Alle inzendingen over rugzak

dag uit jouw naam Hoe komt het dat mijn hart Jou maar niet kan laten gaan Hoeveel levens zal ik leven Met jou in mijn gedachten De intense liefde die ik voel Tranen in eenzame nachten Jij verraste me met je komst En betoverde me voor altijd Zelfs nu je bent verdwenen Raak ik je gewoon niet kwijt Een spoor van roze vlinders En een rugzak…

Ieder jaar krijgen we er weer een stukje levensbagage bij de rugzak wordt wat zwaarder voor jou, maar ook voor mij Toch zul je onderweg ook weleens weer een beetje last verliezen want hoe het leven ook loopt dat hebben we niet voor het kiezen We kunnen onze lasten dragen ook al valt het vaak niet mee dan willen we de rugtas legen vooruitziend…

Zouden hier rugzakken zijn als wij er niet waren om ze neer te zetten broodjes als wij er niet waren om ze op te eten? Zou het hier stil zijn als ik er niet was om te zeggen hoe stil het is koud als jij er niet was om te zeggen hoe koud het is?…

je reist al in gedachten snel en veel te ver vooruit mag ik nog even wachten op het bankje in de zon ja op dat perron genieten van ontmoeten bekomen van begroeten ik weet jouw reis is nog niet om we zullen verder gaan de rugzak komt maar nu gevuld met mijn gedachten ga mee het wachten is gedaan kom naast me staan ik weet je…

Er ligt een naakte man naast me in het mangrovebos hij ruikt naar zoete waterlelies zijn lijf is fris, zijn ogen stralen de spieren van zijn benen gespannen zijn rugzak zit vol met bloemenzaden ik heb hem liefgehad toen ik haveloos was in een vorig leven zonder wasdroger of wasmachine alleen in de rivier met mijn blote vrouwenhanden…

Weer die kanker met zijn klauwen grijpt het leven bij de strot weer dat zuigen in het heden snijdt hij morgen finaal aan go(r)t weer die dagen van verwachten hoop en einde loos de pijn weer die woorden zonder zinnen hoe lang zal leven leven zijn niet de bommen in de metro noch het geloof in een eigen god nee de rugzak…

Het is net of ik het gehuil hoor van een ontwakende wees, de poort naar vrijheid is gesloten achter elke boom ligt een rugzak vol herinneringen ik loop door het bos gevolgd door de geur van dood steeds vrolijk lachend op het moment dat het moet het smink zal steeds dikker aangebracht moeten worden ter verberging van de pijn…

Laat je baard twee weken staan Trek een ruime pofbroek aan Draai een doek om je hoofd Mompel Allah zij geloofd Tors een rugzak ruim formaat Schuifel door een winkelstraat en…… 112 wordt platgebeld De ME komt aangesneld De heli hangt al in de lucht voor een bom-alarm vlucht Angst werkt voortreffelijk, angst regeert De A-I-V-D hallucineert…

De liefde schreeuwt zich uit een hart een rugzak vol gebroken dromen een roze bloemenzee ontwaakt geur van nectar kust de broze velden alsof de natuur de mens liefheeft zonder aarzeling, onbevangen puur likt moeder Natuur haar tere wonden vaak wreder dan de mildste tederheid in de wildernis zoekt vrijheid een weg een lentehart roept…

Daar ging je, met je tas en je rugzak je baseballpet zoals altijd achterstevoren rook een uur in de wind naar aftershave ook al had je je weer niet geschoren. Het hoorde bij jou, die ruwe stoppels onverzorgd lijken, maar het toch niet zijn zwart leren jack, en natuurlijk een joint dit alles te zien maakt me zo klein.…

anders waar het fluiten van vogels komt niet van verdwaalde vuile kogels dat hij geen schoenen heeft bezorgt slechts bloedende voeten wonden die wel kunnen helen in het beloofde land van elders klein en wereldwijs te vroeg zoekt een kind een nieuwe thuis een niet kapotgeschoten huis waar het kind-zijn nog wenkt dat in zijn haveloze rugzak…

De eerste dag zit er op Nijmegen je bent TOP De eerste blaren zijn geprikt Een evenement waarop je kikt Het grootste wandelevenement ter wereld in ons kleine land Met zo veel toeschouwers aan de kant De Waalbrug, Elst en Lent Dat kleine meisje en die grote vent Het bier is niet aan te slepen Een rugzak vol met mueslirepen Gezelligheid…

Lotte is ziek Ik pak mijn rugzak mijn kompas en wat kleren doe mijn laarzen aan, een jas en ga de deur uit Op weg naar Lotte Alleen zijn met mezelf Zolang ik onderweg ben zal ze blijven leven zal ze niet doodgaan Ze gaat niet dood, het mag niet Ze gaat niet dood, ze gaat niet dood Nee, nee, nu nog niet Het is nog niet de tijd Ze mag…

Met een rugzak vol goede bagage, komt in zijn levensverhaal nu een nieuwe passage. Bedankt lieve leerkrachten van school Hagen, voor al jullie positieve bijdragen.…

Mijn rugzak heb ik uitgeleend – aan wie? Aan mensen die ik nu dus nooit meer zie. Ik hoop dat wie het waren ermee boffen. Ik heb geen zin meer om op reis te gaan. Al dat gesjouw met veel te veel bagage, per land weer een verschillend percentage van fooien – nee, er is geen lol meer aan.…

Met een kruimel brood en een slok water ontvlucht ik de dood met niet meer dan een witte veer en een vel wit papier in mijn rugzak en in Gods Naam nog genoeg tijd voor verandering Gun mij de plaats van mijn bestemming waarvoor ik ben geboren en uitverkoren Omdat ik U boven alles lief heb bespot gehaat verlaten niet meer…

aderen nerven De zon speelt klokje van gehoorzaamheid Ik ben nog jong, poëet en filosoof Mijn pen voelt zich verwaarloosd en verlaten Ik zoek naar troost, ontdek, krijg in de gaten Dat mijn interesse uitgaat naar geloof De dingen die ik meed als atheist De zaken die volkomen langs mij gingen Mirakels waar ik niet voor openstond Ben rugzak…

nu niet meer bedaren de liefste dingen zijn ons afgenomen door op afstand te coronen alles wat van waarde is wordt nu door het negeren opzettelijk gemist ik heb je handen genomen samen hebben wij ze gewassen in de zee van onze dromen heb je heel even geknuffeld in het avondrood tot mijn kus je ogen sloot het nieuwe jaar is de rugzak…

stralend wacht ik besta en proef een toekomst voel een samen, nooit verwacht wel verscheurd maar toch behouden wat ons ooit bij elkander bracht ik leef minuten in het heden tel de seconden stil en zacht loop door de paden van verleden en voel mijn ongekende kracht ik neem zachtjes de kleine treden geniet van alles, heel onverwacht een rugzak…

Tijd voor een goed verantwoord dus goed doordacht gedicht dat volgens kenners pijnlijk en tegelijkertijd verheffend is Over het strompelen in de tijd de kou in al mijn botten streeds strammer gaat mijn pas en donker is de weg Nee, 't moet nog pijnlijker: de "rugzak" wordt nu ook te zwaar en trager wordt het lopen aan het eind mijzelf…

Plezier in waar je gaat de kin gericht naar waarvoor je staat, katoenen jurk waarop alle klaprozen van de wereld bloeien, rugzak op de rug, wollen muts op het hoofd warmt tot aan de ogen, waarin al de koppige sterren als kolen gloeien, met onafzienbare tijd voor beide voeten, je schopt het niet weg, je loopt er triomfantelijk doorheen…

Nu de kinderen als blanke konijnen over de prairie razen, hun rugzakken leeglopend, langs de kant van de weg, vraag ik met overmoede tederheid wat zal ik voor je zijn? Met aarzelende handen raak ik je schouder aan jij draait je langzaam om, een zucht als een verwijt die sterft nog voor hij je bittere mond verlaten kan.…

We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Twee bekers vloeiden over, wonderbaar Er was telepathie, het was occult Jezelf niet mogen zijn, slaag en tumult Een rugzak vol neerbuigend commentaar We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Het was ons stevig ingeprent, gij zult Uw ouders…

wolkjes tekenden oplossend mooi weer wij met de rugzakken op weg naar het blauw- groene meer dat verkoeling beloofde van de hitte boven op weg naar santiago de compostella zonder haast en stress de rest plezier levensjaren in diepte en hoogte geluk liefde en pijn weer ervaren op de balans rekening leven onze stappen bleven…

Diepe dromen, donkere nachten, mijn rugzak is al lang gepakt, alleen weet ik nog niet waar naartoe en voor hoelang; deuren gaan open, wolken vormen trappen, ik neem ze één voor één, en volg de prachtige kleuren die op me afkomen, de kleur van regenbogen; ik roep héél hard, maar er is niemand die antwoordt, tenzij de echo, stilletjes…

Ongeacht wat men zegt of wat men mij voorlegt zelf nog misschien vertaalt of zo nodig dikwijls herhaalt, het houdt mijn niet tegen de rugzak zal zwaar wegen het lijkt voor mij misschien een zegen ik drijf door mijn eigen zin, het is mijn leven niet horen wat men vertelt of hoe vaak men mij waarschuwend belt mijn eigen idee, krijgt voorrang…

vier lange jaren zijn verstreken in welke je nog altijd aanwezig bent in kleine dingen van alledag hoe zwaar jouw rugzak woog voor jou zullen we nooit weten, maar dat 'ie te zwaar bleek, was 'n feit het maakte niets uit hoeveel we van je hielden, langzaam maar zeker verdronk jij in jouw poel der wanhoop waar jij zo naar verlangde was…

Jouw geur zat nog in mijn rugzak toen ik thuiskwam. Ik had hem tegen m’n neus aangehouden, diep opgesnoven en geprobeerd te achterhalen wat het was wat ik lekker vond. Hij had alleen maar in jouw kamer gestaan. ‘Wat is die geur dan?’ had je gevraagd. ‘Ik weet het niet’, zei ik, ‘gewoon jouw geur’.…

ze is jong maar heeft een vage zachte rimpel rond haar mond de handen in rustige beweging terwijl haar oudste -een mooie jonge vrouw- voorzichtig aandacht vraagt terwijl ze voor ons kookt wordt er gelachen om een goede grap als een schoonheid binnen schrijdt de rugzak vol geleerde stof: een uitbundig gemeende groet daarna volgt rustig pianospel…

Door de schaduw in mijn rugzak besta ik niet, al was het maar voor even de dorst gelest uit de tijd van gisteren voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, zwanger van een aanstormende golf eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet wil winnen, heeft al verloren, kom aan mijn borst spat in mijn…