Alle inzendingen over verlies OR verbergen OR tranen

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ik ging bij Albert Heyn een boodschap doen, Maar trof daar al het personeel in tranen, Bevreesd voor de teloorgang van de banen Na een verlies van vijfhonderd miljoen. En Albert zelf bleek reeds op straat te staan. Daar prees hij luid de nieuwste straatkrant aan.…

iemand keek altijd mee en wist alles wat je deed sprak je aan na je dood maar vroeger kon je altijd je verbergen in berouw en dan had je … iemand kijkt altijd mee en weet alles wat je doet en rekent direct af beschermen van leven als je niets te verbergen hebt, heb je … beeldschermen beschermen verbergen…

Ik verberg mijn tranen Ik verberg mijn verdriet Ik voel me niet open maar ook niet gesloten Niemand weet hoe ik me voel, dat ene moment dat je kijkt in de spiegel, dat je jezelf in je ogen kijkt En je haat en woede ziet Het doet me nog meer pijn maar mijn pijn ziet niemand, niemand behalve ik, ik zie mijn spiegelbeeld, mijn verdriet ziet…

Een verlies, als je dat mee moet maken, valt dat zeker niet mee. Je hebt verdriet en tranen, waar je geen raad mee weet. Als mens moet je het dragen en mee om zien te gaan. Tranen van verdriet om een geliefd persoon het is vreemd en zo bijzonder stil. Een plekje geven: eenvoudig is dat niet.…

Mijn handen, waarachter ik mijn tranen en verdriet kan verbergen. Met die handen, heb ik ook lief die horen bij mij zoals geen ander. “Het zijn mijn handen.”…

zacht zijn gedachten strelend fluweel langs pijn van je dagen verloren hoeveel zout in je tranen het stille verdriet geef jij als vertrouwen in handen verbergen willen we niet herinnering van gisteren is pijn van vandaag liefde is morgen we kussen de toekomst geluk met een glimlach nietwaar…

Twijfel valt, telt, de muziek, het verlies, van geboorte, van spelonken, neigen, een neigen, oorverdovend trekt de stilte, ik verberg, mij, het, zij, Zijn, lichaam, ziel, of ik het ben, is niet de vraag, of ik het ben, is plotseling de vraag, melodie in ontkenning, schrijft het woord, roest wappert, fier, tentoongesteld…

Eens zal je weten wat je nooit heb gehad kan je ook niet verliezen Dus deze tranen waren niet om jou.…

Als stervende zwaan met onhoudbare windvlaag stijgt de warmte op en raakt sentiment op drift door laatste traan op toneel.…

Als ik wegloop om mijn tranen loop ik weg met mijn tranen persoonlijk vocht door eigen verdriet Dus tranen van en voor mij en niet van en voor anderen Ze zouden niet weten, waar ze aan toe zijn als ze ook nog zouden dienen voor jullie En troosten dempt vooral de put die veel dieper reikt dan dieper Dus laat je eigen tranen komen snik…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

Een masker dat zelfs bij jou geen tranen doorlaat. Een masker dat zelfs bij jou niet laat zien hoe het gaat. Een masker dat zelfs bij jou niet wordt afgedaan. Een masker dat zelfs voor jou niet af wil gaan...…

Schroom niet te huilen Wend niet af dat bedroefd gelaat Vermag het niet in stoer te schuilen Zwijg niet, liever dat je er over praat Veins niet ongemeend het is vergeten Eenzaam is de mens die niet wil weten…

Het masker dat we dragen verbergt ‘t ware zijn Maskeert de leugen en ellende en verdriet De angst en pijn daarachter ziet de wereld niet En houden we ons groot we zijn toch maar zo klein Geen mens mag van onze zorg en lijden weten Een ieder is koning op eigen terrein en huis Draagt onder mantel van weelde zijn eigen kruis En zou liefst elke…

de schaduw van mijn tranen vervaagt in lichte bries de zee kust teder tenen het zand verbergt verlies hier waar jij rond mijn lichaam in vettig grijze as hier kom ik je bezoeken zolang ik ben, jij was…

. -------------- Tranen van verdriet om onherstelbaar verlies. Miljoenen treuren.…

Adem die bijna blokkeert, Longen op zoek naar verse lucht Die er niet is, hier, Op deze hoogte waarin ik Mij tomeloos verlies, Hersens die vocht sturen Naar ogen die droog staan En onmachtig zijn De tranen die ik huilen wil Voor een keer toe te laten…

In elke traan verlies ik wat liefde, die niet mocht bestaan. Nu verdampen mijn wangen de hoop op geluk. Mijn geloof is gevangen, m'n verlangen is stuk. Met elke druppel die viel ontnamen mijn ogen me het licht naar mijn ziel.…

Je ogen verbergen niks.. Al probeer je het uit alle macht.. Vaak zijn je ogen helder.. Helder als een sterrenhemel.. Vol leven..en kracht.. Je ogen vol geluk, vreugde.. Je ziet het meteen.. Schitteren als een diamant.. Soms zijn je ogen troebel.. En doorlopen met tranen.. Vanwege alle pijn en verdriet..…

Laat deze laatste cirkel van tranen vervagen, in een plas van tedere dagen. Laat ons nog één keer samen dansen in het sterrenlicht van blije en droeve verhalen. Laat me rusten met een geschonden weemoed, 'k verberg mijn tranen, heel verwoed.…

de nacht berust in zachte dromen haar levenslust werd nooit ontnomen het verlies was groot tranendal diep haar snik gesmoord intens verdriet ontwaakt in een lach verborgen tranen kust heel zacht haar baby gelaten…

Pijn om niet te weten wat er gebeurd is Vragen stapelen zich op Antwoorden blijven weg Hersenen kraken Tot men hoofdpijn krijgt Om oplossingen te vinden Om rust te geven Een traan te laten vanwege verlies Maar om eens een lach te laten bulderen om dat er gevonden is.…

Een spel van licht en schaduw Waar duizenden, miljoenen lichtjes De avond troostend bewenen Ik spreek noch hoor de dromen In vermeden nachten Waar tranen worden opgeheven Ik kan mijn eenzaamheid verbergen In bovenwindse stromen Waar ik bewust de sterren heb opgesloten Een spel van stervend licht In een doodgezwegen schaduw … Daar ben…

gouden schatten verbergen zich in mijn hart evenals mijn verdriet bedwing m’n ongenode tranen rijk zijn de kamers een ring om elke vinger toch wil ik alles achterlaten alleen voor hem argwanend, zij die prevelen dat hij vast niet deugt maar ten diepste voel ik zijn waarachtigheid ik weet waarheen ik wil en bovenal met wie van…

Verberg ik in de stof. Een traan glijdt... In de voering. Jouw geur... Ze is er niet... Weg, je bent weg. Maar ooh, ik mis je zo.…

om de stilte te verbergen schreeuwt hij longen uit zijn lijf zweet hij onrust uit zijn poriën balt hij vuisten pijnlijk stijf om de stilte te verbreken droomt hij zinnen tot een boek krast hij regels in het hout buigt hij woorden om tot vloek om zijn stilte te begrijpen droogt zij tranen in zijn ziel kust zij pijn uit het verleden raapt…

Verberg mijn handen beschaamd onder het keukenschort en ga op zoek…… naar blik en stoffer…

Dit is nu mijn adagio van verlies de trage opmaat tot realiteit van onmiskenbare stilte die voortduurt dat jouw aanwezigheid steelt.…

soms is er iets verloren gegaan zonder dat je precies wist wat maar daar het niet meer terugkeerde terwijl je in de veronderstelling verkeerde dat het blijven zou, omdat jij dat zo graag wou ga je onder ogen zien dat het voor altijd zal voortbestaan, nu in een traan totdat je verkiest dat elk pijnlijk verlies een warme herinnering biedt…