Alle inzendingen over piep

En hoorde ik, eer de dorenhage bleust, en gloeiend hangt vol iepen, uw kleene jongskes piepen! Dan, wakker, oud- en jongen, in de lucht: te haast is allenthenen het blijde jaar verdwenen!…

Groene kamers van verdriet het eindeloze wachten in angst en onzekerheid leven, hangt daar aan draden het eentonig piepen machines met lichten blauw, rood waar pijn in kreunen de werkelijkheid benaderen bleke gezichten, blauwe lippen weg van licht in nachtelijke schijn gedempte stemmen vol van rust waar tijd en plaats niets…

Ze piepen, nee joh, die moet recht en die ander ertussendoor, hij kijkt op en zegt; je doet het dalijk zelf maar hoor! Net als bij de mens de nesteldrang, met dit verschil er is geen samenhang geen verschil of toch juist wel? Want kijk; dat ene kraaien-stel werkt samen aan hun hoog in de boom gebouwde woning.…

Nagels klapten dubbel Tanden knarsten Haren braken En de oren besloten steeds iets harder te gaan piepen. Enkelbanden sneuvelden Vingers knakten, puisten groeiden Kaken kraakten als een schuur In de storm van 4 september. "Wat ben je mooi" Spraken de lippen van het Dit lichaam liefhebbende figuur En alles smolt.…

Weelde is een klapsigaar en in mijn dromen zie ik zogenaamde vijanden met elkaar de liefde bedrijven, want dan piepen de katten en muizen wel anders.…

De zolen piepen op de rubbervloer, ke-Doenk, ke-Doenk, ke-Doenk, een Akerboom van een vent die als hij weer eens flink op stoom kwam echt elke pot door zijn gescoor bezwoer Dat ‘kwam’ rijmt niet zo mooi op ‘van’: wat krom, dus nee: de schoonheidsprijs verdient het niet, dat brengt ons weer bij Kees, want als hij schiet is ’t altijd raak en…

Peuter en zuigeling vatten het verhaal, dat klinkt uit piepen, roepen en zingen bij kruipen of vliegende wendingen van de wezentjes met aangenaam kabaal. 't Is het nog zeer prille kind geoorloofd vroege woorden der Schepping op te vangen, en mee dragen in zuiver hart en hoofd.…

veranderd ogen lichten op in schermblauw zien gauw een stukje wereld verdwijnen weer in virtuele kou open zicht is een zeldzaam fenomeen geworden vreemd het kijken naar elkaar geen klikjes toch een paar het voelt als een gemis naakt omdat er geen verbinding is zonder kudde lijkt het kil en leeg omdat niemand je een like-je geeft nog piepen…

Een baby dat haar eerste kreetje slaakt Bij het zien van het eerste licht Lacht als ze je vinger voor het eerst aanraakt Haar eerste glimlach straalt van haar gezicht Huilen in de donkere nacht Alsof ze roept om aandacht Een slaapliedje, en ze slaapt weer zacht Een stille gaap met een lichte piep En je betrapt jezelf als je vol liefde lacht…

En ’t fijn getjisper van hun zwenkend piepen, dat scheen de hoge stilte te verdiepen, droppelde als regen in zijn afgrond neer.…

De lucht kraakt ijl, maar het is slechts het piepen van zijn verkrampte ligamenten. De ochtend had hem de geilgrage fantasmagorie van de oneigen dood ontstolen. Nu was hij slechts ontwaakt om zijn verdroogde vingers te verzadigen met vettig vocht en hapklaar voedsel.…

electronica IT in alle hoeken en gaten telefoon uitverkoren laptop niet te ontwijken computers in ieder gezin jong en oud bezeten niet meer zonder kunnen eenvoud is verdwenen snel is de code verbinding hebben contacten te over over de totale aarde is het oppervlakkigheid ten top spreken in korte zinnen afgemeten frasen het gaat van piep…

Piepen, krijsen niet normaal, oorverdovend onverstaanbaar meervoudig kabaal, heb even overwogen ze wat valium te geven, maar ach ze vroegen ook niet om dit water leven.…

Soms is het leven het piepen van schoolkrijt, een permafrosthap uit het heden, een tik op de onzekere vingers door ome Thijs, die het flink achter de ellebogen had, huilen om je blauwtje lopen in Geleen of na een nacht doorhalen als een hond openlijk kontjeslepen.…

je tegemoet Trillend zonlicht gelardeerd met warmtevisioenen Het landschapsbeeld waarin jij de vrede ontmoet In volle tred met je wandelschoenen Uitgestrekte heidevelden en grazige weiden De geelgors zingend uit volle borst Een landbouwer hoor je op z’n trekker rijden En jouw waterkruik lest de dorst Veldkrekelgeluiden komend uit zo’n piep…

Soms is het in mijn merg zo onophoudelijk donker als in het windstil centrum van een ziekte; je hoort er mensen als marmotten piepen diep uit de zwartste zwammen van hun menszijn. Maar jij die uit dit hout een stem wilt snijden, snijdt een stem. Zoals mijn litteken is zing ik.…

Ik spies hun warme vacht aan mijn klauwen, stil hun angstig piepen met trots vertrouwen. Ik rijt het hete bloedend vel los met mijn snavel en vreet het nog dampende vlees op mijn kavel. Al wat binnen lag komt door mij naar buiten; zo weet ik 't wilde tieren van haas en muis te stuiten.…

rijk liggen hier vredig naast elkaar Geluk en verdriet zijn op deze plaats tot niets verbonden Leven en dood liggen hier heel dicht bij elkaar 't Is hier zo rustig dat doet mijn adem stokken Heel even maar sla ik mijn ogen neer Terwijl een traan vloeit langs mijn wang loop ik traag richting uitgang Terwijl de roestige scharnieren piepen…

Aan het kruis weinig licht te ontwaren Door God en klein pierke verlaten Lijdend voor een stille massa laten Ook halfgoden node de hoop varen Als schriel mens is het moeilijk verrijzen Tenzij soms surfend op golvende eenheid In het licht van schuivende eeuwigheid kan je slechts stuntelend aards verwijlen Maar kijk dan komt de lente weer piepen…

goed, herstel, o nee, ik val, ik val opnieuw, wiebel, wankel, struikel even, kom weer overeind, nee, nú val ik echt, ik val lelijk tegen, glij tegen de grond, bijna, zwaai weer recht, sta weer pal mijn mannetje zo stevig op de benen, au, o nee, ik hou het niet meer vol, zwaai wiegend nog even, armen wijd en treurig grijnzend, molenwieken piepen…

Ook zij zijn piep geweest. Moedwillig aangeplant. Zo word je samen groot. Regerend buiten Lewedorp over een geduldig volk: Bieten, Ooft en Uien. Uitziend naar... een overdonderende Lente!…

Iedereen neemt ie in de maling, zet een ieder naar zijn poot, hoeft enkel maar te piepen, voor wat aandacht maar ach, 't is nog zó klein, dus geef je maar een beetje toe en natuurlijk is dat fout. Verwennen heet zoiets toch, dacht ik, of we consequent zijn..., dacht ik niet, maar wat is nou negen weken, niks toch?…

Dan zullen bomen, hagen, Langs weide en heuvel en dal, Zo menig nestje dragen Waar 't heimlijk piepen zal. Dan zal ik langs de velden, In geur en kleur en licht, Haar 't zoet geheim vermelden, Dat diep in 't hart mij ligt. En wil zij knikkend blozen, De zoete liefste mijn, Dan zal 't vol zang en rozen In beide ons harte zijn.…

Gij alleen, o vlugge en vlijtig ding, dat, langs de natte tak geklaverd, uw gepink laat horen, fijn en snel, ge ontsnapt en snetst alom: "Ik leef nog: piep! Ik leef, spijts ‘s winters winterdom!"…

Rustig rijdt hij de straat op Eerst links dan rechts voorovergebogen gespt hij zijn nauwsluitende schoenen vast Wanneer hij gaat staan handen op het stuur trapt hij krachtig steeds sneller de pedalen rond Uit het zicht verdwenen zie ik hem gaan over smalle paadjes tussen velden langs bossen buiten de stad Als ik later op de middag het piepen…

de schaafwonden likkend om het bloeden te betten en elkaar de besmeurde handen helpend aan te reiken Laat zij zich even gaan en laat haar ware aard blijken Glimlachend wuif zij het vertrekkende busje na en onder applaus zegt die lieverd met zwoele stem kom op nu jouw beurt pa Zo opgepakt en bungelend onder haar behaarde arm piep…

- pats - dubbelglas, laat veer na veertje vallen, mijn kleine bezoeker blijft nuchter, trotseert paniek en gefladder, hij pakt de witte kussensloop; en besluipt soepel en zachtjes de wit marmeren vensterbank, een fractie van een seconde, duurt de actie van dat joch, zoals iedere rampjournalist rapporteert aan zijn krant, zachtjes piepen…

Soms denk ik niet meer ook niet aan dichten en zelfs niet aan vrijen dan is alles vlak bewegingloos dor mooi vind ik dan de lanen bij zonsondergang het piepen van mijn fiets een liedje van maffie Shaffy het kwaken van de kikkers de zenuwzieke krekels.…

Daar woelt en walewiept Een wereld kleine gekjes; En piepe-tjiepe-kriept Met schrille snebberbekjes. Meteen een dof gezoef, Bijwijlen aan 't versterken Door hier en daar een roef Van openslaande vlerken. Al vogels, links en rechts, Die snoepend, ondertussen, Pikpikken als de spechts, En moorlen als de mussen.…

Op mijn vensterbankje zaten vier vogeltjes te pikken en te piepen zachtjes opende ik 't raam. Zette het schoteltje met voer en 't bakje drinken snel buiten ze zaten er eerder op, dan dat ik 't raam weer op de knip deed.…