Alle inzendingen over vrouw OR lijf OR liefste

Omdat jij de liefste bent…

ik zag je daar heel klein en teer rood aangelopen krijsend ging je te keer ik pakte je op, mijn hart ging open pasgeboren, je leven nu al bijna afgelopen je groeide op onder mijn tedere zorgen in mijn huis, tot die bijzondere morgen ik je met andere ogen bezag je werd 18 die dag je nam mijn juwelen en mijn liefhebbend hart brak het zorgeloos…

Soms denk ik als ik je hoor praten, Ik wou dat ik de weg was die je moet gaan... Dan zou, al had je het niet in de gaten, Mijn bestemming heel dicht bij de jouwe staan... Ik zou je waarschijnlijk voor mezelf houden, Langs wegen voeren heel erg ver vandaan... Anderen die ook van je willen houden, Die ook dichtbij je willen staan... Je bent…

te wachten aangeslagen de weg niet meer weet te laat op komt dagen alweer je sleutels vergeet hoe door de was op 60 graden oen ik te strak ondergoed moet dragen hoe je op je allerbest de helft vergeet bij boodschappen doen verzonken in gedachten het eten verpest je plantjes die vergelen al gaf ik je laatst dat boek zonder jou liefste…

juist vandaag mag iedereen weten, 't liefste meisje dat ben jij.. troosten, delen, lachen, huilen met je ogen, met je blik. juist vandaag mag iedereen weten, 't liefste meisje dat heb ik.. 's nachts kruipen we tegen elkaar aan.…

en toen stond jij daar in volle glanzende glorie zacht schitterend krachtig mooi te wezen een zegen, hartverwarmend je gaf me onverwacht, onvoorwaardelijk vochtig verlangend de levenskus in het gesluierde duister van ons gehuurde bed nu weet je wie ik ben, liefste en ik zie de diepe glinster voor altijd in je hemelse hart…

'k Zag je ogen stelen 'k voelde jouw hart beven trillende handen... een warme neus... één stap vooruit... 'k wist niet wat je bedoelde een steelse blik 'k stond genageld aan de grond voordat ik het besefte omklemde je mijn lippen mijn ziel overstuur... Dat was het,wat je bedoelde achter mijn bedoeling zoeken... HOE WIST…

je hou liefste, hoe ik het je niet tonen kan en ons beiden hierdoor zal laten lijden…

Mijn liefste Een roosje achterlaten op de plek waar je as twee jaar geleden werd uitgestrooid Even stilstaan en aan je denken, kijken naar het landschap dat je zo prachtig vond, het weinige dat ik nog voor je doen kan mijn liefste.…

mond de passie, de liefde tussen jou en mij die ons eens voor het leven verbond En ik sluit opnieuw even m'n ogen beleef steeds weer die tijd met jou twee lichamen, samen één geworden jij en ik, samen één in beloofde trouw Ik voelde me als fluweel in je handen zo teder, zo zacht en oprecht niets zal onze liefde ooit scheiden jij mijn liefste…

Ik ben er voor je, mijn liefste Ik kan je verdriet niet voelen Ik kan je verdriet niet dragen Als ik dat kon zou ik het je afnemen Zodat jij even kon rusten Even aan jezelf denken, even niets.…

vanuit het ochtendgloren roept een stem open je hart voor het wonder als je in magie gelooft ik ben jouw droom kom liefste volg me, volg me voel je vrij want het verleden kent geen toekomst ik ben het licht dat jij zult zijn langs de rand van de wereld kus ik de hemel waarin jij leeft en geef je vleugels als je valt langs bloedrode rivieren…

verliefd op woorden dagen lang flarden van zinnen in mijn hoofd liefde zonder beginnen blindelings verdoofd…

ik wil je roepen bij je lieve, blonde naam, ik wil, ik wil je tere, zachte huid strelen ik wil je kussen met mond, neus en lippen mijn liefste, liefste, mijn liefste!…

De vrouw is trots op haar verworvenheden: Van baas-in-eigen-buik dankzij de pil tot man-blijf-van-mijn-lijf als zij niet wil en 't recht om zich naar eigen smaak te kleden. Laat niemand dus de vrouw haar recht bestrijden om pal voor school een kleuter dood te rijden.…

het liefste zou ik je uit dromen lichten jij man in mijn verhaal mij blozend aan je op gaan biechten in onverbloemde vrouwentaal mijn bloeiend lijf seringen laten geuren bloedmooi mijn lippen verven en mijn lokken zilverwit als jij dan nog de plooien weg wil strijken dan restaureer ik dit gedicht…

Je verliest me, mijn liefste, verliest me, zoals een vrouw in de weer met de was haar gouden ring verliest. Je zult me zoeken in het schuim van woorden, ogen en gezichten, maar ik zal blinken ergens op een vreemde plek. Je verliest me, mijn liefste, verliest me, zoals de jager de tere ree verliest, als hij haar dode lichaam heeft.…

als kussen vanuit de hemel vallen sneeuwvlokken op onze gesloten ogen kust sneeuw onze woorden ongesproken de ban ongebroken sneeuwblind zijn wij…

Waarin ze neder zit achter glas waar ik haar-versteend- zie zitten, broos, breekbaar Herfst heeft haar tot op 'r huid ontkleed 't herfstblad is rond 'r lijf gevallen Was zij -voor de kunstenaar- meer dan een model een vrouw van lijf en leden?…

Oh lijf van steen. Het was je gebeente waar ik om ween. Je geest was oud en je ogen koud. Je was als Job onder stof en zand. Die vrouw, haar lijf, je verloor je verstand. Je slikte pillen, je geest was dood. Wie kijkt er nu om, naar iemand in de goot. Zie daar was een engel met vleugels licht en pracht.…

O, borsten had ze als meloenen, zoet als een perzik was haar mond, ’t liefst had ik haar willen zoenen, maar mijn vrouw riep: - wat heeft die een dikke kont - Ik ben toen maar weer doorgelopen, want om het aan te leggen met een dikbilkoe, is toch ook eigenlijk bezopen.…

Verstrengeld onze handen, gekoesterd, lijf aan lijf bezweren we de angsten: blijf bij me, liefste, blijf!…

Je hoofd, je nek, schouders en armen zijn de bovenkant van je lijf. Met dat gedeelte kun je knuffelen en omarmen. Dan komt je borstkas, buik en billen, je kunt er op zitten en zou soms willen, dat 't een ander maatje had? Dan komen je benen, met eraan vast, voeten en meestal ook tenen. Da's 't eindpunt van je lijf.…

Het Hooglied is mij op het lijf geschreven Ik lees het uit het lome zomerblad Betreed met mij dat lommerrijke pad Lief schepsel ooit met Genesis verweven Ga je met mij op het terrein begeven Dat De Voorzienigheid voor ogen had Het Hooglied is mij op het lijf geschreven Ik lees het uit het lome zomerblad Het laat de bidsprinkhaan de toon aangeven…

Het lichaam stribbelt tegen Ik wou dat ik nooit reuma had gekregen Mijn energie verdwijnt uit mijn lijf Vingers ze worden weer stijf Ach, wat zit ik nu te zeuren Ik moet mijzelf weer even opbeuren En dan denk ik aan mijn gezin Die ik met heel mijn hart bemin.…

Lieve voeten, benen, lijf, we zijn één! Je loopt maar mee, waar ik heen wil. Nooit laat je me alleen. Ik dank je voor het dragen, lijf, geen beter vriend dan jij en heb je me te vragen, laat mij je dan verstaan wat ik teveel, of misschien wel te weinig heb gedaan.…

Het binnenste van je lijf is een waar kunstwerk op zich, aderen, klieren, botten en spieren, pezen en wat dies meer zij en weet je dat hele lijf, is helemaal van MIJ!…

handen draalden vingers wilden namen schrijven in los zand maar de wind vertaalde hun verblijf met niets om het lijf wiste sporen van elkaars kortstondige zo passievol bekoren het strand na eb en vloed voelde als opnieuw geboren…

Het hart bonsde alsof het Levens redden moest Terwijl de longen lucht opzogen Als een op hol geslagen paard. En terwijl de lever zich boog Over de genuttigde vloeistoffen van gisterenavond Zat geniepig de schimmel zich tussen De tenen te ontwikkelen. Nagels klapten dubbel Tanden knarsten Haren braken En de oren besloten steeds iets…

Wat hem het liefste was, was dat ene stukje grond Midden in ’t groene gras als niets de stilte schond Wat zijn fijn plekje was, was waar hij stilte vond Met goed geknoopte das verzorgde hij zijn wond Wat hem ’t mooist was, was ‘t steen dat er stond Met erbij dat plaatje glas dat hij zijn vrouw vond Wat hem het liefste was, was de…