Alle inzendingen over station Zwolle

ik spoorde op het ritme van rangeren stopte en trok op tussen langdurig stilstaan met op ruiten de druipende regendrop zoals altijd zag ik in beslagen ramen je gezicht passeren in de talrijke stops riep jij alle namen van stations verderop ik veegde strepen maar je kwam niet dichterbij alleen je ogen keken met veel…

Aangekomen bij een stil metrostation, staar je gedachteloos naar het perron. In je hoofd klinkt nog net het macabere sonnet over het ritme van leegte dat de metro zong. De deuren sissen dicht voor je beseft dat die zwarte leegte jou betreft. Jouw eindige bestaan. Voor je dit voelt ga je met rappe spoed je eind aan de horizon tegemoet.…

en als de regen nu de straten niet zo glad had gemaakt dat ik te laat nee ik ben nog niet te laat hollend door de tunnel tussen de botsingen door niet wakker tegen de droom in een leeg perron op ik ontloop de trein maar nauwelijks en sta op het holle perron te hijgen verdomd de strop het station lacht me uit duiven schijt op mijn…

kees zag bij nacht wel honderd fakkels gaan maar ’s morgens viel die zondag alles stil in stad en lande hing de nevel kil en holgehongerd hield hij schutters aan als glipper naar de schans te lamme gaan voor zes florijnen dat is wat ik wil de honger maakt dat ik zo vreeslijk tril misschien is de spanjool daar weg te slaan zijn ogen…

Mensen kwam hij zelden tegen maar zag er meedogenloos veel slaaf op de galei van de tijd spelen Gauw iets uit het vuistje knauwen was voor hem de utopie van genietend leven en leed langzaam maar gelukkig honger Gniffelend bazelde hij tegen 'n gezette, starre vrouw kijk dan toch m'n liefste zelfs gebrek aan eten is in deze wereld…

brand ze niet aan mij, ik ben niet meer van toen wat mij verder droeg heb jij gemist, mijn trein vertrok al lang geleden en jij – jij wacht daar nog altijd op mij de plek waar je aldoor staat brokkelt af rond je voeten spoedig zal dat de vorm zijn waarbinnen je leeft alles en niets is vergeven, vergeten of wat dan ook leeg perron, gepasseerd station…

Als ik me gedraag mag ik als halfwas half meedoen alsof het leuk is in die wereld op zijn kop die mij denkt op te beuren met een lachje, joh de leukste tijd van je leven... Cynici! Weg ermee! Weg met nep! Ik heb vierkante schouders wacht maar, ik sla de trom, ik sta in de hangplek op het punt Zij hangen al zo lang dat hun brein alles…

slechts een zucht nog en de zwakke geur van kinderharen in de zon met zachte ogen mijnerzijds onder milde ontroering weggelachen naar een land waar geen rancune woont -zeg niet nooit- zeiden ze en ik geloofde want ik weet dat ooit mijn schoenen achterblijven op de mat van open deuren…

Het gietijzer van stations, het glas, je handen. Deze schoonheid is breekbaar, is te ontkennen, maar overtreft ons. Ik ben klein in je nabijheid als een tor in het hoge gras, dapper ploeterend - in de verte ben ik groter, spookhuis, het vervormde beeld in de gekromde spiegel.…

ik speel mee in het spel van volwassen mensen maar niet frank en vrij er is altijd wel een hij of zij die stoort die als drempel of obstakel in het ludieke patroon niet spoort in omzichtig vermijden probeer ik toch zonder schade verder te rijden maar het spel is voorbij op het laatste station wuift alleen eenzaamheid nog naar…

Boven ons, oude reuzen van het woud. Onder ons, verdorde varens, ontluikend daslook. Tussen ons, korte woorden, korte blikken, snelle passen. Onze stappen zijn meer verzekerd dan ons spreken. Boven ons, een oude gelofte. Onder ons, turf die is blijven smeulen. Tussen ons, een heel leven.…

de blikken van stille mensen op het perron vertragen de trein hun slappe armen houden de wijzers van de stationsklok tegen ik draag geen bloemen onaangenaam dwarrelt koude lucht op ik denk aan de gesloten blinden stof dansend in zonnebanen over het bed met de koperen spijlen vermomd als de maan herken ik haar achter het beslagen raam…

treinstation Leuven - een treinchef wijst haar spoor vijf - met zijn boterham…

We leerden van haar duidelijk spreken zodat ze liplezen kon Zij hadden een kijker waarin we ansichts van witte bergen met hotels en stations mochten bekijken Er kwamen koekjes langs, stukjes kaas, plakjes worst Bij 't afscheid iets voor de spaarpot Bij mijn kinderen verging dat later ook zo Als ik nu aan de haven loop zie ik de stapels…

omdat toen ik voor hem open stond niemand zei dat hij ook echt bestond ben ik thans reuze blij dat hij er is met regelmaat te gast in mijn poëzie staat hij continu gereed voor het geval ik serieus aan het werk in een gat val of in mijn cryptogram geen heil meer zie ook op reis vertrouw ik hem ten volle zoals gister toen tussen hengelo en zwolle…

onderbewustzijn wakkerde mij… er werden treinen gebombardeerd tussen Meppel en Zwolle, de tijd liep uit de hand, ze kwamen pas tegen spertijd aan bij het Amstelstation te Amsterdam angst bekroop mama en ik luisterde met grote ogen naar de afwisselende gang van haar zenuwslopende vlucht dicht langs de panden op weg naar huis wij werden…

Rechts staan en links bewegen op de trap Wordt hier als laatste land ook ingevoerd We zijn dan strak in voorschriften gesnoerd Het roltrapprotocol ging nog hap-snap Wie haast had kwam haast niet omhooggestoven De spreuk die gold: ik worstel en kom boven…

Trompetten schalden en men sloeg de trom, Gejuich weerklonk en luide jubelzangen, Er werden bonte slingers opgehangen En een metalen stem riep vrolijk om: "De trein die het station nu binnenrijdt Is door een vreemde samenloop op tijd!"…

het uur (in stations wordt tijd bepaald door treinen en ik zocht het spoor naar huis op een perronbank uit de wind liet ik couperus rusten in mijn schoot macht der gewoonte die me tijdinwaarts ontvoert en ik sprak écht met hem) past nergens in…

Daar stonden wij dan weer eens met z’n allen Te kleumen op een troosteloos station. Men riep hier om dat niemand verder kon Omdat de laatste trein was uitgevallen. Maar goddank klonk voor het gestrand publiek Toen Mozarts “Eine kleine Nachtmusik”.…

Uit duizenden Zo op het oog Ontelbare achterlichtjes Hier naamloos verzameld Op Groningen Centraal Ken ik zelfs mijn Eigen niet, toch is het Mijn toekomst die hier Voor me ligt, maar, Weet je, door de waas Van anonimiteit zie Ik haar niet Groningen, Centraal Station, september 1978.…

Een woord dat meer betekenis omvat Dan winkel met een stoel en haardroogkap In Rotterdam temeer die vette hap Met kaas en saus, shoarma en patat En afgeleid heet in lokaal jargon CS inmiddels Kapsalon Station…

Hoe alles wil vertellen, wuiven naar jou toe hoe fijn, hoe mooi om jou te ontvangen hun waaiende pluimen vol zaad, de grassen en sprieten groeten mee op het station Ze overladen, verwelkomen of zwaaien uitbundig afscheid…

Wie dood wil en graag voor een trein wil springen Komt niet meer zo eenvoudig bij het spoor Daar staan steeds vaker grote hekken voor Toch weet ik iets voor depressievelingen: Je trekt een dikke jas aan met wat draden En rent naar een station en roept: 'Bin Laden'…

ik ben alleen en ben van slag omdat ik geraakt ben door jouw antwoord, omdat jij me verliet, de trein reed het station uit en ik ben van slag het sein op rood alleen in m'n kamer ben ik van slag om- dat jij wegging en zing ik op de gitaar een treurig lied.-…

Gekweld tijdstip van opgespelde plichten Herkent door trotse ogenblikken Die gedetaïlleerd verdwijnen bij het uitstappen Een station met koffers latend Tranen wekken wat verwijst En geschiedde klanken herrijzen Zo baadt met kronen Zijn ark schonk.…

Een team met Molly, Noortje en Gravin Ging ondergronds en vorderde gestadig Victoria, de captain, groef krachtdadig Het laatste stukje naar Station Rokin Zo werd zes kilometer pijpenla Geboord met zegen van Sint Barbara…

in Frankrijk zijn stations waar geen treinen meer rijden het loket blijft gewoon open want je koopt er een kaartje voor de bus de rails weliswaar roestig doch ze liggen er nog alsof elk moment de trein uit Vittel binnen kan rollen…

Mijn handen bloedden en zwollen op zodat ik deze nacht van de pijn in mijn zetel het slapen zal trachten te hervatten.…

Het is mooi weer, de bus brengt mij naar “Stad”. Van 't witte Peerd een stief kwartiertje lopen naar d'Olle Grieze. Eerst een ijsje kopen bij Talamini. Zo wie doet me wat. Nu weet u wat beroemde dichters doen als ze een keer niet werken voor de poen!…