Alle inzendingen over vervlogen tijd

Het dekt de wortels die het in vervlogen tijden samenbracht en sterft er nu, alleen Ik loop langs afgesleten paden, enigszins verblind door de schoonheid van het zonlicht, dat traag door kaalgeslagen takken een nieuw, verloren, evenwicht hervindt.…

gaaf mijn troffel schaaft voorzichtig laag voor laag naar sporen van ver vervlogen tijden waar heden en verleden vloeien ivoren pop in kindergraf en in verbrande leem fragmenten glas in kobaltblauw zeven aurei in offer neergelegd vier olielampjes verlichten duister hiernamaals de rituelen volbracht en in mijn hand…

je vlijt jezelf voornaam in Frieslands platteland bevroren in het snapshot van de fotograaf als relikwie van het verdroomde leven toen de trots van een vervlogen tijd de mens aan ’t hoofd, de kop zoals de beeldspraak luidt maar nietig toch naast jouw postuur maar ach, een brand gesticht door ’t lot in handen van een klein kind bracht boer…

vervlogen tijd kan nimmer keren.…

het dorp waar ik kort na de oorlog geboren ben is niet meer wat het ooit was, verloor van jaar tot jaar zijn vertrouwde glans oude huizen lijken nu droefgeestig gestemd alsof zij moeizaam leunend tegen elkaar naar lang vervlogen tijden te hunkeren staan naar geluiden van rinkelende flessen op de kar van de melkboer achter zijn stapvoets…

tijden Wadend door een magisch schouwspel laat de ijzige koude van de rivier een ieder van ons naar adem snakken…

Een stilte uit vervlogen tijden, uit het pleistoceen nog zo sereen, alsof entree, een wittig wormgat, een dimensie-poort zich wringt door aardse zware luchten heen en om een doorgang verzoekt, verlangend naar ons hart.…

verdrietig zoek je naar warmte in de kou zachtjes vraag je om zwijgend begrip je hand raakt de mijne bij elk klein verhaal in je ogen tranen zij spreken jouw taal je praat en praat tegen mij die avond laat over jouw leven over waar jullie waren gebleven over vervlogen tijden van reizen en geluk waar de woorden vallen volg ik je…

het IJ leeft, woelt en kolkt van kracht, de bovenlucht is vol wind, scherpe wolken, bolle, blozende zeilen verrukken het publiek, stoer en statig veroveren tall ships de stad, stilschuimend, ingetogen, glijden ze voort op de adem van al lang vervlogen tijden, een golvend eerbetoon aan prachtige schepen, bemand door Russen, Zweden, Noren,…

we dansten samen op het witte strand blij verlangend naar de nacht een meisje lief uit niemandsland haar handen koud haar lippen zacht met gele bloemen in het haar bespeelde ze de zachte wind zo magisch mooi, een leuk gebaar van jou, voor mij, mijn godenkind de donkere hemel straalde open och, lieve mensen wat een zicht want…

In het oude Wenen waar de Belvedère in de zon de grandeur uitstraalt van vervlogen tijden, daar kom ik onverwachts dit gedicht binnen Door de monumentale hal met eeuwenoude pilaren langs donker-marmeren trappen leidt het als vanzelf naar hoge zalen waar meesters van de schilderkunst nog tonen hoe de voorlopers van de Jugendstil de Romantiek…

zonder jou door het leven gaan met alleen de herinnering aan jouw liefde Kijkend naar de hemel Zoekend naar de plek waar je bent zo onbereikbaar zie ik de sterren in het uitspansel als een schijnsel uit lang vervlogen tijden. Zo ver weg.... Ze zeggen dat het went Dat ik door moet gaan met leven maar.. Hoe moet dat zonder jou?…

Reis met mij door de tijd! Vlieg mee over de einder van het dagelijks lijden. Ontsnap aan wat knelt en nimmer bevrijdde. Vlieg mee op de vleugels van een gedroomde werkelijkheid. Ontwijk de schaduwen van een lang vervlogen tijd. Reis met mij door de tijd! Vlieg mee uit als een vogel aan de toekomst toegewijd.…

In de verte luidt een kerkklok over de mistige grijze velden Het is herfst De bladeren dwarrelen Over de verlaten akkers De eenzame vrouw Keert terug naar haar hut Ze zocht de laatste aardappels en uien van het land Weemoedig denkt ze terug aan de ver vervlogen tijd Ze verloor haar man en kind In een wrede oorlog Ze blijft…

Herinner jou weer, aan vervlogen tijden, dat liefde jouw hart voelde binnenglijden, gelukkig zijn, met al jouw zorgen terecht, weet dan, waarvoor je eindeloos vecht. Een lief woord, een simpel zacht gebaar, laat de zon eeuwig schijnen voor elkaar, liefde een mooi machtig krachtig iets, wees er zuinig op, zonder is men niets.…

Op vakantie waren wij op reis in 'n deel van onze buur: Duitsland Uit folder en boek hebben we ons ingelezen gezocht en gevonden Waar bergwanden oprijzen van hoogten niets te vrezen bezochten we Hun kastelen en paleizen met puntige daken uit vervlogen tijden zagen we er Koene ridders te paard en jonkvrouwen die -in modern…

tijd.…

De doos stond er nog altijd net als in die vervlogen tijd. Ik voelde me emotioneel het werd me te veel Ik zou ze later wel eens open doen en zette ze weer op die plaats van toen. De tijd begon te dringen ik moest me dwingen. Dat vreemde ding was heel broos. Er was nog een doos binnenin wat zat daar nu toch in?…

In lang vervlogen tijden zwierf een kloeke marskramer langs akker en boerenwei door grote bossen van stil dorp naar drukke stad liet zijn mondharmonica vol vrije kunst horen ongeacht of de koopwaar snel misschien moeizaam het kistje verliet ofschoon hij nooit las sprak de man al lopend tot zijn Hemelse Vader dankte Hem elke avond waar…

Maar alle groten op deze aarde Al ’t moois ten spijt We zijn hun muziek niet vergeten En genieten volop, van vervlogen tijd Dus bedankt Toon voor je liedjes Bedankt Ben voor je zang Bedankt Bennie en Andre, voor dat wat aan muziek binnenkwam Bedankt voor al ’t mooie wat jullie brachten ’t zal nooit eender zijn, dat is bekend En ze zeggen…

We beleefden samen fijne tijden, Maar ik krijg het gevoel dit kwijt te zijn. Het fijne maakt nu plaats voor verdriet. Vraag me af, of je het aan me ziet. Want het huilen en de slapeloze nachten, Tekenen stilaan mijn gelaat. Weet echt niet wat te doen met dit gevoel Is dan alles opgeven nu je doel?…

Dat deze vaste, vrije structuren mij doen denken aan allerlei knikkers uit vervlogen tijden tegelijk proberen ze als sneeuw alles wat ze tegenkomen te bedekken zodat een dun laagje achterblijft Hevig en intens ze ook zijn, deze korrels hebben zowaar mijn breekbare-en-kwetsbare bereikt.…

Ik ben overstuur, de tijd tikt zijn minuten vervlogen tijd is verloren tijd en de wijzers lachen. Hebben wij zoveel gehamsterd neen dat kan niet niemand die het ziet voor mijzelf heb ik niet teveel.…

tijd als bij schemering vaak lichtende nachtwolken drijven eenzaamst uitgestraald nauwelijks helderder sterrenbeelden mee.…

Er was eens in vervlogen tijden, Een bisschop, menslievend als geen twijde. Hij liep daar rond met staf en mijter En gaf de armen brood en bijter. Ja, hij gaf alles wat hij had Hij werd geëerd als was hij Gad. De bisschop werd ook heel beroemd En werd een Heilige zoals ’t betoemt.…

Te lang wachten op 'n vergeten afspraak te lang moeite doen om zo'n afspraak te vergeten Ons naïef door elkaar laten leiden naar een nieuwe kans om nieuw leven in te vullen Nadien ook onze roes uitblazen wanneer we na enkele glazen de verdoving merken van 'n zalig nachtje uit Ach, hoe we ook dansten zongen en verdriet hadden…

aan de stille gracht het statige herenhuis dromend over toen…

er ging veel behang over oude lagen zodat het vertrek merkbaar krapper leek groei van jaren camoufleerde de kleurloosheid van het verval alles werd anders de tijd mocht geen naam hebben maar kreeg het wel…

Ik mis de tijd De tijd zonder zorgen Een tijd van vreugde Op een zondagmorgen Een tijd van mooie momenten Met broer en zus Een tijd van jonge liefde En de eerste kus Die tijd komt nooit meer terug Ook al zou ik dat soms wensen Maar helaas gaat dat niet Alles heeft zijn grenzen…

De tijd vervlogen.…