Alle inzendingen over sprookje OR elfen

In ’t dennenbos daar woonde bij een put vrouw Jansje in een scheefgezakte hut te samen met haar ouwe kater Piet in arremoe, maar klagen deed ze niet. Ook woonde er in ‘t bos een goede fee -de elfjes noemden haar ons Tante Gré- zij was met Jansjes eenzaamheid begaan, en ging daarom een keertje bij haar aan. Dus Greetje kwam bij Jansje…

die niet delen In nationale pijn En midden in dit sprookje Van spook en vergezicht Voel ik een geest van warmte Het rondgestrooide licht Ik hou mijn handen open En pak de liefde aan Die zomaar aan komt waaien Als k in de wind ga staan Daarom dit kleine sprookje Van goed En overwonnen slecht De liefde is een vijand Van het gebarsten…

Dumbo is een heel lief klein olifantje met hele grote roze oren die daardoor eerst een buitenbeentje is en eenzaam haar eigen weg zoekt maar uiteindelijk een grote ster wordt als zij eenmaal ontdekt heeft dat zij vliegen kan. Soms wordt haar naam ook wel als Dombo geschreven maar dat is een misvatting want olifantjes met roze oren…

mijn leven is een sprookje en ik woon met een prins die kan winden en kan boeren als een pasgeboren kind hij heeft geen paard en ook geen zwaard geen mantel of een kroon hij heeft een bus een trainingspak en de tuinstoel is zijn troon wij eten geen vijf gangen en drinken ook geen wijn wij eten aardappels met jus en…

Het sprookje Het toneel De doeken Van ons koningshuis Ons moreel De onzichtbare hand In ons land Kritische beschouwers Toehoorders Intellectuelen Vallen Daar waar de koning praat over ons allen Dat wat ons bindt Koningsgezind Zijn of niet De koning De onzichtbare Macht Die zwijgzaam Zijn volk toelacht Ik sta bovenaan Ik groet u…

gabba gabba hey omdat we het beu waren klein te blijven drukten we ons in er was eens een huis onder een avondval dicht tegen de muur om in behang te veranderen hoho zei de muur zo zijn we niet getrouwd ga het tapijt maar wakker kussen handen thuis zei het tapijt ik ben in training later als ik groot ben wil ik gras worden twaalf…

tot in haar vleugels een bruid om weg te geven In het kort: een leven als in een sprookje.…

Toen ik klein was met jong mooi haar bouwde ik ergens een kaartenhuis in een dal onder de wind de muren waren ruiten het dak was van klaver en voor de deur stond hartenvrouw maar nooit in mijn sprookje vond Sneeuwwitje een prins die bleef. -------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1982…

en al het ander kleine vogelgrut laat zich zien of horen zo ondertussen heel even bedenk ik misschien zitten ze ergens over in de put of hebben ze zich misschien in slaap laten sussen en liggen ergens verscholen in verborgen holen in niets verklappende bomen en dromen van een prins die hun weer wakker zal kussen* was het maar zo’n sprookje…

Jij kwam van uit het noorden En je blik ontdooide De ijskristallen In mijn ogen. En hoe we liepen Over besneeuwde velden En later wij twee En samen Ingekuild in een decemberhuis Ons slechts verwarmend aan woorden Waarmee we een verhaal verzonnen Van een veel te vroege lente. Jij kwam vanuit het noorden, Brak de ijskristallen in…

leen van de sterren als het mag twinkelingen wil graag kunnen schijnen gelijk de zomerzon vraag de vogels mij te leren hoe ze zo mooi zingen geef mij de onsterfelijke gloed en geluk van de liefdevolle maan vraag hoe ze daarmee ooit begon en hoe ze dat toch doet het klinkt misschien wel stom maar ooit wil ik het hebben gedaan vraag…

luister luister naar de stem die fluistert naar de stem die fluistert dat je leeft door de stilte van het duister je niet zien kon waar je bleef nu fluistert waar ik ben daar wil ik wonen waar ik ben daar wil ik zijn hoor in dit refrein heel zacht de stem die fluistert van de rustplaats voor jouw pijn luister luister naar de…

jawel, zij heeft verzorging nodig verpleeghulp eveneens maar elf kinderen bijelkaar zijn 't niet altijd met elkaar eens…

Het bos Het woud Hoe de mens zich daar voelt Is al eeuwenoud de elf en de uil Houden zich schuil Als je loopt in het bos Uit de chaos Van alledagen Van alles wat we najagen Het bos de uil en de elf Die raadselachtige momenten Zijn voor jezelf…

de geur ben ik kwijt maar het nummer weet ik nog als vanzelf zeven en veertig elf…

om jouw sprookje opnieuw te beleven…

het heeft iets weg van een sprookje de jongens aan de deur van het knibbelknabbelhuisje gelukkig is de heks even niet thuis mogen zij toch nog van geluk spreken…

elf net geteld op rij gezet wis en kundig juist poëet…

Hoog boven in het boomgewelf daar zag mijn oog een heuse elf, met vleugels die zich spreidden, verlichtte ze het hele bos in haar kleed van zijde. Zij streek neer zacht als een veer tussen de blauwe bramen. Ze stonden daar als sprookjes paar Elf en kabouter samen.…

Liefde gaat vaak kapot, je hart wordt vaak gebroken Het leven is geen sprookje…

tussen troosteloze uren kwijt ze zich tot vaagheid droomt de hemel blauw lente die zich ontbloeit tot zomer haar dood tot sprookje…

Blad na blad laat je ze vallen wegwaaien met een poolwind gecreëerde demonen die het vergallen Het is uiteindelijk het lied dat wint Legende in jezelf maak er hetzelfde feest van elf na elf Er bestaat niks wat niet kan, niet dan?…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Flesje, helmpje, jurkje, stoere schoenen met een zomerse blos Mijn meisje zit daar in gedachten verzonken als in een sprookje in dat grote bos. Wat is ze mooi...…

God, wat haat ik deze wereld die geen sprookje is nooit zal zijn die verwrongen is met pijn Ik hekel het mijn afgrond in met de kinderlijke hoop op beter die niet zal zijn want als hij niet trots is op mij zoals ik op hem wie ben ik dan verloren in mijn zijn…

zij is pas negen hij is net elf ze zijn zo volwassen vinden zij zelf hij klimt de boom in zij staart hem na hij vraagt:'kom je ook ?…

kust de wolken korenblauw nog Tovert rozen op mijn hoed Jij bent zo mooi, jij bent zo lief Ik kan het bijna niet geloven Voel hoezeer de wereld draait, lief Steeds met jou ondersteboven Als een sprookje tussen sprookjes Valt jouw sprookje nooit verloren Droom ik stiekem als een kind nog Van de draken en de toren Van…

ik heb altijd in ons sprookje geloofd en weet dat ook al is de vlam nog zo klein ze zeker niet is gedoofd ik voel het want ik ben je man en ken geen sprookje dat niet tot een goed einde kwam…

verwondering alom zodat ik niet om deze zwam heen kan ik wrijf mijn ogen uit en denk als dit een sprookje is dan ben ik de kabouter Lejo van Kuijeren…