Alle inzendingen over vorm OR poezie OR vertrouwd

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

onbeschreven is het blad maar de letters dansen in mijn hoofd hun melodie de inkt is stroperig ze wil niet glijden op het wit papier in woorden van plezier de pen krast varianten het ritme is verstoord de klankkleur geeft wat ongewenste dissonanten de vorm heeft een schijn van poëzie maar wat u leest en hoort is toch mijn eigen…

op tafel ligt ze inktloos, leeggeschreven haar vertrouwde vorm mijn reddingsboei wanneer in dreigende stormnacht ik vertwijfeld en stuurloos het noorden zocht gaf zij weer regel richting aan mijn hand stolde verwarde flarden tot woord afbakening brengt rust paniek op papier is overzichtelijk…

mijn woorden stel ik niet meer bloot aan deze naamloze wereld ik verslaap nu de poëzie ruggelings in mijn gedachten muze bladert niet meer met plezier het zucht in het versmeltende licht in vormen van geheim gekwetst in oude levenskrachten treft het argeloos mijn hart het sterft als onkruid en in paarse winden zal zij verdwijnen…

Hij zit in de bus en stinkt naar ranzig vet, nee meer een zure bom van flink formaat. Ik zie hem gaan en weet niet waar hij gaat, zolang de deuren open zijn kan ik hem achterhalen. Gebogen is de straat als hij en er is niemand die mijn oog zo plaagt. Wat dondert het, ik ga hem achterna; nieuwsgierigheid is ook een daad. Zijn jasnaad valt…

Ik voldoe niet langer aan jouw norm, met mij nog leven doe jij voor de vorm. Het voorlopig dulden is gebleven, hoelang heb jij me nog gegeven? Wanneer heb ik volledig afgedaan, of zal jij zijn weggegaan? Ik pas niet langer in het plaatje, o, verdraaid rot op, ik haat je.…

een gedachte denk ik en ik zie mezelf schrijven woorden op papier…

jouw draden met mij verweven samen één patroon voor ‘t leven…

Als alles tot een kunstje wordt Geschiedenis herhaalt Begrijp dan goed, want tijd is kort Dat ieder wel eens faalt De kunst is juist het voor te zijn Al valt het vaak niet mee Het woord wordt zin, de zin wordt zijn En alles wordt dictee De vorm dicteert Onzin regeert De kunst is juist het voor te zijn!…

Ik, schreef de dichter in zijn gedicht zonder te beseffen dat er lezers zijn die er klakkeloos van uitgaan dat hij zijn eigen hoofdpersoon is Ieder heeft een rol te spelen - een schrijver evenals een lezer Ik beval, schreef hij dus over haar maar een lezeres uit Gent sprak hem bestraffend toe: dat kan niet, je bent een vent…

ik fluister woordjes in de regen vang een regenboog met mijn paraplu dans de zonnedans in grote plassen tot zij mij lieflijk omarmt nodigt ze me uit tot grote avonturen daar waar wolken niet reiken kunnen lacht schoonheid mij tegemoet evenals zij die zich al eerder overgaven daar schijnt een andere vorm van liefde die niet uit te leggen…

- voor dennis mens ben je - uit liefde geboren - steeds groter groeiend door en met wat je eet wat je ziet wat je hoort wat je leert wat je voelt wat je doet mens ben je - uit liefde geboren - steeds groter groeiend door de liefde van anderen voor jou door de liefde van jou voor de ander steeds groter groeiend word je gevormd…

uit een vorig mistig leven in een door mij nog niet ontwarde lus zij keuvelt in die tijd met de stuurman voorin, de lijndienst is later opgeheven nu is ze in beitelen bedreven iets in haar beroert haar handen met ijzer brengt zij het doodse tot leven schept ruimte voor een ziel die langzaam uit het universum mag landen zij voelt de vormen…

hoe vormen zich passen in willekeur tot grillige hoekige fragiele fundamentele aforismen verlijdt het heden naar de bouwers van de eerste op maat gesneden steden zowaar is geen stad aan mij gelegen, ‘ k ben een stakker en schoof me buiten plicht en vreedzaam denken het cillicium wurgt me in een tot koud geregen aanhoudende greep…

in het landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van…

" Poëzie wordt gebracht in vele fijne vormen en mijn voorkeuren spelen daarin geen rol; er is meer dan mijn vastgeroeste normen. Dus blijf trouw aan uw dichterlijke plicht, al word ik van uw verzen soms horendol: met spanning wacht ik op uw nieuwe gedicht.…

het is stilte die ik voel kloppen in mijn hand er is veel buiten maar in mijn hoofd wordt alles klein kleuren zijn er wel maar spreken minder fel dan voorheen vormen zijn mij heel vertrouwd in de omgeving waar ik van houd loop nog steeds niet om ergens heen te gaan maar voor even op de been soms denk ik dat ik er nog ben…

er is geen houvast in dit ijle zijn geen heldere lijn die ‘t hier en daar markeert ’t gewone zijn waar vorm met koele hand nog tastbaar heerst ligt achter mij er lijkt beweging in de straten maar in geblindeerde winkelruiten zie ik slechts mijn oude zelf er is geen binnentreden meer geen bel die rinkelt of de vertrouwde winkelier…

Wat heb je me al vaak Te vriend proberen te houden Met weer een belofte die Op zich al niet toereikend Was voor wat we samen hadden Afgesproken - en iedere keer Weer lukte het je om me te lijmen Daar waar ik diep in mezelf Wel beter wist - 't is beter om Er nu maar mee op te houden, Ook al was het wel ' t proberen waard, Uit…

Ik blijf de neonborden als vertrouwd en eeuwig zien Al zijn verkeerslichten geen bomen, ze zijn vaak even groen. De gezichtlozen, dichtgeplakte ramen, de anonieme koplampen zonder ziel vormen de bedreiging en beschutting van mijn stad.…

een eerste gedicht verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen…

zij die al mijn leed verwoordde ligt voor mij op de tafel inktloos, leeggeschreven hoe vaak kneep ik vertwijfeld haar vertrouwde vorm tot reddingsboei door stormige tijden stuurloos het noorden onzichtbaar in dreigende nacht gaf zij weer regel richting aan mijn hand verwarde gedachten gestold in woorden afbakening brengt tot rust…

Ik vorm je in de groei van nevelig licht dat valt in de stilte van een deuropening. Open je mond vol lach, luister naar mijn veelkleurig stem- geluid - dat beeld geeft aan je donkere omlijsting - en kus onze poëzie naar nieuwe streken.…

Voorzichtig krijgt de man vorm. Langzaam ontstaat poëzie. Met de pen leest het gedicht wat er niet staat.…

Heel vreemd, het voelt vertrouwd, ik hoop echt dat je me belt, je bent dan wel een klein beetje oud, maar ik zie je als mijn held. Ik weet het, nu even niet, maar ik denk aan je, en ik hoop dat je ziet, onze wederzijdse begeerte..…

Maar eens dan zal het zeker komen dat je geen angst hebt voor die uitgestoken hand dan zul je toch de stap durven nemen en vernieuw je met mij die vertrouwde band.…

Dat klinkt weer erg vertrouwd, Je hebt het weer reuze benauwd. Helaas weet ik wat dit is, En het dus als kiespijn liever mis. Op naar Katwijk aan Zee, Daar doe ik nu aan de revalidatie mee. En die psygologen ;ze zullen wel flink gaan wroeten, Maar wil ik me beter voelen zal het wel moeten.…

Een beroering, De trilling van de lucht. Een blik, Verankerd op mijn netvlies. Een beeld, De herkenning van het onbekende. Een aanraking, Vastgelegd in gedachten. Ongrijpbaar, Als een mimespeler pakkend in het niets. Onaantastbaar, Als het lot dat wederkeert. Onontkoombaar, Verlangend.…

In t grijze gebied van geoorloofd zijn of niet spreken we elke dagelijks intiem en heel vertrouwd toch blijf je daar bij haar en word ik bij hem oud.…

Vertrouwd is het donker Van uit het niets zomaar hopend op iets mij een weg banend in het donker zoek ik naar warmte en het licht geheel vrijwillig soms verplicht maar toch... rusteloos en moe ga ik dan stilletjes weer even naar het donker toe Intens genietend doet het geen pijn niets of niemand te hoeven zijn…