Alle inzendingen over waaien OR kruimels OR bestendig

In ‘n geslaagd huwelijk dooft vuur dat verteert maar de warmte beklijft verliefdheid dooft tot tijd bestendige liefde die vriendschap inhoudt zo’n vriendschap heeft een verleden dat je niet opnieuw opbouwt, het is een deel van onszelf het heeft ons gevormd; onze herinneringen zijn we zelf…

waarom het broze beglijden wakkeren wekt weerstand lichte beweging doet onderwerpen kilte overmeestert welk lieflijk leven evenzeer erkent ontdooit in tranen van een lege geest naar bestendig zuchten laat hier onbuigzaamheid niet samensmelten…

thuisreis was het een droom of verwaaide herinnering door mensen gekneed tot een heilig beeld toch wandel ik bewogen naar huis mijn rugzak vol kruimels en sporen van bemoediging…

Kruimels rond haar mond ogen vertederend er groeit iets groots en chaotisch boven haar terwijl in haar de gekte zich stapelt steunt zij haar hoofd bang dat het breken zal.…

bruisender nu, zoals je het licht bezingt alsof je de komende lente reeds proeft en ook ik me steeds vrolijker voel als ik je weer zie en beluister met wat kruimels je liedje begroet…

nog treur ik in mijn hoek en peuter aan de voegen die kruimelig tegen me praten zojuist de bel gehoord maar niemand komt me halen zou de juf me vergeten zijn of ben ik onzichtbaar en is het maar een gedachte dat ik besta…

En leert, Dat blindelingsvertrouwen in de liefde pas na een langdurige en bestendige relatie ontstaat.…

mijn zomer anders, mooier mens veel meer mens lichaam vol leven zingend hart als een vogel gevoed door licht alles zien alles horen zuiver als de poel met spiegelwolken wiegende rietstengels bestendig in de storm anders veel meer mens gunnende fraaiheid onschatbare tijd…

Het vlakke strand voorland van het vlakke land met daartussen de duinen tientallen meters hoog ze houden ons droog doen onze dorst lessen, onze honger naar natuur met ‘t weer: onbewolkt, zon of bewolkt, koud en guur die elementen zijn als vitamines voor ons leven ik schrijf dit zittend op ’t strand wacht tot de zon daalt ver achter…

Het huis heeft gekalkte kamers breekt in splinters altijd zelfs zomers woont er bij tijd en wijle een dichter hij belt nooit en zingt nog minder in de geheimzinnige afstand openen zich blauwe luiken als een muze ontlokt zij zijn gedachten buiten ver van waar bestendigheid de dag kan bevlekken…

de trein is kwetsbaar wat u zegt maar zeg eens zelf wie is dat niet ik ken een grote kerel Piet die is twee meter negen maar als ik met hem praten wil dan is hij zó verlegen u bent wat dat betreft een vent en stress-bestendig tot 't end en koeler nog dan vissen niets zeggen meer u bent vast GOD dat kan gewoon niet missen…

Gedachten waaien over stille wateren Naar het verleden.…

Dorre denkbeelden waaien als herfstbladeren door mijn achtertuin…

wees niet bang voor de storm laat maar waaien…

niet zelden roepen woorden mij uit de mond vervliegen spinsels in notenschrift zonder zang komt alle hulp voorspelbaar te laat blijft niets van weinig over houdt de klok rust tot nader order leve scharreltijden met vrije uitloop kwetterbeek schatergoud klaterlach geen eeuwig zo bestendig als voorlopig…

Terwijl ik lekker zit te eten, krijg ik direct een slecht geweten Ik denk dan aan de arme kinderen Die nog geen kruimel krijgen, Tewijl ik mijn overvolle bord nog nauwelijks leeg kan krijgen...…

Men zegt wel eens "hoge bomen vangen veel wind" Ga ik er voor staan waai ik bijna omver Ga ik er achter staan waai ik bijna uit mijn schoenen mensen kunnen soms toch de meest onnozele spreekwoorden bedenken (met dank aan Eli het buurjongetje)…

Een nieuwe wind gaat waaien, door de politieke gangen en door Samsom, maar goed dat ie zijn haar al kwijt is, hoeft ie niet naar een spiegel te graaien. Een nieuwe wind gaat waaien door de politieke gangen, nu maar wachten, waar deze toer op vast gaat hangen!…

Als herfstbladeren waaien onze verlangens – steeds op in de wind.…

Er waaien vlaggen: een treurig gezicht, deze -- verkeerde vlaggen.…

Tussen kei en korrel – leden van één lichaam - sluimeren eeuwen van gestaag verloop Twee gedaantes aan de uiteinden van tijd krijgen nieuwe maten bij 't wassen en slinken Er is geen verliezen of winnen voor wie afstaat of opneemt De wind waait bestendig van een oeroude vorm naar een nieuw volume.…

Slechts even raakte ik bevangen En zag dat het ook jou bewoog Het betrof zorgzame aandacht Die van jou voor mij raakte me diep Maar die van mij voor mezelf Bracht me stilletjes van slag Alsof ik een oeroude honger voedde Een vergeten kind de hand reikte Jij gaf me dit, door mee te gaan En mij met moed te bestendigen…

zich van geen mens en wereld bewust scharrelt hij wat rond in de tuin pikt er de kruimels van het tafelkleed ik volg een vlijtige huismus vanuit het keukenraam is het omwille van zijn simpel bestaan dat ik hem bij vlagen zo hevig benijd?…

Het universum is gigantisch groot De weidse ruimte laat zich nauwelijks meten De aarde is, je zou het haast vergeten Niet veel meer dan een kruimel in haar schoot En op die korrel maakt de mens zich druk Om voetbal, om carrière of geluk…

chaos geordend kruimels weggewoven de stofjes verstoven hangend in de lucht de neergedaalde tijd laat restjes op de tafel van lijfsbehoud... het verval geeft de nasmaak van gisteren beklemmend weer…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Of de maag die krimpt na de schrale oogst Visioenen van een korenzee Aren kriebelen mijn rug Prille halmen en nog verder, nog meer elders: een lijn van torens Zandkorrels waaien in mijn ogen, de voorbode van een plaag. Kruimels stillen de honger tijdens deze schemerige dagen.…

ze waaien in de wind de korenaren ik zie als een kind aaibaarheid varen…

kraaien en een vallend glas brengen je terug naar de lege tafel alles heeft zijn uur je loopt achteruit meter voor meter neem je afstand van de draak de kruimels op de lege tafel het huis de vlinderstruik langzaam laat je jouw wereld los…

Ik blaas je weg als paardenbloempluis als pas gegomde letters kruimels na buitenontbijt maar dan in een knipoog van tijd struikelt mijn adem over stralend geel de bries in mijn keel stokt steeds weer bloeit de paardenbloem…