Alle inzendingen over stil OR eenzaamheid

nooit gedacht dat het ooit weer zo zou zijn zoals ik wilde dat het nooit meer zou zijn dat spijt me...…

Het is stil hier in de verboden storm de doden wandelen over geplaveide paden alles wat gezegd is wordt herhaald de televisie is een spiegel voor demonen en in computerland staat de tijd weer stil geestverwanten verstoppen zich in kinderspelen alles wat gespeeld is werd uit het brein gemaakt de computer is de dwaas voor eenzame spiegels…

nachten gehuld in tranen stil verdriet ontwaakt liefdeloos verlaten huilt hij zich in slaap vindt zijn troost in dromen lacht de sterren toe verscholen in het duister verdwijnt de eenzaamheid…

en soms als dan ineens die ijzeren band beklemd zo onverwacht mijn hart omsluit voel ik me zo geremd de angst die ik niet toe wil staan niet in mijn leven wil ik voel me eenzaam dan alleen en soms zo koud en stil...…

Alleen zijn is wat ik heel vaak wil, maar door dat veel te zijn, wordt het rond mij heen erg stil. Alleen willen zijn wordt dan eenzaamheid, kan eenzaam niet fijn dromen, raak zo mijn wereld kwijt.…

ik ben alleen en voel de drang om te klagen, stil te huilen... voor minutenlang!…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

In de vleesindustrie lijden de dieren collectief vetgemest, uitgemolken afgeschreven op transport gezet dan wacht hen de slacht dit alles door/voor de mens dierenleed zij hebben geen rechten want de mens bepaalt hun lot het is maar een tipje van de sluier want ook dolfijnen worden gespietst honden en konijnen gevild, zeehonden doodgeknuppeld…

stil zijn te verstaan…

een verdriet Zwarte wonden en eventjes slikken maar geen die dat in ‘t donker ziet Donkere bladeren, donkere takken ach, het eenzaam waart thans rond Het probeert de ziel te verzwakken Mij..op een koud kille ondergrond In mij is het waarlijk stil gekropen de stilte van het altijd eenzaam zijn Smart blijft zich bijgevolg ophopen ik huil…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Zacht strijkt de oostenwind nog steeds over de aarde vertelt over een eenzaam kind dat niemand in liefde aanvaarde.…

Onbeantwoord verlangen in een stil en eenzaam hart..... Laat me liggen in het diepe duister, rustig en koud..... Nooit kom ik naar boven, zolang jij niet van mij houdt!!…

Sporen tekenen mijn scherm met verdwaalde letters die elke eenzaamheid of het verlangen naar dode echo’s laten vergaan. Vergaan is stil staan en de tijd vragen waar hij op wacht. Vandaag en met momenten die onrustig maken. Verloren in deze ochtend die geen dromen vindt in alle gezichten die ontwaken.…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

winterstilte over witte velden dwaas dwarrelen de vlokken neer een levend wezen ziet men zelden het land heeft zelfs geen heer eenzaamheid is hier bedolven de witte pracht heerst kil wolken zijn de golven wat is de winter stil…

Stil en anoniem met een pijn van dezelfde woorden die ook namen kunnen zijn. Van bloed en een liefde die haar ziek maakte en haar lichaam verteerde door het eenzaam wachten op een dankbare dood.…

Terwijl de hemel open plooit van purpergrijs naar geel verkleurt met vegen wit erdoor, net of iemand een stuk stof ontrafelt, priemt het eerste blauwe van de dageraad door de hangende mist. Geluiden, bijna onhoorbare trillingen op de wind, komen door het raam aangewaaid, langzaam zwellend tot een geheel van twinkelend vrolijk vogelgezang…

Toen de zon over de einder gleed gleden plots tranen van mijn ogen Ik, die zo onder het eenzaam leed zou hier niet langer wezen mogen Terwijl zachte tinten verkleurden braken er duizenden zonnestralen Mijn ogen, die al zolang treurden wensten dat God mij kwam halen Toen ‘t stil achter de einder stierf week toch ’t eenzaam niet van mij…

meer voelen ik verdien die pijn Jouw liefde dat is wat ik nu zo vreselijk mis Nooit meer heb ik het recht de jouwe te zijn En nu weet ik pas hoe eenzaam,eenzaamheid is…

Eenzaam zit ik op m'n kamer, vanuit mijn ooghoek rolt een traan Als ik stil eraan moet denken waarom ik jou moest laten gaan Er was geen ander, géén bedrog Maar single verder moest ik toch Eenzaam zit ik op m'n kamer, droog mijn allerlaatste traan Omdat we allebei besloten dat jij écht je gang moet gaan Leef je leven…

De nachten zijn vaak zo eenzaam zodat ik mijn eigen adem hoor net of ik alleen op de wereld ben met soms het treingeluid op het spoor En dan opnieuw is het weer donker lijkt het of de dag niet komen wil dan kijk ik even naar alle foto's en nog steeds is het stiller dan stil De eenzaamheid, soms niet te harden het maakt me moe en vaak…

Stil vergaan woorden tot gedachten die niets meer kunnen raken dan een gulzige leegte waarin de kleuren van hoogmoed tot stof vergaan en hij niets meer is dan de naam die verdwijnen zal zolang hij zich vertoont en blijft lijken op een eenzame dief die alleen maar leugens wilde stelen…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

In diepe eenzaamheid houden mensen hun gevoel voor zich. Te diep, te ver weg, voor begrip, vervreemden mensen van zichzelf... Stil verdriet kan slechts antwoord ontvangen van stille woorden ... bijna onhoorbaar ! In stilte voldoe ik mijn opdracht; in stil, doch brandend idealisme !…

Is het niet stil... waar je nu bent? Niet eenzaam... mis je mij daar niet? Ben je gelukkig... nu je daar bent? Heb je eind'lijk rust... in je malende hoofd? Ik zal je weer vinden als ik er ook ben! Begroet jij mij daar... zoals beloofd?…

Nu dort de hemel, Nu dort mijn hart – Wij worden beiden Nu stil en zwart. ------------------- Hoog aan de hemel Staat de eedle maan – Zij ziet mij zwijgend En eenzaam aan!…