Alle inzendingen over we gaan OR afscheid OR verdriet

Ik heb je neergelegd in een bed van zand. Jouw naam gegrift in steen. Blauw als het water waar je zo van hield. Zo lang, zo lang alweer geleên. 'k Beleef nog altijd die momenten, van hoe ons samenzijn begon. Ik kan ze niet vergeten, omdat ik toen mijn leven, pas leven noemen kon. De jaren die verstreken zijn, maakten van mij een oude vrouw…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken.…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

afscheid Soms zit er even Teveel verdriet In ‘t leven De dood strooit dan Zo om zich heen Dat de scherven Van de liefde Zich niet verzameld weten En onheel blijk je dan Veel te weinig tijd te nemen Het afscheid behoort niet Zo snel tot het verleden…

Het echt bevatten kunnen we niet, Komt vast door het verdriet. Jouw manier van afscheid nemen. Zullen wij niet snel vergeten.…

Vannacht is het donkere maan Tijd om je te laten gaan Wat goed was, dat neem ik mee De rest geef ik aan de zee De pijn gooi ik in het vuur Het afscheid is voor lange duur Al wat niet was, is vergeven We zien elkaar in een volgend leven…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen afdroegen we naderen het einde van het verhaal en komen hier nooit meer op terug…

Het komt altijd te vroeg: het moeten scheiden, het moeten laten gaan zonder begrijpen, zonder waarom. We wennen nooit aan ’t sterven, aan ’t loslaten, het afscheid; maar laat er dankbaarheid toch zijn, en hoop en sterkte. Laat licht vervullen dit duister, deze afgrond, dit moeten laten gaan, zonder waarom, zonder begrijpen.…

We zijn een venster in de tijd, met herinneringen als glas. Vandaag sta ik voor ons raam. Ik zie Blagdon Hill weer terug. Ik zie het land van Avalon. Onze tuin geurt naar bloemen. Ik zie je rode appels plukken. Verdrietig was ons afscheid. De laatste kus. Gelukkig bleef ons venster, dat tijdloos open staat.…

Was je in mijn leven Voor altijd maar gebleven Zonder afscheid was je weg Huilend terwijl ik bloemen neerleg Denk ik aan de keren dat we dansten Zwierden Lachten Nu moet ik zonder jouw hand in die van mij Verder gaan met wat ik deed Tijd gaat voorbij Ik wil dat je weet: Jij blijft bij mij.…

De wanorde en het verdriet, alsook de tijden met zonlicht. De verwelkoming en het afscheid, de distantie en de nabijheid. Kleur geven aan het bestaan verzinken in grijsheid. De afkeer, het verzet, het open gaan, en weer dicht gaan. Het leven verstaan. Het leven verdraagt het tot en met.…

Dit afscheid, doet me toch verdriet. Nooit gedacht dat het mij iets zou doen, weg te gaan van dit schoolgebouw. 4 jaar geleden kwam ik hier als klein naïef meisje, nu al iets meer vrouw. Ik hou me groot, maar afscheid nemen is moeilijker dan ik dacht. Ik loop voor de laatste keer door de gang, ik ga je missen, zeg ik zacht.…

Afscheid nemen tranen banen zich een weg naar het hart het verdriet heeft de neiging daar te blijven alsof het zich vastplakt de pleister op de wonde.…

En trek je er maar niets van aan, als mevrouw Staver weer eens zeurt En straks drinken we koffie, met verse appeltaart En gaan we kijken, hoeveel centjes er zijn gespaard Voor zuster Astrids afscheid, ze gaat trouwen weet je nog. En daarom kleuren we die kleurplaat, want kleuren vind je fijn lieverd, ja hé...toch ?…

waar we heen zouden gaan waren we bij aankomst al vergeten op de plek waarvan we dachten al eens eerder te zijn geweest meenden we ons te herinneren afscheid te moeten nemen van ons lichaam dat hier ooit sliep de ademtocht die hier stilviel in theewater op een vooravond of bij schemer in een bruin bierflesje bij sommige dingen stonden…

afscheid nemen van mijn verdriet Dat jij niet bij me bent doet me zoveel pijn Het liefste wat ik wil is dat ik bij jou kan zijn Mijn hart verlangt naar jou Maar ik leef in een droom…

De zoete smaak van verzoenen proeven we pas dan, als we na afstand, weer naar elkaar toe moeten we naar elkaar gaan om na uiterste best in elkaars vreugde en diep verdriet te kunnen bestaan.…

Het spijt me heel erg je los te moeten laten Ik voel me verdrietig, afscheid nemen doet pijn Ik vraag me af, of er misschien later voor ons samen een toekomst zal zijn.…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

Weet niet of je ooit nog terugkomt het afscheid bij de rivier was zo veelzeggend kon de woorden niet verzinnen bedacht een glimlach maar dat werkte niet zoveel stilte in verdriet.…

Toen mijn geest me verliet Wou ik niet gaan Want ik zag jouw verdriet Iedereen in het zwart gekleed Een droevig muziekje….. Het is gewoon wreed. Als ik naar voren loop En mezelf zie liggen Is echt alle hoop verdwenen Ik geef je een laatste kus en loop naar het licht Dit was dan ons afscheid Ik zal het missen, je lieve gezicht.…

We weigerden op te gaan in de nevel van de nacht die vreugde en verdriet bracht, ongeacht het uitzicht van het afscheid vast te klampen tot aan de laatste zin.…

De deur valt achter je dicht met een klik als een dreun in mijn hoofd ik heb nooit geloofd dat jij echt zou gaan. Zou willen schreeuwen, willen krijsen maar wij zijn klaar er valt niets meer te eisen niets tegenin te brengen geen enkel gebaar het zou verdriet verlengen zijn alleen nog meer verveling en later nog meer pijn.…

En heen te gaan - en niets dat achterblijft Dan dingen, die wij meenden te bezitten, En niet ons eigen waren, die als klitten Nog hechten in de plooien van ons kleed, Maar die wij van ons doen, zoals we leed En bitterheid en zorgen van ons deden, Als niet van ons, als dingen van 't verleden...…

je pakte meer dan dat we samen deelden stapte verder en voorbij aan mij jij was mijn oog en hand ik bleef het lijf en voeten zo vervlochten we de wegen meer kon ik helaas niet geven liet je gaan jouw afscheid was voor mij beginnen getekend kon ik winnen van wat verleden schreef groei omdat ik eindelijk kan ontbotten uit de koestering…

Geen tranen, maar geluk Dat voelde ik daarbij Toe we afscheid namen Was het goed, geen ziel verscheurd van pijn Maar m`n liefste nu ben ik alleen En denk nog veel aan jou Soms met een gevoel van verdriet Maar meestal met een lach Wat we hadden was zo fijn Misschien niet hetzelfde voor jou of mij Maar wel met een intensheid gedeeld…

Bij heel veel mensen is er groot verdriet. Het afscheid zal zwaar zijn maar gelukkig kan er nog afscheid genomen worden. Het had heel anders kunnen aflopen. Rust zacht lieve jongen.…

rest alleen tranende stilte Ik voel mij verloren nu jij niet meer bij mij bent Mijn wereld stort in herinnering rondom degene van wie ik houd Ik zal waken in de duistere nachten die komen gaan mijn liefste ondanks de stilte is dit geen afscheid maar een vaarwel…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…