Alle inzendingen over vlaams

als grauwe sluiers hingen buien in beider ogen getekend door het onvermogen een nieuwe lente af te dwingen de dingen zijn zoals ze zijn geworden wij namen horden maar niet meer het zeer ging overwegen om ons verlegen gloeit de vlam na in deze woordenregen op afstand is hij klein in herinnering een grote zegen…

op een dag valt ze uit de lucht dan zie ik haar zij ziet mij en de wereld zal draaien met ons erop in vuur en vlam jij kwam en met jou de liefde ik wikkelde mij erin groeide bloeide stierf erin samen met jou…

in de chocolade dorpen kleven de vogels aan de daken de dichters plukken het fruit uit de verliefde bomen en geloven hun eigen ogen niet zelfs de herfst praalt er in een rotte overdaad van uniformen het is hier altijd stil door het trage maandagblauw loopt een glazen echtpaar naar de kerk zopas is hun kind door de zon overreden --…

Klassieke muziek, drank en poëzie in verder ademloos stille nachten. Prachtige avonden van formaat indien geen tentamen op me wacht. Proberen de volgende dag te vergeten, de middag voorbij te slapen. Verdoofd door Koning Alcohol - slechts de lol die telt - word ik gapend wakker en zie weer de Avond me lachend verleiden.…

Het liefdesvuurtje smeult soms dan wakkert het weer aan. Een blaasbalg is soms nodig om aan liefde te werken. Want vanzelfsprekendheid is taboe in liefde en oorlog Dus is een blaasbalg soms hard nodig om het vuur te doen oplaaien.…

Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is!…

Vrij zijn van aardse slavernij blijft 's mensen streven. Doch hem, die ons een uitweg tot verlossing bood, Bracht men omwille van zijn woord en daad ter dood, Omdat de heersers vreesden voor hun eigen leven. Hoe nodig is het nu zijn boodschap door te geven, Die zal beslist nog uitzicht bieden in de nood. Maar vaak is het begrip der luisteraars…

wat heb ik moeten lachen vandaag over de diepten van mijn lijden zo blij was ik van binnen uit het diepst van mijn hart terwijl mijn stille geest klapwiekt over de oceanen zonder te botsen tegen de deur tegen het raam het plafond van mijn woede zonder voorstelling van de dood zonder na te denken over de verslaving van de luxe…

Absoluut het jaar nul Bindkracht tien Zilt als de zee als ze piepen Als het ook beter kan Eelt op het geheugen Voor je een stap buiten zet Voor het moment heet van de naald Dan een vrouw Klaar voor een frisse wind Flegma voor thuiskomen…

Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is!…

als korte doch fel uitslaande brandjes volgen de opvliegers elkaar op... de spuitgasten laten echter vergeefs op zich wachten bij de belendende percelen loopt het toch nog met een sisser af voor een moment is zij het vuur meester…

hoorde je stappen in de gang van weten zag het koppie buigen voor de grote bogen van vergeten naar de zaal van samenkomen fel brandden daar de vuren gevoed door mistige sculpturen die orakelden in vlam op hun vorm en kleuren dansten wij al lang we zijn gegaan langs de kantelen weten het bestaan van die kastelen in de lucht maar…

Ik verken jouw heuvels en jouw dalen jij bezoekt me op m’n top we fluisteren elkaar verhalen de leugens liggen er duimendik bovenop Toch hindert het ons beiden niet de helse vuren in jouw kloven zal ik met mijn vuren moet doven door Vesuvius die ze met z’n lava overgiet…

Men houdt er van een wijntje en een trijntje van uilenspiegel in het schemerduister Van kattekwaad tot erger dan een geintje en wisselt confidenties in gefluister Maar ieder waant zich erfgenaam van reintje die nobel schalks vernedert in het bos Die cantecleer en tibeert houdt aan 't lijntje zo'n hypocriete schelm in…

haar lijf is koude vlam, heur haren vuur, haar lippen zee waarin ’t verdrinken wil haar ogen licht dat geselt en bestuurt haar huid is rein, dat maakt het aardse stil. het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn, het wil alleen in haar bestaan, het wil alleen haar zoenend het nog zijn, het wil in haar als het in haar vergaan.…

in rechte lijn en harmonie van druppel tot welle vanuit het midden cirkelend kabbelend tegen de oevers van de strak spiegelende plas tot in de uiteinden van jouw bewegen klopte de kracht van je hart met de zachtheid van jouw macht je talent was extravagant waarbij het fysiek onthechtte jij totaal opging in een mentale vlam…

ik heb je ogen gelezen, een blauwe ademing van vlam doorboorde mijn hart versmolt het koude wezen in mij laaide hernieuwde hartstocht in een vurig samenspel…

Een man in het Vlaamse Galmaarden die lang naar dit nieuwsbericht staarde lacht plotseling luid: ‘Leterme, schavuit! Of híj je ontslag wil aanvaarden!’…

Als Pierlala je haalt zal je ziel de vlam zijn. Het lichaam wordt geruimd als afgedankte jas.…

Een man uit het Vlaamse Hoboken Kreeg gratis een cursus niet-roken Dat kwam hem goed uit Hij heeft naar verluidt Daarvan best wel veel opgestoken.…

een Vlaamse Gaai is ons geboren hij peuterkleutert in de tuin er zitten donsjes rond zijn oren waardoor zijn toekomstkleuren gloren van hemelsblauw tot donkerbruin…

serafijnen dalen af met de milde ochtendzon klokken kleuren hun zilveren spel de kaars omhult zich met het gezang wakkert aan de vlam…

Soms is alles wat ons leven laat een lied een zacht lied over verlangen over tederheid over een vlam die waakt over ons in de nacht in een stenen stad. Soms is dat alles.…

stoere wildbloem broos vlam je op stil lonkend tussen 't wuivende graan een wonderlijke groet naar de horizon die eenzaam wacht…

Met gebloemde pijlen sieren je takken in ongekende schoonheid aan je stam en zet je de lente in vuur en vlam oogverblindend mooi gekleurd in karmozijnrood…

't Wordt nòg meer snauwen, jij-en en jou-en in onze Vlaamse leslokalen !…

Maar toen de vlam werd ontstoken Zei ze toch liever te koken Ze wilde geen auto meer lassen.…

.' Al een jaar woonde Bart bij Geerts vlam. Een baksteen met brief stuurde Geert: 'Toen je mij had getelegrafeerd, dat het goed ging, m'n Bart, viel een steen van m'n hart. Kijk, hier is-ie.' 't Was ongefrankeerd.…

Haar gebeeldhouwde lichaam, bewegingsloos en bleek een sierlijke kaars, eens flikkerend als levend wezen ontdaan van de vlam die eens de hele streek verlichtte, maar nu, zonder te genezen het beeld voorgoed vervagen ziet het dansend licht verliet haar ziel, ligt roerloos aan haar flank zo doelloos slank.…

Je bracht licht in het duister en was bij duister in licht Bij zaken, die het daglicht niet velen kon, brandde jij Je was bij zaaien en bij sterven Donkere dagen nu jouw vlam voorgoed ons delen dimt - want ook jij had je duur - Nu alleen geef ik vuur aan kaarsen en doof brandend…