Alle inzendingen over verraad OR vluchten OR vervoering

Zinnelijk haar mond haar ogen half gesloten haar strijkstok haar hand Zubin Mehta dirigeert zij een en al vervoering…

Langs de tramlijn van mijn begeerte zie ik haar staan bij elke halte met open glimlach en armen staat zij daar vol engelengeduld en liefde slechts twee haltes zal ik plagerig aan mij voorbij laten gaan om dan alsnog heerlijk achterop haar fiets te gaan zitten…

kom in mijn armen, blijf en reis met me mee, drijf op onze golven en verdwaal in mij, in ons verhaal geschreven in beider poëzie hoor, beleef en proef de klanken van onze melodie die vurig resoneren en in onze overgave exploderen laat de wereld nu maar verder gaan wij blijven hier in ons bestaan…

licht van de maan waarbij handen de passen leiden en vingers in raken de stijl duidelijk maken in beroering streelt wind het sierlijk bewegen hoofden trots geheven ontvlambaar in kracht bij het naderen van de finale spannen spieren en aderen tot een emotioneel offensief ja ik heb je lief gehad in deze nacht die met passionele vervoering…

De laatste resten van de zon vormen contouren aan d'horizon land en zee nog vaag in zicht vervoeringsbasis voor gedicht de dag is op, voelt zich moe is aan de schemering toe d'avond voelt nog wel d'r pit zodat er nog geen nacht in zit…

hoe bang ben jij, wanneer kogels je om de oren vliegen, eerst nog ver weg dan nadert het gevaar, er wordt verkracht geroofd en gemoord, in tijden van oorlog geldt het recht van de sterkste vele mensen veranderen in zieke geesten en jij, jij bent nog banger waar moet je heen, hoe hou jij je kinderen veilig alles van waarde wordt gepakt en…

vliegen en zweven op de vlucht voor je leven kleuren bewegen!…

Communicatie langs de lijn die tè snel voorbij raast doch met reden, secuur geëxposeerd alsof men iets lijkt te willen zeggen…

Ach, de dood is maar een korte leemte in de levensloop van de levende taal, als de geest haar duivelse masker vallen laat. De Poëzie de winst opeist, haar Muze het laatste woord verbindt in stervenszeeën van beroering, lijst dit als een tijdloze weg in het geweten en de richting wijst. Vanuit die cultuur, de abstractie en objectiviteit…

inchecken uitchecken bevestiging middels gepiep het gesprek over gebakken lucht gaat onverstoorbaar verder terwijl zij haltes verraadt tikken of getikt worden cijfers of letters boek met blauwe kaft intrigeert, houdt haar gefocust beltoon neemt telefoon op in vreemde taal deuren piepen open deuren sluiten en verder hobbelt hij maar…

geen roze schoenen dit keer maar zilveren al brachten zij geen stom woord uit, nee dat deden de roze sneakers wel waar zelfs wieltjes onder zaten en ze iedere keer net niet mee op haar smoel ging haar moeder maande haar nog tot stilstand en lachte haar gouden hartjes-tand bloot de invloed die ze ooit dacht te hebben bleek haar…

dan wijkt het lange lint van zilver zand voor uitgestoken broodmagere armen sirenen vluchten lijdzaam voor erbarmen geen scherpe rotsen maar een veilig land na de havenhoofden zwarte kaden verworden zeebenen tot vaste voeten geen lager wal meer of het eeuwig boeten van hun vrouwen door de zee verraden het onheil komt niet van de woeste vloed…

Terwijl ik wankel op het slappe koord waarlangs de slaap geschrokken vlucht, vangen je armen mij beschermend op en in hun warmte raak ik met de dag verzoend.…

Ze staan daar trots van vervoering In al hun glorie. Ze moeten kunnen trots zijn, op hun eerzuchtig gebouw, dat oprijst in pure vervoering en dat van top tot teen een eenheid vormt zonder een enkele afwijkende lijn.…

Meer dan woorden spreken daden die de ware geest verraden.…

Gespitste oren verraden in het grasland een waakzaam konijn…

Zo leidde 't rumoer tot apart vervoer. Dus ook voor de paus en zijn bacchanten.…

De dichter pleegde aan zijn tong verraad: hij had zijn hoorders naar de mond gepraat.…

Ogen Je mag me voorlogen O, ja het is liegen Maar dan verraad je me niet, je verliet…

Het leven of het verraad? De boom /overwint, des levens amen.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

als ik meega met de wind zo maar naar verre streken krijg ik dan heimwee naar mijn lief als ik daar los kom van de wind daar in die verre streken weet ik dan wel hoe het leven gaat als ik daar adem van die wind in die vreemde streken mis ik dan mijn hartedief want vaak is die wind ginds in die verre streken toch ook maar lucht gebleken…

woonwijken hangen in vleugels, het parlement huist in de cockpit ministeries zijn de ramen winkels bevolken de romp het gangpad is gigantisch groen van gras en rood van aarde we rollen in auto's van punt naar punt van werk naar huis naar bed overdag zitten we rechtop, in de vleugels liggen we neer, we hoeven niet te denken het vliegtuig…

Ik wilde slechts ontsnappen maar wist niet waar ik moest beginnen. Geluiden van klinkers vulden deze lege morgen waarin ik niets dan blauw zag. Een droom die geen droom was, onzichtbare vlekken die een onuitwisbare indruk achterlieten. Al gaandeweg dreef ik de stilte voor me uit en daalde af in de lange nacht.…

De nacht; haar dromen schenken klare wijn in eetpapieren bekertjes. Langs die meteoren, op een zoethouteren kruk zit ze in een wei van sterren de koeienweg te melken ergens in het eindeloze loopt de planeet een blauwtje…

ik vlucht mee met witte zwanen over wel zeven heuveltoppen naar het vergelegen zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen…

Vliegen lijkt te appelleren aan mijn dichterlijk gevoel Schuivelend ga ik langs het witte wolkendek denk ik over ’t leven na Tot de laatste vlucht zal komen en ik uittreed uit mijn lijf Maar met mijn gedachten dan voor eeuwig in de wolken blijf…

In het hart van de ogen, staat zijn ziel De krassen belicht Ik weer de sterren, maar verwelkom de nacht Laten we schuilen, tussen de regels om de stralen te ontwijken…

Alleen God is het die het rechte antwoord weet met al je leed en angst in het leven mag daarin toch een antwoord zijn gegeven je vragen en met al je pijn en diepe zuchten men kan alleen in HEM nog vluchten.…