Alle inzendingen over water OR echo OR spiegel

De echo van je verleden komt altijd terug…

Mooie beelden aan me voorbij zie komen dan is het net of ik een echo hoor klinken met bekende stemmen uit een ver verleden ze komen mee op de vleugels van een vogel die wordt gedragen op golven van de wind ik vang ze op voel me weer even: een kind.…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

geuren zoet komen tevoorschijn vanachter een muur Zij die deze nacht de tekst godzijdank waarachtig leest Tussen ruimtes ligt een verscholen tijd centrum in dit labyrint maakt eindelijk vrij Pretogen breken kettingen en keten en niemand die nog lijdt golven breken een laatste keer in het onderbewustzijn vanaf vandaag vliegt enkel nog een echo…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

't Zijn dropjes uit een bron, Die eindigt, noch begon. De mens wil gaarn sierlijk zijn, Door diamantsteen, of robijn, Opdat zijn rijkdom zij geprezen: 't Was beter dat hij 't recht begon, Om eens te blinken als de zon, Dat zal een andre schoonheid wezen.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Als de landtong zou kunnen praten over het water waar jij in verdronk dan zou de heimwee mij verlaten daar waar ooit de echo klonk maar de moed zinkt in mijn schoenen hier aan de waterkant bij het bos moet ik het rouwproces ontgroenen herinneringen laten mij niet los ze blijven spelen in mijn gedachten.…

van hun leven en alle spiegels buiten…

Stap voor stap Voelen mijn tenen Het koele Van de spiegel Waarover ik droom Terwijl ik mijn teen stoot Aan een druppel water Breekt de spiegel In ontelbare cirkels Omringt door het voelbare Vloeibare Laat ik me zakken in een kolk van Liefde Tot op de bodem…

Uit de put klinken echo`s van mijn groet als een dorpsgenootje langs mij loopt het is dan net of ‘t water lachen moet.…

Hier, boven spiegelend water, dansen muggen in de zon. Drijven witte wolken voorbij. Zelf adem ik gewoon vanzelf, rustig in en kalm weer uit. Ik, die altijd denken moest, dat ik overal buiten stond, maak hier nu deel van uit. In dit spiegelende water, spiegel ik mijn leven. We worden onbewust geboren.…

Weet dat ik je zal beminnen tot in de eeuwigheid der zinnen dat ik naar je taal met de echo als klankensmale blijf herhalen. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van het woord: melodie.…

ik spiegel me in water met nog een kleine rimpeling het egaal geluk kwam pas veel later was in het diepe gedoken kwam proestend boven met schrik en de kou op mijn huid leerde na jaren rustig laveren tussen opstandige golven die mij met hun massa’s bijna bedolven tot jij verscheen met ogen en lach het water bedaarde mij de spiegel…

gemis regisseur van hun leven en alle spiegels buiten…

Ik staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood…

Pas als we met onze neuzen bovenop de spiegel staan Zien we hoe stil en ondiep het water is. De rotsen van de bodem hangen boven onze hoofden. We scheuren ons los. We keren terug naar het licht.…

Consequent spiegel je vertraagd het afgelopen jaar iedere minuut vervaagt als reflectie in een seconde hoe herinneringen gekleurd stralen in een droom nu de grote wijzer jouw verhaal als een echo wegtikt.…

spiegeltje, spiegeltje aan de wand zeg me nu eens eerlijk wat is er aan de hand wanneer ik in jou kijk verschiet ik mij een bult dan voel ik ontevredenheid en dat is weer jouw schuld jouw glas wordt mat en schraal je toont me wat ik niet verdien mijn hoofd wordt lichtjes kaal en dat zijn dingen… die ik zeker niet wil zien!…

Was het als een vlakke spiegel dan kon ik zien welke sprookjes werkelijkheid zijn en uitkijken naar de goede afloop. Misschien moet er water bij de wijn...…

In de echo van de stilte Zit veel meer stilte dan in stilte alleen Die echo is niet kil, niet koel, maar ‘cool’ De nagalm, echo van die stilte Verzilten je zout in zoet Versterkt je dijken tegen overstromingen Van emoties, kwellingen, opwellingen Ben ik soms toch bang, heb ik angst Dan stort ik mij in die stilte en met name In de echo van…

door een lichte bries doch de echo van de vroege ochtend verstilt of ben ik het zelf die daarvoor kies…

de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Ik keek neer op het donkere water, op het immer rusteloze oppervlak waar vanuit de diepte mijn spiegelbeeld naar mij keek en toen in honderden stukken brak. Een spiegeling onherkenbaar tot eigen mozaïek gecomponeerd wegreizend op wijder wordende rimpelingen aan de oever werd uitgedoofd en tot weer spiegelen werd gekeerd.…

Ik ben de stem uit rots en volhardt mijn taak als onzichtbaar wezen in eenvoud en gevoel trek ik mijn leven één geworden met wind en water door het landschap van verdriet en hoop tussen kiezels in schaduw over land vergroei ik in de echo van lichtend windgezang tot in de kern van hart waar thans mijn toevlucht is.…

De echo van je stem de blikken van je schaduw in tijd verwijderd er was niets anders dan vervagende luchten waar je in kon zijn als oude vogels die in pijnbomen zochten naar een medicijn maar water van goud zou best wel kunnen vloeien langs regenbogen niets komt weer terug behalve de seizoenen en een boog van goud.…

Van mezelf en de spiegels die niet spreken omdat ze niets nieuws ontdekken en de woorden niet verdrijven of om een echo vragen als de regen valt die de dagen hun laatste kleuren ontneemt.…