Alle inzendingen over satijn

Elegant glijden vingers langs lippen van satijn een zoete kus van zondaars ontvalt een blik mijn lief te zijn En langzaam smelten wij ineen een rode roos gewild -ik blijf een hartendief besteelt mijn hartstocht vreemde schokken in mijn lijf Al ik geef is nog te min voel ik meer nog vaar ik klem zweet ik rollend in mijn…

De geur van jasmijn Tedere schaduwbloem Een droom van satijn in zilver maanlicht Er staat een vrouw aan het stille water De wind fluistert in haar bleke haar Zij zingt zacht en de wereld luistert O liefste Grendel de poort van de nacht deze nacht en schuil schuil veilig geborgen in de heldere rust van wenkende ogen…

Met goudkleurige kop en diep zwarte vlerken ben ik het symbool van kracht zonder buigen In 't hoge rotsgebergte ben ik altijd thuis geweest waar het verre uitzicht mijn scherpe oog trotseert Op weidse vleugels van satijn laat ik me drijven doorklief met trage slag wind en hemelrijken Waar het blauw van azuur en ijle wolken zweven…

Niet eeuwig duurt het feest dat ik op aarde zou wensen draag nog de stof van velours en zwart satijn de pijnen zie nog de ellende die er is en hoor het bitter klagen kom leid mij voort tot aan die diepe kloven daar waar die brug nog is waarover ik niet de last kan dragen van het lijden snijd het dan af ik zal niet klagen maar…

Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij?…

Dansend laten we ons weven In een touw van liefdeskoorden Het ritme laat ons verliefd zweven Over toppen van zalige wellust Dansend laten we ons vervoeren In een droom van wolkend roze Het drijven naar een samensmelten Maakt ons tot een zalig genot Dansend laten we ons wikkelen In een satijn van strelende handen Het voelen naar het ultieme…

een vleugje satijn meer is niet nodig om te bedekken wat ik ga onthullen misschien nog een hoed en stoere cowboylaarzen om de aandacht af te leiden van mijn rusteloze handen muziek kleedt de ruimte in een ontspannen sfeer “you can leave your hat on” opgelucht haal ik adem als ik kijkers zie binnenstromen die betalen met belangstelling…

Op tere vlindervleugels van satijn zweeft ze over de wereld, nog eenmaal overziet ze het allemaal. Dan raakt ze de dorre grond en met een lichte trilling nestelt ze zich tussen de anderen. En zo is het goed.…

In die satijnen zomernacht, als geritsel zelfs lawaai is en de versgestreken lakens een zweem van rozengeur verhullen. Wanneer de melkwegsterren vallen hel, als oplichtende bakens dan is in zulke tovernacht de hemel heel dichtbij.…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last…

Vereend met deinende golven Overvalt de liefde ongemoeid Onder fluisteringen bedolven Wordt het hart verschroeid Opkomende passionele driften Profileren zich in duistere nacht Satijn glijdt golvend rond de enkels Maagdelijke rondingen pril en zacht Drijvend op eeuwig deinende golven Gewillig verdrinken in erotische vloed Ongekende hoogten…

met een donker gebaar plooit de nacht alweer een vouw in het bestaan van onafgewerkte plannen tot rust gekomen handen hunkeren onder hun juk van overjaarse lagen eelt naar hun verleden satijn dit heden en haar duisternis kunnen niet bekoren noch het ochtendgloren wekken de tijd groeft een nieuwe stempel en draalt verder op 78 toeren…

van schaduw vooruit het baart en ontvangt en vindt zijn weg vanuit het vruchtwater in een vuurwerk van duizend–en-een-nacht het sleept zich voort in een eeuwige glimlach en etaleert zich in verzachtende beweging als een jong meisje in nieuwe kleren stevig en strak om haar lichaam een wonderlijke parel in strelend satijn…

in een equivalent moreel Tracht een baby niet te laten huilen als een ziel vragen sterfelijk te zijn En je hart te verschuilen in een camouflage van satijn Want soms denk je zwart als zilver en de trots erkent verval Poetst goud na een schilfer zonder toeval,het gouden lotgeval…

(In een haiku-treintje) Kwetsbaar, gevoelig is zij al vanaf dag één Echter sterk in doen Broos en sensitief door de bomen nóg geen bos Uiterlijk soms hard Gecompenseerd door fragiel, frêle innerlijk Ingebouwd goed hart Korz'lig, soms kribbig delicaat, indien nodig 'k Herinner mij noen Nacht in wit satijn daarna een New-York-minute…

Omhult mijn hele zijn in een perfecte symfonie De eerste aarzelende streling luidt een nieuwe ouverture van zacht en teder liefhebben dat mij eindeloos mag duren Maar jouw regie van het libretto trekt onweerstaanbaar mee naar de hoofdact en zijn aria in de triomfboog van uw Elysée Die zich verstilt in een finale gecomponeerd als zacht satijn…

Sluiers van mist Hullen zich om ons De wereld niet toelatend Sluiers van mist Als wit satijn Gevangen in onze liefde De tijd is zó ver weg Alleen ons en niemand anders Sluiers van liefde Omsluiten onze lichamen In zoveel passie Vervullend onze gedachten Sluiers van mist Fluisteren het verhaal Van een liefde tussen ons Sluiers van…

al na de eerste vlucht Van het gevaar was ik mij niet beducht Ik probeerde weer te vliegen na een lange tijd En vloog naar de wolken zonder enige vorm van behoedzaamheid Drijven op de wolken blijft altijd mijn droom Met jou wil ik vliegen zonder enige schroom Alleen moeten onze routes wel dezelfde zijn De wolken zullen dan aanvoelen als satijn…

Twee zachte borsten lipjes uniek en fijn warme huid om te strelen haar spiegelbeeld in de maneschijn oogt mooi als matglanzend satijn.…

Ik droomde van een gouden vogel bezet met edelstenen en vleugels van satijn Zij nam mij mee naar de hoogste sferen om te plukten diamanten smaragden en robijn doch mijn mandje had geen bodem toch bleef ik plukken aards als ik was tot ik vermoeid van onder haar vleugels glipte en naakt terug plofte op mijn harde matras Waarom…

welzijn van wie jou lief waren Jouw zachtaardigheid in het spreken dat nooit kwetste Jouw kwinkslagen waarachter de betrekkelijkheid school die voor even de ernst van dagelijkse zorgen verzachtten Maar ook de attenties zo eigen aan jou die onze ziel glimlachend in bewaring nam Dit zijn de onsterfelijke parels met zacht satijnen…

De nachten waren vier seizoenen gekleed in satijn. Jij blijft mijn eerste lichtstraal die duurzaam zal schitteren. Met de ambiance van de mysterie door jouw jasmijn.…

Ik blijf schreeuwen van de daken om jouw fluwelen huid op te roepen onder een gekleurd satijnen laken.…

Getuigen van jouw decennia jouw eeuwige jeugd voor mij de beleving van jouw vrijheid gewikkeld in gevoelig satijn. Jouw onschadelijke onschuld straal je uit met innerlijke rust geen verzoening kan verbinden zoals ik in jouw wonder berust.…

Een jonge god in kolos verankerd, versmachtend satijn - ik ben de wereld, gevangen in de ontberingen van dit schilderij.…

In de verte schijnt een licht hoog boven waar het blauw de hemel sticht Vol diamanten en valt in plasjes neer de grond bedrenkt aarde vult en nog veel meer Stroomt overvloedig als zoete wijn en gulzig drinken bloemen schitteren als teer satijn En dansen wiegend in de wind en glanzen in brekend licht door schoonheid…

Stilte, uitbundige stilte zweeft vloeibaar in het zwerk over mijn woning en mijn kerk vult oor en oog met kilte op slagpennen met goud vernist gleden schrijnend de wonden binnen verscheurden de lach en het beminnen en hamerden op de satijnen kist de lamp Gods is niet gedoofd al verliest de hemel haar heldere stippen en is ook de dag van…

De bloemen dringen om U samen: De rozen koninklijk en rein In rode zijde en wit satijn, Edel van stam en hoog van namen; In geur van meidoorn en seringen Der duizendschonen stijve rij; En werelds in bruingouden pij De muurbloemen, de boetelingen. Ach Heer, in dit uitbundig leven Heerst reeds een onbekend gevaar.…

Ik zag een volmaakt gezicht Geschapen in de wolken Met een lach van satijn En fluwelen lippen Ik zag sterren stralen Als ogen die fonkelen in de nacht En ik aanschouwde je blik Genoot van de intense pracht Het was maar een moment Ik dacht enkel even aan jou En tijd had rust gekregen Alles stond even stil Ik heb liefdevol…

hoor de stilte van de nacht mijn stem laat u zweven op een kussen van satijn zacht spreek ik woorden waarin u even mag zijn luister naar mij ik spreek over weinig slechts letters met klanken daartussen het lied van zingende elfenbanken zij staan, zomaar gewoon dicht bij de grond hebben geen weet van mensendromen zij kijken niet…