Voorbij het open raam

de graaiende adem
van de nog herkenbare man
stolt rood in elk opgehoest woord

zijn trage handen
bewegen dun
de leeg geschreven bladzijden

het wachten daalt
- nog een laatste dag -
in een vage, verre glimlach
op blauwe lippen

en in ogen
zonder morgen

langs zijn oude mond
hecht een schim
de smalle klinkers
aan schemerzilte pijn

aan grenzen voorbij

Schrijver: kerima ellouise, 6 juni 2006

miemakehotmail.com

Voorbij het open raa

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 17 stemmen 1.684