Alle inzendingen over vleugels OR wind OR verlangen

heel veel woorden onuitgesproken van hart tot hart van oog tot oog worden stilletjes gedragen op de vleugels van de wind…

Als een vogel, gevangen in wrede onderdrukking, snak ik naar de zon, de wind en de wolken, mijn vleugels zijn verlamd van niet-begrijpen, mijn geest gebiedt te vluchten: sla je vleugels uit en snik je doodskreet langs de vredig-blauwe lucht, opdat de zon haar voedt tot storm en de wind haar uitstort over de slapend in niet-willen-weten…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Wegvliegen als een vlinder Vederlicht Op de vleugels De tot poeder geworden zorgen Waarvan de wind Een zachtgeel wolkje maakt...…

nog zag ik een vlinder fladderend in koude wind warmde vangend zon op witte vleugels in stervend licht…

Vliegensvlug veren de vleugels door harde wind vooruit de lente nu vacht nog bevriest door mist en ontdooit bij dageraad.…

Dan onverwacht verhaalt de wind met hunkerend gefluisterd in mijn oor ik hoor jouw stem, vol van verlangen hij zegt: ik ben je nooit vergeten liefste, laat me weten hoe sta je er nu voor. Jouw stem gedragen door de wind streelt liefdevol mijn wang speelt met mijn haren ik ben niet bang weet toch dat jij het bent.…

Ik heb meer vooral veel zin in jou als zingeving om zin te geven iedere dag een lach vol goede zin op te staan zingend swingend vol zin!…

Binnenkort, wie weet van- daag streel ik jouw mooi lijf weer nu levend in mijn gedachten. Ook straks, ligt jouw naakt tegen dat van mij Slechts verheugd ben ik dat ik jou weer intens mag beminnen Wij weten beiden dat wij el- kaar zonder twijfel echt willen zowel nemend als zeker gevend aan jou...…

golven met het zuchten van de wind haar wangen blozen ze weet, daar aan de einder wacht hij op haar ze strekt haar armen droomt zich een zilvermeeuw te zijn met wijd gespreide vleugels vliegend naar haar lief ze denkt nog drie dagen dan zijn zij weer samen nu doet de afstand nog wat pijn…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte naar de nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en verlangen dat ontloken woorden morgen dagen…

Als Gods geest, zwevend over de ledigheid van de rode aarde per abuis de vleugels van een rover schoon blaast, kan deze zich hierna eindelijk weer vreugdevol oprichten. Zoekend om te scheppen, daar waar God ophield. Deze onzichtbare geest wordt alleen opgemerkt dankzij de gevolgen van haar zijn.…

Voor het open raam voelt ze de wind in kleine gedachten, die als bladeren fluisteren in de ochtendzon. De bladeren spelen en dansen en schrijven haar handtekening in tranen met woorden............... Liefde voor altijd.…

Ik houd van het wilde gewentel der zee; Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee: De kiel is met wakkere zeelui bemand - En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land. Ik houd van het dreunend gedaver der zee; De zee zingt van strijd en mijn hart dat zingt mee: Zij dondert haar loeiend hoera naar het strand - En 'k droom…

Met vleugels verlangend naar vlucht, door wind en langs wolken pastel; wij kijken omhoog naar de lucht en wachten op hemels bevel. En boven klinkt zachtjes een zucht, van God die verlangt naar herstel: een schietgebed dat wonderwel de afstand naar Hem overbrugt; wij kijken omhoog naar de lucht en wachten op hemels bevel.…

Wie is zij die mij ooit zo na was, zachte woorden fluistert zij Ze draagt mij over rotsige heuvels wier toppen mijn vleugels kneusden Wie is zij toch van wie ik in mijn doofheid ben vervreemd In het verlangen haar weer te kennen wil ik luisteren naar haar stille stem…

Zacht geruis de wind onder mijn vleugels glijdend naar de horizon Kijk nog een keer om duistere vormen vervagen als ik me een weg baan naar de zon…

Meeuw, met je vleugels allebei zo wijd gespreid. Je vliegt, over de rimpels van de grote zilveren zee. Gedragen, door de wind op weg naar de horizon.…

op een sokkel staan hoef ik niet ik weet waar ik wankel veren en vleugels gebruik ik niet de wind verwarde alles wat ligt er in mijn hart dat ik niet voelen kan…

(een vervolg op mijn gedicht "Mijn vleugels der wind...") Innerlijk verlangen in hoop, gelegd in de armen der wind, zie ik ondeugende antwoorden, speels dansend zonder afloop. Het suist stil moedig verder, in eigen manifestatie ervan, jij die mij onbewust roept, als nog verborgen aanbidder.…

Frêle zijn haar vleugels waarmee ze hem tegemoet danst gedragen door zijn liefde vlinderzacht in de fluister van de wind hoor je ze zingen het lied van hun liefde die verboden was…

Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan enkel in mijn dromen dwepen als ik lachen wil, terwijl ik even... met je praat!…

Sierlijk vlieg Je boven mij, Majesteitelijk dier Dat mij de vreugde Van mijn leven geeft, Dat mij het licht Doet ontbranden in Mijn donkere hart - Koninklijk spelen Je vleugels met De wind, je laat Je dragen zonder Dat je ook maar Een moment de Indruk wekt dat De wind tegen je is Of ooit tegen je zal zijn…

Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt erbij als hoorde ze muziek. Rust maakt geen haast, geeft enkel wat zij neemt. Waar heeft ze dit geleerd, zo stil haar lijf alleen te laten op een bed? Een wimper trilt, een hart tikt in haar slaap.…

De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen Hoewel mijn mond erover zwijgt de opgewektheid is gelogen erachter schuilt de bitterheid. Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…

Héél véél kon ik alleen geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht, dat ik alles kon (dus niemand nodig had) bleek dat ik mij vergiste, want-weet je wat ik niet kon? mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en…

Tegen de angst. Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang. Kunst zet het leven naar zijn hand, brengt het terug tot dunne lijnen die zich, tegen…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats. Totdat hij, dwalend langs de schappen zich met zijn…

Hazenschedel. Zonder oren. Tot het bot teruggebrachte waakzaamheid. Onvindbaar verstopt aan een slootkant. Herinneringetje van zilver. Kristallen druppel hemel. Logeerliefde. In het zwembad van mijn pink gegleden. Eeuwen ongezien onder het tuinpad: munr.Zeelandia. 1872. Luctorleeuw. Verloren bij een weddenschap. Lorgnet. Messing. ovale…