Alle inzendingen over vergeten OR gedachteloos OR sprakeloos

Apathisch zag ik jouw sprekende gezicht Langs schappen van de kleurrijkste wijn. Jouw mysterie houdt mij in evenwicht. De ontbrekende conversatie maakte het bitter. Ik kan alleen nog wensen om te proosten Naar aanleiding van mijn geschreven verhaal. De kenmerken zijn zacht, soepel en fris. Misschien kom ik je nog tegen op twitter.…

Eén woord van U, Heer, maakt ons sprakeloos.…

Het gedicht is kort zo ook zijn het de dagen zelfs bedekt geruchten zijn aan de kant gezet door naakte dingen het dagelijkse kraakt in al zijn voegen bloemen dekken argelozen en kinderen sprakeloos toe omdat woorden maar woorden zijn branden wij kaarsen…

sprakeloos loop ik eindeloos door de straten van nergens ik ben de weg kwijt wie helpt mij stomverbaasd kijk ik naar de eindeloze stille wegen die nietszeggend het asfalt niet verteren ik ben de weg kwijt wie helpt mij ineengeslagen kijk ik naar alles om mij heen stilte is de overheersing van het alleen zijn wie helpt…

al die keren dat je goed beschouwd niet wist wat te zeggen je tong zei helemaal niets misschien ergens nog een gedachte in je hoofd maar het is niet zeker wat dat was, dacht je ooit ? behalve al het losse gedoe wat je zo noemt: wat woorden die je nooit hebt gezegd zoveel wat ongezegd bleef maar ik begrijp het en ook niet dat…

Coma was ceremonieel protocolleerde zonder enige waarschuwing vooraf Gestokte adem uiteindelijk dan toch gedefibrilleerd De koning spinde daarop garen dat van lieverlee werd ingezet Natuurlijk niet het garen, maar de prik die voor verstomming heeft gezorgd…

Toen de woorden niet meer wisten hoe de klank hen had gekleurd, gaf het redeloze ritme tijd en ruimte aan terreur. Hoe de taal nu is verworden tot een daad van stil verzet een onuitsprekelijk verlangen, een bedroevend stil maar groots gebed.…

Je keek achterom verloren over mijn linkerschouder in een leegte. Zonder oogcontact was de gereserveerde verbinding voelbaar als een zegen. De T-splitsing legde beslag door de wijzers van de klok op een teder moment. Met gedachte vol zinnen koester ik je zonder woorden gezegd van het kostbaar fragment.…

De blauwe regen op ons pleintje, toont zijn overdaad aan tere bloesems, in wel duizendvoud. De mezen in het hokje aan de muur vliegen driftig af en aan met voedsel voor hun kroost. En beide kanten van de straat, omzoomd door boompjes, met hun bloesems laaiend rood. Het grasveldje barstensvol met madeliefjes, die hun gouden…

in de mist van tijd zoekt hij naar woorden wel vindt hij onbegrepen zinnen die voor het oprapen liggen onbeduidend zijn samen geraapte letters van weleer, die niet binnenkomen immer zal hij blind blijven voor dat wat liefde is…

Ware dichters zijn sprakeloos.…

Ze bluffen met hun bommen en raketten, Want Noord en Zuid zijn angstig voor elkaar, Het Westen, dat het land ziet als gevaar, Wil Noord-Korea op z’n nummer zetten. Is er, naast wapens vliegend door de lucht, Geen woord meer dat de afstand overbrugt?…

de eenzame visser heeft ogenschijnlijk geen weet van het decor waarin hij de hoofdrol vertolkt dit fraaie prentje maakt bij mij iets los waarvoor ik even het juiste woord niet kan vinden noem het voor mijn part een vorm van sprakeloosheid…

De dood slaat toe geheel onverwacht Gegijzeld en overvallen honderdtallen Verschrikkelijk om te horen mij ontbreken de woorden…

zo ontstond het knopje op haar kin wanneer ze gedachteloos aan het friemelen gaat kirt ze het uit het tintelt fijn na zo`n liftresulaat blijkt het lekkerste wat bestaat…

Door ’t oog van de naald was hij gekropen was er gedachteloos heen gelopen, de opening te smal dacht hij dat is mal nu moet ik een doosje naalden gaan kopen.…

dat ik je schreef je zou haast zeggen, doorheen een gedachteloos verleden het zijn wat dwarrelende gedachten, ik stuur ze naar je op misschien heb je onnodig moeten wachten…

er is zoveel wat ik je zeggen wil maar woorden vind ik niet al heel lang ben ik sprakeloos van verlangen en verdriet…

tot de wolken boven het dak wapperen zijn lange handen het zwarte pad een rechte lijn tussen zijn schoenen van huis naar schuur schuur naar huis AqAq in spiegelbeeld heb ik je geschreven getekend sta je op de muur de nagels van het kind van toen krabben over de opgedroogde verf van een blik in de schuur gedachteloos…

Jij hebt mijn diepte vaak verloren in het zadel geholpen dravend in vergeten maar de zon sprong op een eiland had een maangesprek en scheen onze rug een zomer we ademden sprakeloos gaven ons over aan vakantie een zomer lang, verlegen liep ik naar de afgrond jij zei, het spijt me niet ik sprong in droom der dalen jij bent mijn…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

soms geniet hij nog van kleine momenten van een kleurige paddestoel langs verwaaide paden zijn tere hand gedachteloos in de mijne het verschraalde leven stilaan moe…

Ze knikt berustend en wat machteloos verwoeder strijkt ze sprakeloos zonder te beven nu het linnen. Ik raad ze strijkt de angst daarbinnen. ---------------------- uit: 'Opaal', 2006.…

Een ieder denkt: stom iets vergeten, dat overkomt je, heel gewoon maar mocht je mensen gaan vergeten, is dat helemaal niet zo schoon. Dan vergeet ik liever, suiker of ander gebruiksgerei dan de liefdes in m'n leven, want: Die horen bij MIJ…

Ik ben zo bang, te vergeten te verdwalen of zoek te raken maar weten dat je me zoeken zult brengt me rust, dus heb geduld! Maak me rustig als dat moet niet alles gaat dan immers goed? Maar met hulp en liefde ja ook dat komen we er samen wel toch, schat.…

of was je gedachteloos via het fietspad dat je altijd fietste naar die nu verlaten woning getrapt? om daar dan te herkennen, te voelen dat het niet meer rijmt met wie je bent maar met wie je was…

laten alles rustig lopen nooit vergeten ze te hopen op waar anderen zijn voorgegaan ik huis in pluizenwol en zoek mijn eigen stek de herder maakt me niet meer gek hij weet van iedereen de plek…

De grenzen van mijn doek Zoek ik op, veilige begrenzing Van de eindeloze lijnen Die onder mijn handen Ontstaan - Gedachten die gedachteloos De vrijheid zoeken, kleur En uiting geven aan wat Er in mij leeft, Aan de diepste kern Van mijn bestaan…

Woorden ben ik dan gepasseerd en wat overblijft is enkel sprakelosheid. Ik ben eigenlijk sprakeloosheid geworden want van binnen vormt zich géén enkel woord. Dan ben ik in het ritme gestapt van het echte leven vol allertheid en schoonheid…

ik doe niets zei een contradictio in terminis en dat is niet zomaar iets hij vatte de koe bij de horens alzo bouwde hij sprakeloos aan Babylonische torens…