Alle inzendingen over openheid

Ik wil vliegen als een vogel me echt vrij voelen niet meer gevangen en als ik mocht vluchten dan als een vogel het liefst als een meeuw met een smartelijke schreeuw!…

En weer word ik wakker gemaakt, door stemmen die verstaan willen. Opnieuw voel ik diepe vrede. Een lichaam praat rustig, met een geest. Ik luister stil. Het leest. Ons lichaam heeft aandacht, geen zoet voedsel nodig. Mijn geest vrij baan. Mijn ikje zwijgt. Rust nog wat. Schrijft. Het is holst van de nacht nu. De liefde kent eigen wegen…

Het is tijd voor open spel, mijn liefste. De kaarten op de tafel. Ik heb er twee: mijzelf en wat ik schrijf. Ze zijn van weinig waarde, om niet te zeggen van geen tel. De hand van jou is rijker: je lijf is nog het minste, al is het lang niet mis. Maar ook illusies heb je nog, en hoop. Jij hebt alles wat er is.…

Als ik mijn ogen sluit is het nooit echt duister dan open ik mijn oren en ik luister. Als ik mijn ogen sluit verdrink ik in mijn dromen en dan hoop ik dat ze ooit eens uit zullen komen. Als ik dan mijn ogen open en zie de wereld om me heen wil ik ze snel weer sluiten in mijn wereldje alleen.…

In Barcelona is het de nudisten Dankzij de nieuwste wetten toegestaan De openbare weg naakt op te gaan Men stimuleert het ook onder toeristen Wie zulk een vrijheid te bedingen weet Heeft diens betoog vast heel goed ingekleed…

open oost je ogen -lege bekers hopend op het morgenlicht- over 't opkomen van de dag open oost je oren, luide sprekers boos en storend, boren zich in een pasgeboren schaterlach toast op : Joost mag weten wat er komen zal nu bommen bloeien als vergeet-me-nietjes aan bomen barstensvol geweld toast op : troost voor velen : Babylon,…

Trap de deur in, overbluf me, laat me zien hoe het kan zijn, doe me weer opnieuw geloven, in een liefde zonder pijn. Haal me over, verras me, duw mijn angsten maar opzij, trap de deur in, steel mijn hart, breng het beste terug in mij....…

Door openlijk spoor trekt jouw routebeschrijving de hemel open.…

Dan waait er een wind van stilte Over een open veld Vloeit waardering als vers water Groeit vertrouwen uit verschroeide grond In de vochtige aarde Staan de loze paaltjes Uit hun functie ontheven Nog iets schever…

Niet langer gevangen stap ik bij de volgende stop in de open lucht en haal adem, opgelucht.…

In de lucht tekenen scherpe gedachten Een opening naar de hemel Brokken van woorden knallen erdoor Binnen hangt er een paarse gloed Plots schreeuwen eerlijke zinnen: Waar ben je? Waar ben je? Waar ben je?…

Open en dicht, donker of licht. Warmte of kou, man of een vrouw. Gelach of gezeur, het komt allemaal door de deur. Soms sluit hij voor straf, voor enkelen de omgeving af. En behartigt zo onze belangen, om door de etmalen heen, in de opening te blijven hangen.…

Mijn hart is sterk, mijn oog is open Kom, laat mij lopen, laat mij los. Vrees je dat ik de weg niet vind, mijn vrijheid al te duur zal kopen? Jij vader was ook eenmaal kind, en toch ben jij ook weggelopen. Kom, laat mij lopen, laat mij los.…

De ramen staan open, de wind waait zoel. Ik wil stil hopen, dat er komt wat ik voel. Ik doel op ‘t geluk, dat mij bedreigt. Ik bedoel mijn ziel, maar ach, zij zwijgt.…

Die openbare ruimte, die van iedereen die ruimte met die bankjes en die bomen met een hekje eromheen, wordt niet genoemd in de nota ruimte, die van iedereen die nota ruimte met die letters en die woorden met een zinnetje eromheen.…

Gat in het donker authentiek en bezongen hier blijft de regel steken ik ben nu even doorgedicht zo gaat dat met mijn soort het hoofd in de koelkast de lach in de spiegel geluksgevoel zwiert rond mijn lijf onder de douche mijn voeten op de grond wat trek ik aan vanavond maar het dichtste laat ik thuis…

ik zie een glimlach bij mijn lezers en voel de warmte in hun hart zie de frons op hun voorhoofd dat maakt open dichten zo apart…

er zit een man in de tram een spoor van beschaving loopt over zijn gezicht welk zeer vraag ik mij af deed hem de moed in de schoenen drinken…

Al zit een dichter zonder inspiratie toch zitten de woorden in zijn hoofd hij kan ze alleen nog niet plaatsen en lijkt daardoor totaal verdoofd. Hij blijft maar spelen met de letters maar tot mooie zinnen komt hij niet dan wordt hij best weleens neerslachtig want ook een dichter kent verdriet. Verdriet,wat eens zijn inspiratie was en waarmee…

de graaiende adem van de nog herkenbare man stolt rood in elk opgehoest woord zijn trage handen bewegen dun de leeg geschreven bladzijden het wachten daalt - nog een laatste dag - in een vage, verre glimlach op blauwe lippen en in ogen zonder morgen langs zijn oude mond hecht een schim de smalle klinkers aan schemerzilte…

flarden muziek op de geuren van bloemen dansende golven, zij dragen geluid 'soul' zingt 't vanuit het blauwe gebied tussen hemel, water en straten, tot verder dan hier als een kleine boot meert het af aan mijn oren die gespitst zijn op een herkenning van verleden…

even terug kwam toch is de kern van ploeterend dichten heel dicht in mijn innerlijk verweven gedichten zijn het die de druk verlichten van eeuwig alledaags en tijdelijk beleven en ach een samenvatting is net als het leven hij is kort kernachtig en duurt maar even ook al dicht je dan een leven lang het blijft een zegen ooit gegeven hoe open…

is even stilstaan al een wonder midden in de winternacht wanneer de aarde stilstaat krijgt de verwachting vorm gaat er een hemel open…

je staat er voor open je denkt er niet aan je kunt het niet beramen je bent niet in tel of juist wel tel eens je knopen 's nachts in de kalverstraat een jongedame die danste lachte bewoog naar me woof door sidder bevangen gelost mijn puike relatie dagelijkse belangen ogen werden vochtig schijnbaar omhoog getild lustig hartstochtig…

De stoel staat te wachten op dat wat komen gaat voor het open raam is het, waar die stoel nu staat. Degene die er net op zat loopt door het lege huis maar zo af en toe komt ze terug naar de stoel, bij het open raam even genieten van de rust waarmee het snel genoeg is gedaan, zodra de mensen binnenkomen om aan het werk te gaan.…

er was eens een vrouw uit Acht die wachtte met diepe smart op de opening van landgoed de Groote Beek om te wandelen langs die kreek alwaar haar weerspiegeling geduldig wacht…

Zomers lichtzinnige koelte buien als penseelstreken aan een rozig firmament alles verzamelt zich in het eerste warme licht ik blijf binnen en wacht, ik ken het de deur stond altijd open maar wat binnen woelde was niets van een welkom, eerder een wensen kromlopen door het gewicht van felle onwetendheid God wees jezelf leg aan, dat schot -…

Als een openheid naar de wereld, je eigen levensbloem.…

gesleten Het wordt je met de paplepel ingegoten Menig medemens wordt zo verstoten Doordat men zich afsluit in enge kringen Waarin helaas mensen vaak onrecht begingen Het eigen woord is waar, rite en mythe loont Daar waar men gebruiken van andere kringen hoont Zo raakt het wereldbeeld voor menigeen gesloten Doch luisteren en zien breekt muren open…

Geen ja geen nee, Slechts nu en wee Maar afwachting in tijd Wellicht respijt En openheid…