Alle inzendingen over structuur OR bestaan OR dood

Een eenzaam bestaan kan leiden tot depressie. Het onbegrepen zijn door anderen kan leiden tot de dood.…

vege lijf wij hebben het schilderij niet af kunnen maken de structuren begonnen al stinkend te ontbinden in het bijzijn van onze kinderen het doek kon schuld en boete niet meer dragen kleuren vervaagden en vormen verloren stabiliteit in hun entropische eindigheid…

voor stad en wijk familie en gezin met praktiserende religie als moreel warm contact tussen alles in het sociale netwerk is vrijwel verloren gegaan door gebrek aan tijd waar bestaan zoveel inspanning vraagt dat kinderen zijn uitbesteed of aan het gamen gaan op hoogpolig stiltekleed…

let op Silverbeck de pronte uit Kluisbeke die wars van lust en gebrek de aarde proeft en nietsontziend opbouw,koppeling en onderdanigheid verwoest Kende je Silverbeck die eens het boek las over dingen die voor de dood uit maar blijven groeien en zij daar een van was de woekering, het ongeremde dat plots verstomde En nu, voorbij geen…

Onvergeetlijk zonder woorden, blikken uit het laatste vensterraam, dood wild op gedekte tafels, handgeschilderde ogen, tranengevuld ontroerend onverdorven blijven mensens meesterwerken, veel besproken werkjes, verantwoorde compositie in alle eeuwigheid bestaan zonder hoop, geschilderd realistisch en met nog veel meer liefde, naam je…

met als doel na de dood eeuwig te leven Mocht er dan toch een God bestaan is het dan erg om dood te gaan? We zullen het pas weten op het moment als de poort wordt geopend naar dat andere bestaan Soms is het niet te bevatten want het blijft een mysterie of er leven is na de dood...…

negeren helpt niet tot ik ze oppak hun structuur doorgrond als ik niet opmerk wat voor mijn voet ligt val ik er over pas na duizend keer herken ik nu mijn eigen maaksels…

Met de Dood kan ik niet leven, van de Dood word ik doodziek, Maar ieder mens moet zijn leven ééns geven, het is al eeuwen hetzelfde lied, Met de Dood moeten we leren leven, zolang als we bestaan, We zouden eeuwig kunnen leven, als de Dood ook Dood zou gaan.…

Als je weet Dat dat bloemetje Naast de voordeur Geweldig mooi is Qua vorm, qua kleur En qua structuur, En het je nu Niets meer zegt, Dan zit je in Je donkerste uur Waarin het niet zijn Lonkt, en het zijn Heeft afgedaan…

eerst verander je van kleur dan van structuur maar soms ook niet als de rukwinden komen en ze komen altijd dan gaan we allemaal zeggen de goden het angstige kind klampt zich vast aan zijn stam en schreeuwt om zijn moeder…

ik slijp briljant jouw diamant jij koolstofde geluk door druk en laaiend vuur je kernde volmaakt structuur setting is uniek door eigen vormgeving wij hebben elkaar lief…

ontkend te worden het gewone en structuur mist alle buitenissigheid drukt creativiteit weg naar chaos en verval saaiheid en kuddes zijn er overal…

De fundamentalist kan met darmen in plaats van hersens volstaan; hij denkt niet echt, dat is in 't verleden al gedaan; z'n brein is opgevoed voor 'n bestaan waarin ze ruggelings voorwaarts gaan.…

Je hebt de dood niet helemaal Gewild, maar ook het leven niet. Ik schik me in jouw eenzaamheid Doordrongen van de innigheid Van mijn bestaan...…

Merkwaardig dat ik maar niet wen aan dat ik dood zal moeten gaan en straks voorgoed er niet meer ben. Want ik negeer onaangedaan hoe lang ik al niet heb bestaan.…

Uiteindelijk is dat het einde, van mijn wereldlijk bestaan. Mijn afgeleefde lijf gaat rusten, en kan tot ontbinding overgaan. Toen ik gisteren nog jong was, was ik als de dood voor de dood. Vandaag besef ik...Ik lééf! Een wonder is het dat we bestáán! Levend zit ik dit gedicht te schrijven. Het is al bijna middag!…

in eenzaamheid verdwijnen kleuren als tranen gaan rillen in mijn gespreide hand in donkerheid doven mijn ogen als strelingen huiveren in de laatste samenzang door uitgeputte woorden verdwijnt het leven als mijn hart stuk gaat springen in wat mij lief is door verwrongen schaduwen zwijgt de tijd als mijn adem gaat rusten in wat voor…

Zijn een illusie of echt Tastbaar Herkenbaar Met veel pijn geboren zijn Tijd vervlogen ontastbaar Leven of strijden Sterven De wereld onze nalatenschap laten erven…

Vrijheid heb het nooit gehad, Zit vast tussen muren Alleen door het raam Naar buiten gluren, Praat hardop in mezelf Onzichtbare mensen Om me heen Lijken één voor één In eenzaamheid gestorven Voel me totaal alleen De hoop een stap in vrijheid Te zetten Nooit meer alleen…

dagen zo donker, nachten zo lang maken soms een beetje bang `n eenzaam gevoel, een droevige gedachte geen enkele troost die men kan verwachten geen naaste vriend of goede maat `n innerlijk gevoel van alleen maar haat keer om die haat in liefde en begrip maak van je bestaan een heerlijk bezit…

ik besta uit anderen wat zij van mij hebben gemaakt stilletjes komt de pijn en ik laat ze maar begaan ik word gewurgd door mijn bestaan en wanneer ik morgen heen zou gaan laat dan niemand om me treuren want ik leef in grauwe kleuren de wereld draait gewoon wel verder ik ga op zoek naar een bevrijdende herder bij hem vind ik een begrijpende…

Het bestaan is voortaan een woord alleen Een vervolg is er geen Van inhoud is leegte een En gedenk dan alleen nog een koude steen…

Ik wou hem doen vliegen, die vlieger, op de dag van onze dood, maar hij woog gewoon te zwaar en viel als de maan weer omlaag. Ik heb hem dan maar bewaard, in de la, waar ook jij en ik en ons stilletjes zijn begraven onder het hart van de tijd. Zonder gekreun zijn we stiekem verder gegaan.…

met onbegrensd verlangen naar ademloos leven dat als droom ontwaakt in eindeloos bewustzijn smelten woorden tot gedachten gedachten tot besef dat het lichaam niet meer is dan een tijdelijk omhulsel van een onstoffelijk wezen…

Besef ik dit is leven het is een deel van mijn bestaan.…

Een zin wordt zinnig en reizen niet minder opdat wij leven of bestaan.…

Al ben ik thuis of verre oorden in een gedicht weet ik mij te verwoorden, kan ik het leven aan en bevestig mijn bestaan.…

Soms word ik wakker, bang dat ik echt besta. Angstig tast ik de muren af, het bed, mijn nek en zoek mijn gezicht, maar ik kan het niet vinden. Trillend sta ik op. Ik doe het licht aan, trek mijn onrust aan en loop alleen op de sneeuw die mijn hart bedekt. Alles buiten is nog steeds zoals het ooit gestapeld is. Maar de wereld die mij…

zijn ogen lopen lichtvoetig uit haar beeld onnavolgbaar hij blijft niet hangen stapt over drempels andere werelden in valt samen met zichzelf hij blijft iemand voor het oog van de camera onvervangbaar hij ontloopt het verlangen naar de val niet de pijn van het bestaan…

Denkt u daar ook wel eens aan, Over het bestaan van het bestaan. Wat als het niet bestond, Wat is dan de grond Van ons bestaan ? Ik kan het bestaan nog best aan.…