Alle inzendingen over touw OR anker OR haven

waar hij zonder zorg kan leven in de luwte van de storm waar hij zonder zelf te geven weer zijn waarde zoekt en vorm waar hij dieper dan zijn wezen in de warmte van het zijn blijvend vrij, met niets te vrezen weer zijn angst verliest en pijn vindt hij rust en veilig water in de armen van een vrouw die zonder vragen, nu of later hem…

Een scheepje in de haven landt Gevuld met specerijen; En menig flinke, jonge kwant Met buidels, vol tot aan de rand, En harten, vol verblijên. Wel geurig kruid, wel blanke munt, Wat zult ge nu gaan dwalen; 't Is, of ge nimmer einden kunt, Zo komt, van ieder hoek en punt, Een ieder van u halen.…

Verslingerd aan de oude rivier bij een keerpunt net buiten deze haven raakt men vanzelf verder terug.. op een bankje langs de kade bij het tikken van de touwen aan de masten, ademt de tijd als vanouds door, het bestaat nog.. een Hollands uurtje.…

Ervaring zo uit averij geplukt, zuchtend in het kreunend riet, geschoren en gebundeld gevormd door een mysterieuze hand, dan waant het vertrouwen zich in een veiliger haven, om snel ook de laatste ankers op te halen, al blijft het bestaan dat er altijd wel iets te vrezen valt, de vraag blijft of we de tol hebben en willen betalen.…

Een schip vaart zijn haven binnen, elke dag opnieuw. Een storm breekt los, het schip slaat op drift. Het schip zoekt en zoekt maar vindt de haven niet. Het schip ontdekt nieuwe gebieden, maar mist zijn eigen haven. Het schip blijft zoeken en vindt zijn beschadigde haven.…

in donkerblauw een watermerk een anker de lucht klaart op…

Ik wil me ankeren in vrijheid als luchtwortels fabelachtig orchidee…

Ik wil me ankeren in vrijheid als luchtwortels fabelachtig orchidee…

Nu de sneeuwvlokken ook na vijf jaar op deze dag een laken over 't groen wensen, de vraag wat kunnen we doen en betekenen gelukkig geen vrouw als Lot situatie geeft verweeft mijn pen gevoel niet krassend teder. We zijn niet meer op zoek om iets te vinden alles vonden we in elkaar, we hebben rust, een blik is voldoende, een half woord genoeg…

Uitgenodigd laat ik het geraas van vallende zeilen, touw en houtwerk achter, verken de glorende verte, voel een glimlach ontspannen het nu bepalen, mijzelf met beloftevol straks geconfronteerd.…

Zoeken naar terugkomen van ver gaat zij voor anker in zijn blijvend veilige haven dromerig terugblikkend naar weleer toen ging hij haar ziel als nog vreemde laven oude wonden geven alweer bekend zeer. Zij gaat vastberaden voorbije wegen met ingewijde ogen opnieuw betreden.…

Toch ging de dreiging, leek het, ons voorbij toen wij voor anker lagen op de ree. We deelden in de haven nog een kade maar dan is elk een eigen koers gaan varen alsof de trossen nooit verstrengeld waren. Nu mijden we elkanders breedtegraden en schrijven in ons logboek: kalme zee.…

Door de Liefde lijd ik vrese: Liefde zoekt uit vrees te wezen, Even als de Schipper doet, Als hem treft een tegenspoed, Van de woeste storm Winde, Tracht hij goede ree te vinden: Veile Haven, anker-strandt, Daar hij schadeloos belandt: Even gaat het mij in 't minne, Ik zoek uwe gonst te winnen.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

slaap maar door in mijn gerijpte vrucht, droom je los uit de tentakels van het mos, anker je gevoelens waarin je zeker staat laat je kristallen zaad nippen van het licht, kiemend in het fundament van een eeuwenoud gedicht.…

zomaar opeens het touw genomen zomaar opeens aangespannen zomaar opeens een spannend touw en nu zomaar opeens... de was ophangen...…

als in de prille ochtend jouw nieuwe jaar zich meldt rinkelen in weerom de voorbije jaren in deinende stromen de ankers van herinnering streelt in veilige haven dobberend de wind van toekomst de nog gestreken zeilen die bollend eens gehesen de ontdekkingen van leven gelijk regenbogen slingers vieren in de golven van die vergankelijkheid…

als schuimende zee kwam jij ankers braken los en nog zoveel meer…

We trekken touw tot we verdwalen in de eenzaamheid van de idee 'nee!' is het ultieme falen. We trekken touw, als draad, die rood door 't leven rafelt zonder gelijk verstrengeld met een eerder falen.…

Trouw Aan het touw.…

Zondags wandelde ik als kind aan de arm van mijn moeder en zij aan de arm van mijn vader Langs de haven rook het naar touw en naar teer en haring, de tonnen als puntige bergen gestapeld Wij liepen naar haar zus en haar broer Mijn tante was doof.…

Teksten zo uit de klei gerukt, zuchtend in het kreunend riet, geschoren en gebundeld in één hand, dan waant het vertrouwen zich in een veiliger haven, waar het laatste anker is opgehaald, de tol werd uitbetaald, omdat er niets meer te vrezen valt.…

…En alles was weg geen geluid geen zicht rondom, stabiel in de haven of vergat ik ’t anker plotseling? Zuid naar noord,west werd oost of andersom? voer ik op nieuwe zee of vloog ik in de dampkring?…

Ik lig als een oud schip in de haven, vermoeid van de verre reizen en de averij zo her en der. In het ruim liggen nog voldoende biervaten, maar zelfs het bier vloeit minder dan ooit.…

hij is van haar het is scheepsrecht geen schip te zien ze voelt het anker de berken wiegen het zijn haar golven geen weeën meer er is geen zee…

we zijn hier als een schip zonder anker en straks als stof in het heelal nooit zal ik leren waarheen ik sturen zal…

Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze woedend maakt en de golven breekt en ze schuimend maakt en ze woedend maakt en aan de touwen van de schepen trekt Hoor hoe de wind de zeilen slaat en de golven slaat en ze schuimend maakt en de matrozen op de kade slaat Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze…

De touwen gerafeld, de witte roos geplet..…