14552 resultaten.
je gezicht is niet getekend
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 1.087 ik zoek je in de schaduwen
in hoeken waar het licht
niet uitgenodigd is
waar wind de bladeren jaagt
vuil zich ophoopt in de goot
je geeft je niet gauw bloot
je kent de achterbuurt
waar niemand komt omdat de
messen scherper zijn na zessen
je ziet het lemmet niet
overleeft agressie en verdriet
omdat je nergens sporen achterliet
volgt…
in rafels die dan overblijven
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 1.094 gezeur, bij jou was
de deur voor niemand gesloten
vannacht is die cirkel
doorbroken in pijn, je lichaam
wilde jou niet meer zijn
je had het roepen gehoord
de klachten verstaan, maar
de zorgen als last afgedaan
want jij was toch sterker
had humor en gein, jij wist ook
hoe alles in perfectie moest zijn
je hebt nu de einden gezien
de wanhoop…
een aanhoudend koeren
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 103 de witte duif
vliegt niet meer
stille apostel van vrede
liefde en hoop wacht
vleugellam op een tak
van de oude boom
wie hoort de aanhoudende
mantra’s van zijn droeve koeren
hoort iemand de schreeuw
verbijsterend jankend gehuil
in vermoeide vleugelslag verlaat
de vredesduif zijn oude boom
zal iemand hem zien
iemand hem horen…
Wanhopig ben ik op zoek
hartenkreet
4.0 met 5 stemmen 636 Wanhopig ben ik op zoek
Naar iemand die mij
Licht in mijn leven
Kan geven
Wanhopig ben ik op zoek
Naar iemand die mij
De weg wijst naar het geluk
Want verdriet
Maakt mijn dromen stuk
Wanhopig ben ik op zoek
Naar een troostende blik
Naar iemand die mij
Aanvaardt als mijn gewone “ik”
Wanhopig ben ik op zoek
Naar zon in mijn bestaan…
LAIS CCXXXIV
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 48 Lust is wanhoop waarin angst zich verschuilt.
Het schone heeft zich met zichzelf vervuild.
Alle wegen lopen dood in Rome.
De mensen zijn doden die nog dromen.
Een wolk scheurt weg, de straal verbindt het oog
met waar het was, waar het nog moet komen.
Zijn tranen tonen het haar regenboog.…
TSUNAMI
hartenkreet
0.0 met 1 stemmen 1.117 Schuimend water
baart onheil
Kolkende massa
overrompelt
de stralende kust
Wuivende stranden
branden in
spokende chaos
Lichamen drijven
sterven bederven
Wanhoop ontreddering
dood
De zee is los
niets ontziende blind
Mijn God
Wees een God
van nabij…
Moeder tussen hoop en wanhoop
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 382 van de dood…
De moede
poëzie
5.0 met 1 stemmen 1.205 Alles verstomt,
Alles wordt duister,
0 luister, luister:
De wanhoop komt!
De wanhoop sart
Me en wil 't beslechten,
Help gij mij vechten
Mijn dapper hart!
Steun gij mij weer,
Keer het ten goede,
Ik ben zo moede -
Ik kan niet meer…
Patron
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 206 so I guess
that thy art incomplete alike
or art thou good a friend and thus
believing firm applaud thy must
Though poetry is not my thing
my roerbak sells, thou art buying…
Prima vera
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 67 Come rain or shine, het was des kiezers wens
Maar of het lukken zal, dat weet geen mens
Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en
de reactie daarop van Bet Weter…
Bij de rivier
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 167 mensen
die in stilte willen wonen, zonder wanhoop
van dat zonderlinge, eenzame, van dat leed
omdat ze de dood steeds horen fluisteren
met die fluisterende stem die iedereen kent.…
S.O.S.
netgedicht
3.0 met 647 stemmen 67.919 In mijn hoofd vol gedachten
Waar verzetten niet meer helpt
Zit ik stilletjes te wachten
Tot de dood me overstelpt
In de wirwar van gevoelens
Als spaghetti door elkaar
Als een mens, loos van doel
In het geheel er niet mee klaar
In het schreeuwen van mijn pijn
In het vallen van de nacht
Zal ik wanhopig denkeling zijn
Die een zeker zuipen…
tanende liefde
netgedicht
5.0 met 17 stemmen 351 dode letters in wanhoop
in schaduw van vernietiging
gevoed in korrels van rampspoed
in golven van verdriet
tanende liefde gehoond
uit één gereten
schoonheid weggetrokken
in vensters van gevangenschap
littekens in gespierde pijn
liefde gekooid in droefheid
trillend in blinde vingers
aan rakend , maar net niet…
twee werelden
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 412 streel me je warmte
opdat ik overleven kan
tussen witte sterren
van wanhoop
ik kan niet anders
dan voorheen of anders dan later
wanneer het zwijgen me vreemd dwingt
om het zondige te vereren
ik ga voorbij
vergeet één te zijn
met geboorte en met de dood
kom naderbij
begrijp het ritme
het sterven is mijn leven…
Versteend verdriet
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 145 De regen valt gestaag
druppels van pijn
slaan op het wegdek
gaten in mijn hart
Bleke zon van wanhoop
gevangen in een natte stilte
flarden van mist versnipperen
droefenis in de wind
Mijn poreuze steen
zacht en beschadigd
geurt naar ontzetting
en dode rozen op bruin mos…
geschokt
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 336 hoe je in enkele minuten
alles verliezen kan
er slechts pijn blijft
en verlangen
naar de relatieve saaiheid
van het alledaagse
arm en rijk
voor éénmaal gelijk
verweesd wanhopig verslagen
wie kan dit dragen
zoekend tussen puin en lijken
naar voorbije tijden
de dood dreigt van alle kanten
geen tijd voor rouw
je moeder, je kind, je geliefde…
een schreeuw
netgedicht
4.0 met 26 stemmen 1.356 hoe vaak
heeft zonde
haar naam al aangeraakt
met wanhoop in ogen,
klein en in de richting
van de dood
morgen
zou hij laten
en zij zou opstaan, zonder
herkennen als hij boog
over tafel, half man
half vader
ze gooide ruiten in, klom
op het dak en in de hoogste bomen,
deed alles om anders te klinken
zij veranderde niet…
Allerzielen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 271 ze kijken mij aan
verdronken mensen in New York,
kapot geschoten kinderen
in steden van Syrië,
doodgevroren zwervers in portieken,
wanhopigen, die zelfmoord plegen
in mijn ontoereikendheid
wil ik hen gedenken
immers de sluier tussen
dood en leven is nu dun
bij een boeket witte lelies
brand ik een kaars voor zielenrust…
De dag dat ik verhoutte
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 120 de nerven van dit lijf
laten geen sap meer door,
de levensstroom stagneert,
de wortels in de gortdroge
grond tasten wanhopig naar
water, maar vinden ze niet meer -
geen sloot, geen put, geen wel
meer in de buurt, alles is
droog, droger dan droog,
armen en benen verworden
tot dode bomen, zijn helemaal
van hout,
voorgoed opgedroogd…
Uit noodzaak
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 96 Zwevend tussen wanhoop en moed.
Daar waar illusies sterven.
Daar waar mensen moeten capituleren.
Daar waar eerlijkheid dwingt.
Daar waar mensen de goede dood,
in de ogen moeten kijken.
Daar worden overlevenden,
tot leven gewekt.
Uit liefde.
Uit noodzaak.…
Met de moed der wanhoop
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 374 Met de moed der wanhoop
schrijf ik mijn gevoelens op,
deel ze met jou en hem,
met haar en hen,
met de moed der wanhoop.
Terwijl ik van te voren weet,
dat degene die het vaak als eerste leest,
mij zal belonen met een vier en toch:
plaats ik mijn gevoelens hier,
met de moed der wanhoop.…
Als ijspegels
hartenkreet
4.0 met 20 stemmen 1.398 Ik staar in het water
Een bevroren gelaat
Tranen als ijspegels
Voor troost nu te laat
Ik staar in het water
Spiegel van mijn zijn
Verwoestend en kil
De schaduw van pijn
Ik staar in het water
Aura vol met verdriet
Voel enkel nog leegte
Ik ben er en toch niet
Ik staar in het water
Laat mijn leven varen
Golven van wanhoop
Die de dood…
Geen ster...
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 136 In het park geen rode rozen,
alleen dode gele.
En in vele ogen tranen zichtbaar
of verborgen in een tijd van wanhoop
en zorgen.…
Passendale
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 149 Bijna al vergeten,
maar vijfhonderdduizend doden
hebben wortels in de ziel van
het West-Vlaamse land; waar geen
genade gold tussen Europese broeder-
volken voorbij het prikkeldraad en
de greppels voor een tijdelijk nieuw
oorlogsbestand.
Passendale de doden huilen nog
wier bloed zo rijkelijk vloeide
in de modderpoelen van de wanhoop.…
bloemen in prikkeldraadgroen
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 612 ik heb ze gezien
schoenen en wat laarzen
de voeten miste ik
ze zijn toch ooit gedragen
zocht sporen
in barakken en kampen
voelde de kilte
ondanks talloze lampen
las op de muren
de wanhoop van toen
ze doodden hun uren met
bloemen in prikkeldraadgroen
vloeren zijn versleten
en deuren kraken hun
het eindeloos vergeten
als de wind ze…
een fragment van aanwezigheid
netgedicht
3.0 met 29 stemmen 342 mijn lelijkheid
breekt de grond
open
door een bevrijdend
oordeel van de dood
vlinders
in donkere tijd
leggen wanhopig
hun gewicht
op mijn trommelvlies
wanneer een maskerade
verzandt in late zonde
van leegte
ik leg me
naakt in de aarde
en vraag gratie
in dat ene moment van
waarheid
mijn ogen ver weg
als vogels…
schaduwbestaan
netgedicht
2.0 met 12 stemmen 1.558 Sprong ze daarom zo wanhopig haar dood
tegemoet?…
Het laatste shot
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 513 ga met mij mee
in het laatste shot
mijn aderen zijn al kapot
een snelle ronde bloedsomloop
maakt kankercellen dood
of doet ze snel verdwijnen
naar plaatsen waar
het gif niet makkelijk in
eerste rondgang kan verschijnen
geen wanhoop
zij kunnen slechts leven
van wat het bloed kan geven
mijn lichaam is gesloopt
maar het laatste…
Onpeilbare diepten
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 70 langs uitgesleten paden
lopen eeuwenoude zielen
in vermoeide rijen
verdwijnen in het duister
van het donkerste zwart
in het holst van de nacht
diep onder de grond
liggen de verborgen geheimen
van leven en dood
de echo van de geest
schreeuwt om verlossing
uit de kerker van wanhoop
smekende handen
reiken naar het onbereikbare
genezende…
Als ik er ooit niet meer....
hartenkreet
3.0 met 38 stemmen 1.570 Als ik er ooit niet meer zou zijn,
wanhoop dan niet.
Laat ik niets meer van me horen,
bén ik er dus niet meer, heb dan
op gepaste wijze, verdriet.
Natúúrlijk mag je óm me huilen,
láchen mocht tenslotte ook.
't Zijn juist dié emoties, die
horen bij leven én bij dood?…