Alle inzendingen over slapeloosheid OR nacht OR waken

slaap maar ik zal over je waken sluit de ogen deze nacht ik hou de dromen buiten die je blijkbaar verwacht ik blaas over je kwetsbaar gezicht alleen mijn tederheid zal je raken: zuiver en licht van gewicht…

deze ochtend is voor ontwaken te licht ik blijf volhouden dat je op de rand van het bed zit vandaag sta ik op en valt er regen met af en toe zon er hangt geen geur meer van verbrande schepen de ziel van gevulde koeken en nagelaten brood is voelbaar aan een blinde muur bloeden de wijzers die klokloos het paradijs weten vandaag…

Rozen waken in de nacht en vouwen hun handen stil en zacht om ’t daglicht te bedanken. Rozen flirten in de nacht met maanlicht en sterrenblauw. Ze snakken met vuurrode vacht naar zon en morgendauw. Rozen geuren in de nacht. Ze tuiten hun fluwelen lippen en houden eeuwig de wacht met één wens: zonnelicht nippen.…

wacht Dan liet ik mij gedurig drijven Op ’t wiegend sluim’ren van de nacht…

Ik licht op in de nacht zacht als een kaars die kalm en zoet druipt in hete tranen, vanen van troost in haar walm. Blauw is het vaan dat me groet moed geeft in de strijd; zuiver wil ik betonen de dank, flank van liefde tot strijd bereid.…

Vlucht ik naar mijn warme kamer Voel de stilte van de nacht Drink de thee en zit en wacht tot het licht de angst verjaagt.…

Een schim schakelt door het donker en de nacht schrikt van het hart dat zwijgt in een lange vlucht.…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

met ogen gesloten zie ik de jouwe wachten op de slaap die niet komt je zucht in slopen ik zorg voor de kussen(s) ik voel je glimlach ben al in dromen terwijl jij nog ligt te waken gapend tot de morgen komt snurk ik de bomen om…

in een bil gezoem van de verwarming verveling slaat dan toe en dan maar opgestaan om slapers niet te wekken zacht, dat de trap niet kraakt van boven naar beneden een boek komt niet in beeld de leesbril ligt nog boven dan maar naar internet daar zijn nog mensen wakker met kramp of slapeloosheid voor hen nu mijn gedicht dan ga ik weer naar…

het is laat maar ik ben nog wakker alles is wakker de aansteker op tafel en het blikje bier naast de vliespinda's en de plant is ook nog wakker en eet vlees, volgens mij de dj's zijn wakker zoals ze maar kletsen de maan is wakker onder een wolkendeken de sleutels van mijn deur ik denk dat ze wakker liggen naast een paar…

Van die dagen, zeg maar nachten, dat je tot bijkans de morgenstond ligt te wachten, op Klaas Vaak. Die drommel wil toch maar niet komen, maar moet wel weten waar we wonen. Ik woel en draai me nog eens om. Wanneer het beddenspul bijna op de grond ligt en ik er bijna bij, is het genoeg, Klaas komt niet meer voorbij.…

En lijkt te zeggen je verliest je respect, als je de nacht doorwaakt zonder dat je door De ochtend wordt gewekt. De nachtelijke waker; De voortdurende nachtbraker; De Vreemde vogel van de nacht, plukt Zijn veertjes van de zorgen, fladdert Boven zijn nestje zonder kracht.…

aan het plafond kleven vergeelde memo’s kleine etters die hem van rust beroven vanuit de hoogte blijven de parasieten plakken als vileine ongenode gasten balancerend op het matras trekt hij de rovers van het plafond smijt ze onder bed je moet slapen prevelt hij iedere nacht door zijn wimpers ziet hij dezelfde gele briefjes…

licht en lucht raken elkaar over de daken van de wereld het gezicht van de slapeloze zwerft omhoog alsof hij wacht op iemand of iets hij zinkt in zijn bed terug en licht de dagen…

kan dromen alle dagen en de te korte nachten geef mij kracht achter masker van de traan dan zal ik weer lachen en met mijn vrouw gewoon weer leven en verder gaan.…

De nacht is klaar, veeg nu je tranen.…

Maar hier bespeur ik een gedachtenfout, want als je ’s nachts je ogen openhoudt, dan is het niet zo vreemd dat je niet slaapt.…

ik wist niet dat een donk're nacht, zo vrees'lijk lang toch duurt...…

Je ligt nog wakker en denkt aan de nacht wat komen gaat is onbekend men noemt het wedergeboorte maar sterven is wat ons wacht al wil je vleugels dromen zachte armen om je heen mijn lief, laat ons nu vrijen onder de zon beminnen niemand kan ons helpen armen reiken niet verder dan om het leven heen in zekere zin sta…

ligt het aan mezelf dat de wereld niet meer draait alleen nog spint en tolt zodat het enkel maar vasthouden en hopen dat ik er niet af zal duizend uren in de nacht en niet één ervan geslapen zoveel zorgen over morgen zonder dat er iets verandert daarvoor ben ik helaas met veel te weinig ligt het aan de ander die niet wil veranderen…

In dezelfde wereld maar in een andere dimensie leef jij zo aards, zo onbereikbaar voor mij, de zwever Van nabij heb ik je aanwezigheid gevoeld maar jij, jij wenst niet te voelen. Wie kent een ander in zijn wezen? Wie kent de uitweg uit de hopeloosheid van een verloren illusie? De kringloop van gedachten die vannacht door mijn hoofd maalt…

Machteloos wachten in de nacht op de slaap en de dromen die niet zullen komen, malende gedachten, ogen open, ogen dicht, teveel licht, geluiden van buiten niet buiten te sluiten, een zucht en een draai op de andere zij, 't wordt tijd dat ik maf maar de wekker gaat af. Alweer een nacht voorbij.…

wanneer het geweten knaagt en de avond valt wacht weer een slapeloze nacht…

In dekbed opgebold lig ik hier opgerold, alles is fijn, niets doet pijn, de maan schijnt door het gordijn. Ik wil slapen slapen slapen er even niet meer zijn.…

de slaap haalt me geleidelijk in daar de nacht me niet vangen kon mijn humeur is niet van de lucht alleen een kussen kan me redden of wellicht een kus van...…

In de nachtwind, als ik niet slapen kan, hoor ik de toorn en het lijden van God. Maar boven de storm uit hoor ik de stemmen van miljoenen zielen, voor eeuwig verloren, die roepen om gerechtigheid. Wat hopen zij? Wat denken zij? Wat denken zij van Hem? Wat denkt Hij van Zichzelf?…

Hij heeft blaren op zijn vingers Sterk is hij in de adem van haar taal Dat de slaap meer en meer dunt Verbijsterd in schrik doet ontwaken…

Hij komt met geruisloze vleugelslag aan, De donkerlokkige knaap, Hij staart met zijn peinzende ogen mij aan, De dromen-brengende Slaap. Hij vouwt om mijn peluw zijn wieken wijd Met loom gebogene lijn En over mijn voorhoofd zijn adem verglijdt In schaduw van maneschijn. Dan aan mijn legerstee zet hij zich neer, Het hoofd in de handen…

de nacht ligt gebroken aan mijn voeteneind een maan die geen verlichting geeft hoe donker kan het zijn verstrikt in kluwen van herinnering zoek ik naar rust in het vocht van angst trachtend een zonsopgang te wekken…