de lucht…

Vermomd op een drukbezocht zomerterras Zag ik levendig de slaap in alle ogen Ieder vermaakte zich ongelogen En viel samen met wat was Bestuurbaar leek ons lot Met tijd om te verdromen Stilte verwoord om mee te komen De cirkel ongecompliceerd als slot Mijn ooglid knipperde even Zo samenzijn werd afgetekend Ons gesmoes bleef ongehoord…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

De uil sloeg eerst zijn linker ooglid neer. En toen de raaf hem ten tweede maal met zijn vraag confronteerde, sloot de uil zijn rechter ooglid dit keer.…

De tranen in mijn ogen laten zien hoe ik je mis de woorden op mijn lippen vertellen wat vergeten is over dagen en weken, momenten van geluk de liefde is geweken de herinneringen...stuk…

ik wrijf een paar woorden met handen vol tederheid langs de boom die hersft huilt zijn tranen willen mijn lijf omranden omdat daarin een herinnering schuilt…

na al die jaren na al de vragen zijn het nog steeds de tranen die mij herinneren ik heb je zoveel liefgehad lief, zoveel maar kan de stukjes jij niet meer ontwaren in schimmen van leugens verknipte verhalen van verlangen…

Regen drupt op mijn hoofd Tranen rollen over wangen op de grond Het doet pijn Ik voel de angst, de woede, het verdriet Ook het samenzijn Hier en nu Daar en toen Het is zo surreëel Die blik en die ogen, om ze te zien vervagen in herinneringen Woorden komen maar schieten niet los Tranen wel Regendruppeltjes op de grond Om te vervagen…

blauw één punt één kleur één lijn het had géél moeten zijn…

Ach, hoe strekte je eens je blauw-dooraderde kleine hand naar me uit en hoe zei je: "Ge bent m'n kind." In een houten doosje bewaar ik sinds jaar en dag een lok van je zachte, grijze haar, die ik voorzichtig heb afgeknipt toen je, buiten bewustzijn, op je stervensuur wachtte. Op die foto uit 1951 sta je als meisje in een vlinderachtige jurk…

Je verjaardag staat me nog steeds helder voor de geest Het voert me terug naar hoe het vroeger is geweest Al ben je al jaren geleden overleden Die verjaardag doet me denken aan ons verleden De dagen uit lang vervlogen tijden Vol geluk en liefde tussen ons beiden Op zo’n dag, nu ik eenzaam aan je denk Was die tijd toch een godsgeschenk Jouw geboorte…

We slenteren over het zandpad langs de opgedroogde bedding van het riviertje richting zandheuvels waar een enkele boom de kunst van eenzaamheid verstaat als je mij toelaat, in droomwereld of niet geveinsde werkelijkheid reizen we samen naar de stilte onder de bloesem van de vlierstruik we ruiken de adem van zomerse wind zuurstof…

Mijn vader droeg altijd een pet. Hij was geruit, een hele donk're. Met een drukknoop en een klep. Hij ging alleen maar af in bed. En reed hij op zijn brommertje, de pet ging altijd mee. En maakte hij een ommetje, dan groette hij ermee. Nu hij allang er niet meer is. Terwijl ik soms eens aan hem denk.... dan zie ik nog alleen die pet.…

In de voetstap van mijn vader wil ik lopen langs het strand, wil ik kijken naar de zon en genieten van het land. Wil ik dromen,lachen,eten, en van alles wil ik weten. Naar de golven wil ik kijken over hoge wijde dijken, wil ik vechten met de wind, hollen wil ik als een kind. In de voetstap van mijn vader wil ik vrij zijn en tevreden…

Slechts herinnering bevroren in wensen van ooit en toen. Ik giet je tranen in de palm van mijn hand wring uit de levenslijn. Als was in mijn handen jij was.…