Alle inzendingen over stil OR voorbijgaan

vanzelfsprekend de kleine, korte woorden ik zong maar, waartoe dient geluk het zwijgen stemt de morgen nooit de droge wind vandaag bomen worden toch weer groen zelfs met heimwee op de hielen ik riep je nog maar dagen vallen, jaren ook in blind geloof het is zwart, vuistgroot waarom zou ik nog meer vertellen…

of je voor de mussen had gestookt Ik zie je nog steeds voor m'n geest hoe je aftakelde, steeds een beetje meer en telkens als ik die beelden weer zie doet het nog altijd een beetje zeer Dan sta ik soms even bij jullie foto en lijkt het of je wat zeggen wilt maar alleen je sprekende ogen kijken me aan en voor de rest blijft het altijd....stil…

het kind wijst naar de bomen die traag met winter antwoorden iemand zwijgt, iedereen sneeuwt en de haren van het kind worden wit als uit de slaap gebeden staren, stil te volgen op haar huid een vrouw wijst naar de winter, in de ochtend jaren later en vraagt haar naam aan vlinderbomen iedereen zwijgt, iemand sneeuwt…

Wat maakt het uit Monsters Slik een pil Xanax Prozac Precies wat men wil Staatsscholen kindervorming Stil neem een pil En Geen geschreeuw Niet verdrietig Wij monsters regelen `t wel.…

Stil, gewoon geen woorden. Stil, niet altijd praten. Stil, en voelen wat ik voel. Stil, niets zeggen. Stil, samen stil…

iedereen zo zijn wens en sommige mensen fietsen tegen de wind in op zoek in de regen dan komt vanzelf de zon een regenboog die zomaar uit het niets begon het leven is een kanon en de mens is de kogel vlieg mee vlieg mee vlieg mee als een vogel door het oneindige blauw met de snelheid van het licht en dat van het geluid sssst stilte stil…

Mensen komen Mensen gaan Even iets Om bij stil Te staan…

zo mijn ogen jouw ogen zoeken en stil vinden wij samen onze wereld binnengaan woorden zinloos, overbodig zijn wij alles zeggen zonder spreken maar verstaan…

Stil zijn zonder woorden gedachten die verdwalen. Verwarring in je hoofd ze laten je niet met rust. Beelden uit een verleden steeds door elkaar geregen. Sporen laten ze achter van verdriet lang geleden. Tranen rollen over mijn wang voel ze komen laat ze gaan.…

de deur slaat dicht en het is stil plotseling klinkt zo duidelijk wat ik zing klanken verkleuren gesloten deuren dempen het geluid van wat ik zeggen wil ik zwijg en het is stil van mij naar jou…

stille dagen leng ik aan met loze uren eindigheid verraadt zich toch wel door het knarsen van het grind verstand laat los het moedeloze pogen door het kabbelen van de stroom komt vaak de mooiste steen weer boven…

In alle stilte neem ik mijn rust. De zon schijnt lichtelijk door de ramen. Eigenlijk heb ik daar bewust voor gekozen. In al mijn overdenkingen, neem ik gedachtes en herinneringen met mij mee. Het is soms zo bijzonder wat stilte doet. Het is een voorrecht, om dat te mogen blijven doen. Stilte en soms rust nemen is heel goed…

Soms is het zo stil Dat je helemaal niks hoort Dat zijn de momenten waar op ik mijn gedachten beantwoord…

als je partner op sterven ligt en het leven aan je voorbij flitst waar sta je dan nog bij stil ? ik schrijf dan jouw laatste gedicht gespitst op een laatste wil…

Een zondagochtend sluipt de kater van mijn buurvrouw moordstil 't lijkt me beter dan doodstil…

onzinnig Lawaai - Maar nu jij er niet Meer bent is het hier Oorverdovend stil rondom, Jij bent immers stiller In de dood dan zij allemaal…

Toen het stil Geworden was Buiten en de Vrieskou alles Dat leven ademde In zich had opgenomen, De knorrende beesten Zonder een mens erin Alleen geluidloos Nog voortbewogen, En ook de gierende Onrust in mijn Zorg'lijk hart Was gaan liggen En zich overgaf Aan de strengende Vorst, was het In dit verstilde Landschap…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

Stilte In de nacht Gedachten tieren Gevoelens woekeren Jij zit in mijn gedachten Ik mis je Te erg Verdriet steekt de kop op Ik roep je naam Maar je antwoordt niet Het blijft stil Te stil Uitgesproken Luid roept het verdriet Tranen in mijn hart Weerspiegeld in mijn ogen…

Verbouwereerd en triest, hulpeloos en stil. Is onze wereld nu veiliger geworden Ik vraag het me oprecht af.…

Zo stil als een eenzame ui in een godverlaten bos zo stil als een polderlandschap boven zee zo stil als dooie mus in de dakgoot zo stil als een kloostertuin in Egmond Zo stil dat ik je nachtjapon kon horen ritselen zo stil als een regenjas aan een kapstok zo stil als een paradijs van steen zo stil als een roerloos blad Zo stil als een verliefde…

Je zag de bergketen, gestaald in de morgen. En je zag de zee Donker en grijs, die op stranden beukte. Je zag de sterren, in de zwarte lucht. En je beefde, overweldigd als je was. Toen het leek of je hallucineerde Zag je dat boek, zonder kaft, verregend, Dat in het bos lag. En er was daar die fiets, weggeroest, Een speelbal voor de wind.…

nooit gedacht dat het ooit weer zo zou zijn zoals ik wilde dat het nooit meer zou zijn dat spijt me...…

Dood is elk woord dat niets achterlaat in verdwaalde gezichten die om vrede vragen en de overlevenden laat kijken en geloven dat ook deze stilte zonder woorden voorbijgaat…

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen. het kwam nog tot een eind toen het water, plat en hard, al onder het maanlicht…

Daar gaan ze schuifelend naar een restje toekomst lopend in het verleden dansend, lang geleden. Ogen gericht op de stoeptegels hand in hand tegen het vallen zijn kromme rug, haar slechte been. Ze dragen het samen maar ieder alleen. Niets kan nog worden herschreven, geen kladversie voor het leven het moet in één keer goed.…

Carol...Ik was hem eigenlijk vergeten Althans, ik denk er niet zo vaak meer aan (Bekende weg die spelers dikwijls gaan Alsook degenen die nog van hen weten) Het beeld is schrijnend midden in de roos: 'n Levensloop in 'n kartonnen doos…

Zoals een kraan koppig blijft lekken, druppel na druppel, liet ze haar leven traagzaam wegtikken.…

Bewegingloos wacht ik op het helende voorbijgaan van de nacht de oude comtoise meldt drie-en-twintig uren en dertig minuten in één gongslag Mijn God, wonderen bestaan.…

Duizendschonen prijken duizendschonen lijken tot wij kijken onvolkomenheden, die tevoorschijn komen en voorbijgaan aan kleurverschillen, die vechten om de boventoon, waarin gelaten de vorm onbekend gebleven is…