Alle inzendingen over schoor

Van de bomen in het bos die omsloten zijn met schors. Van liefde en verlangen diep in mezelf gevangen. Vreugde om het mooie wat me is gegeven in het leven. Als ik er niet meer zal zijn blijven deze woorden voor altijd in dit gedicht bewaard.…

Gelukkig diegene die bedaren, als oude schors van bomen wordt geraakt, waarmee echo’s smoren in hun medeklinkers, gloort de kruisgang van de wind. Nu in ouderdom genieten wat glans gaf aan de jeugd, een rinse smaak van de komende tijd, regen kleurt zich in de geur van krijt.…

Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder al het jonge sap gerezen. Onder de nevels in de vert' het bronzen roepen van een hert.…

betekenis slechts wat ademgeruis deelden we in veel te kleine ruimtes toch was ik de stoet, de karavaan die door ’t maaiveld de zorgeloze moest leiden, nog sta ik centraal als de locomotief zich pluimt binnen mijn kadestraal mijn verlangens waren diep, steeds weer zocht ik droefenis in blijde gezichten en vroeg me af of we de geschraapte schors…

Gelukkig zij die tot bedaren komen als de ruwe schors van boeken wordt geraakt in al de vergeten echo’s weerklinkt in de kruisgang van de wind. Nog genietend van de stroom van zinnen, wat glans gaf aan een verlaten jeugd, de rinse smaak van dromen in de zachte regen met de geur van krijt.…

Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder al het jonge sap gerezen. Onder de nevels in de vert' het bronzen roepen van een hert.…

gaat meetellen mijn zijn Schoolstraat de Swikstellen heeft een streepje voor met de Korte en de Laange Schoor staat paraat langs de Hoofdweg de Oosterstraat de Veurste en de Achterste Rou is alles wat je je wensen zou en nog eens wat het Kruirad Kochspad mogelijkheden zat en daarna de Zandstroom A verder gaan langs de Briolaan de…

Zwarte kraaien vullen het mistige weiland met overwinningskreten over de voorbije winter waarin dagelijks zoeken naar het weinige voedsel of weerloze prooi lang en moeizaam speuren was hun schor gekras weergalmt in kale bomen slaat stram gebeeldhouwde takken is ondanks ruwe schreeuw bemoedigende zang wekt gezwollen bladknoppen uit een…

Hoe heerlijk is het om te strooien Met ongezouten commentaar Een opgezette boom te rooien En vellen is verdedigbaar Hoe zalig takken af te zagen Een stam te klieven voor de haard Om plat te branden alle dagen Het is de moeite meer dan waard Hoe wreed is het kritiek te kerven In bast en schors van levend hout Om te verwonden, te doen sterven…

Een heel landschap verloor ik voorgoed onder mijn voeten en die bomen ik voel hun schors niet meer. Andere ogen voor dit landschap voeten voor die grond. Vaarwel... Mijn landschap…

Alles wordt hier afgezet het vergezicht dempt oorverdovend stil het slijk der aarde in slenken opgehoopt waar lamsoren lopen te grazen genomen eet men zeekraal met vers is iedere naam in het zeezout omgeven hiert baart men zorgen naast geluk en paart er slik aan schor in die gedachten heel wad geboren in alle rust is dit in mist…

Onder aandrift van de kniel welke door het groene kweelt terugkaatsend in echo’s waar ik week door vlieg wallen schoren rode ziel welke de mijne streelt scharnieren knarsen weergaloos openen de toegangspoort Zie hoe jij bekoorlijk ligt in middeleeuwse tijd begerenswaardig oord de zon beschijnt jouw schone zicht welk eeuwig in mijn…

uren in hartslag en gevoelstemperaturen een flinke maar begrijpelijke stijging En vrouwen vloeken, zuchten en verzuren die zien in haar terecht een scheidingsdreiging want sterk is de mannelijke neiging om kwijlend en in trance naar haar te gluren En de jongens op de steiger God, wat vinden die haar sexy ze fluiten en ze schreeuwen kelen schor…

Het ruikt naar suikerspinnenbos fluweelwolken schaduwen over de gelokte haren van de geknielde vrouw een gebroken vleugel trilt het schors tekent groen afzonderlijke gezichten bereiken de grond waar boomverlatende takken zoeken naar werkelijkheid de dwaas de romanticus ontrouw verliest zich in brandend verlangen de ander bidt tot één…

ik ben niet bang voor langpootspinnen ook duizendpoten vrees ik geen want elk gedrocht heeft naar ik meen het recht whatever poot te minnen Ik word niet warm van pissebed noch kou bekruipt bij vette maaien een lintwurm durf ik heus te aaien ik neuk zelfs mier niet zonder pret nooit gilde ik mij hees of schor nog nimmer ging ik vlak gestrekt…

ik laat mijn woorden achterwege geef ze aan onzichtbaarheid en lees boomgaarden vol vruchten, voorzichtig geknipt uit bruin papier en uit jouw poëzie, diep in het glanzen van sneeuwwitte schors in het weten dat, nog anders dan de dag of de nacht, jouw zoekgeraakte bloei zoveel meer mengt met bloesems dan rondgezonden…

Zoals een golf het strand kust nevels die langs het oude schors vrijen bepaalden mijn droom,ja zon scheen door mijn raam maar het was nacht, de sterren straalden zacht als krakend kreupelhout onder mijn voeten bepaal ik zelf niet hoe dat komt sinds ik jou droom ben ik verstomd wanneer ik dan zoals een golf het strand kust denk dat het…

tussen kerst en nieuwjaar bleven zijn telefoons oorverdovend stil spam en andere rommel vulden zijn prullenbak, maar zijn inbox bleef leeg zo is het nu altijd tussen kerst en nieuwjaar en tussen nieuwjaar en kerst hij gooit vruchteloos flessen in zee een schreeuwt zich schor in de woestijn alleen de galm antwoordt soms zou hem…

Onder glanzende schors suizen zonder twijfel fijnmazige kwartetten; een glasheldere piano, violen, een cello. Waarschijnlijk een kleinood van Brahms. ------------------------------ uit: 'Raster poëzie', 2004.…

ik zag kastelen op het water kaboutermensen puntmutsten hun groet het zag er zwart van afscheidnemend velen meeuwen krijsten schor hun groet water sloeg in deining terug met golven hoofden braken ze maar argeloze voeten werden nat bedolven met een laatst signaal de haven uit de zee draagt langs de pieren het kleiner…

witte strepen tuimelen vlokken snijden de lucht en de wolken nijd klitten samen tot het wit tapijt git alomvattend wit getooid met zwart dat contrasteert totdat de zon het heeft ontdooid en alles weer opnieuw onteerd kraaien kreten schor vergeten spreuken in de natte westenwind hongerig in kliek getroept bezeten de naakten worden wit…

Metronomisch kabbelde je interesse maar wat voort 't klotste, schuimde en betastte m'n lippen spoelde tevergeefs tegen m'n kade aan tot eb opkwam en ik begon te missen wat zo'n ritme verdoven kan Schor smeekte m'n verstand maar die golven bleven botsen en woorden ongehoord zo ging ik wat verpozen na dit akkefietje en schudde…

Ik wandel door de leegte en alleen de wolken zijn mijn gezel Ver, heel ver hoor ik een zilveren lach de stem van de jeugd… denk ik toch… of is het verbeelding misschien… het smachten van mijn eigen, stil verlangen… Zacht raak ik de schors aan van een oude beuk, eindeloos hoog die zijn schaduw werpt over mij en mijn mijmeringen Wees…

Mijn inheemse boom van hout in vroegere tijden brandt je haard het vuur maakt ringen, de schors valt grijs-roodbruin als waslaag in de zon mythologie en volksgedicht vormen bovenmenselijk alle kleuren de geur van hout gedestilleerd die als geen ander gemoed kan schenken omkranst dans je, schildwacht van de schemerige heide, de…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

je kunt vasthouden voelen of het warm of koud is er iets dat communiceert contact maakt ons het gevoel geeft dat we leven en nog steeds bestaan vooral het weten dat wij niet alleen zijn die angst is een psychose aan het worden te horen en zien in alles om ons heen dat steeds meer aandacht vraagt ook ik heb mijn keel schor…

We zijn allemaal nerven van dezelfde boom ik groet elke dag de mooie takken, de schors voelt steeds weer als een droom niet iets om te verfraaien of te lakken. Bij het dagelijks ondergaan van de maan zie ik ook de sterren steeds verschijnen, ik wilde ze van ver wel kussen gaan laten klateren als prachtige fonteinen.…

sintels schroeien achter in mijn keel waar komt dat toch vandaan de benzinepomp in zakken huig in uitslaande brand slijm en rochel stemt die contrabas ontsmoor de schor hoe staat het gehoor ik hoor een engelenkoor het is de telefoon kijk ze neuken het is de vereniging ik zet ze uit draai om die knop er zit geen stop op meneer…

Met droge keel schreeuwt zich een schor refrein van een klaaglied met vergeefse doelen raspend naar buiten, niet weg te spoelen met de beste rode of witte wijn. Steek ik niet onder tafels of stoelen dat wat zich verhuld heeft in schone schijn de laatste dag van de veertig mag zijn mij zonder vocht te laten afkoelen.…

In de greep van de de morgenstond bijt het bos op het bitter van de mossen met de nasmaak van de nacht nog in volle mond vloeit de dauw uit gesloten ogen In het voetspoor van z’n uniformiteit, schuurt het eerste licht langs de hoogste takken, strekken schaduwen zich tot levende sculpturen, gekerfd in de magere schors van de vluchtige…