Alle inzendingen over zus OR heimwee

Heimwee naar het duister in het licht. In vrijheid gebonden en gevangen. Stil en eenzaam schrijf ik mijn gedicht. Ik mis de pijn en draag haar mee in stilte. Het lijden en het zwart waarin ik zweef. Ik lach en dans maar zonder diep verlangen. Vergeten wie ik ben en dat ik leef.…

gedenk het kind dat nog mag dromen over perziken wolken beste vrienden is met vandaag voor 's nachts het water slijt klimmen de takken van bomen…

je kijkt me te voorzichtig aan er hangt wat heimwee om je ogen je wimpers vertellen me je dromen je kunt bij mij in stilte komen wonen ik vind wel woorden die geruisloos zijn.…

Grijze luchten, altijd maar die grijze luchten En slappe koude bomen met rillende vogels Die niets meer te zingen hebben met dit weer Boven de nog koudere waterwegen van mijn stad Heimwee heb ik naar blauwe luchten en wijn en zee en visgerechten in zuidelijke oorden.…

ik wil je lief hebben ik wil van je houden je vasthouden zoals ik dat vroeger deed maar ik kan het niet meer na het gebeurde.. het geeft tranen naar vroeger naar iets wat ik niet meer heb als alles wat ik nu ken er niet was, zou ik weer gelukkig kunnen zijn ik ga het vergeten alle herinneringen laat ik achter mij en maak nieuwe…

Ik wil weer wonen in het verloren kleuter- bos, land van spek en bonen waar morgen nog niet bestaat en ma de liefste is waar paddenstoelen de weg niet wijzen en ik achter bomen verstoppertje speel…

van horizon tot einder een trage zilveren stroom langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand ***** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met dorpjes…

Terug naar de roots is terug naar de jeugd is terug naar daar waar je angels liggen Je wortels zogezegd. Maar wanneer de boom wordt gekapt De huizen omlaag gehaald, zonder pardon en de mensen er niet meer zijn, waar zal dan mijn heimat zijn?…

Heimwee naar stilte in jezelf en om je heen Naar de witte zwaluw scherend door de lucht met als enig doel slechts overleven Naar de kleine luchtballon zwevend op de wind in vrijheid richtingloos in keuze onbeperkt ooit ergens zal hij landen Als je de stilte niet kent weet je ook niet hoe je ernaar kunt verlangen…

Als heimwee de kop opsteekt, zorg dan dat je net als een slak, je eigen dak bij je hebt.…

de vogels wil ik horen fluiten na middagregen die in vlagen tegen hoge palmen slaat en vleermuizen verstoort die nog slapen tot zo laat verfriste bloemen wil ik ruiken in de rondgeknipte struiken langs de lanen in de stad met mijn hond die uitgelaten kwispelt op het ritme van mijn verblijde hart de buren wil ik lachend groeten in straten…

Der bomen kruinen buigen, Ontbladerd van hun groen. Nu gaat de winter komen En alles treuren doen. Het graan is in de schuren, Het geurig hooi in 't droog, En de appels op de zolder, Op hopen - o zo hoog! Wat hebt gij van de zomer Vergaard en opgedaan? - Gedachten zonder einde, vervlogen en vergaan. Wat staat ons nog te wachten Dan…

Kennst du das Land? Kent gij het land, waar hoog de ceder wies? een adem Gods door ’t moerbeiboomdal blies? van ’t eêlste bloed de bruine druifrots zwol? de olijftak glom, van malse koornen vol? Kent gij dat land? daarheen, daarheen, o leidsman mijner vaadren! voer mijn schreên! Kent gij de stad? Haar hoog en heerlijk huis maalde, eeuwen…

Ik hou van je sensuele lach je starende dromerige blik jouw huid op mijn huid de rilling door heel mijn lijf De zoen die proeft wat de horden hormonen beloven die door lichamen stromen Alleen nog de vrouw vinden die m’n fantasie waarmaakt Kansloos, zucht m’n vrouw met een kop als die van jou kom ik niet van je af…

De vorst hecht zich aan het vensterglas. Tot bloemen vormt het zich.... IJsbloemen, met lange stelen. Koud als ijs, ijsbloemen. Het geeft me nu een koud gevoel. Eenzaam, ongeborgenheid.... Vroeger als kind,zag ik dezelfde bloemen als iets moois! Wel koud, maar toch ook warm. Moeder, die voor alles zorgde, ook in de koude wintertijd. '…

Dan komt het heimwee weer in vlagen. Ik kan haar niets meer vragen, want moeder is niet meer...…

We zagen uit naar de lente en witte bloesem toen het nog winter was en de langzaam kalende bomen met bladeren goud dwarrelend nog vers in het geheugen toen we vol heimwee verlangde naar de zomer en de geur van rozen in de tuin…

lieve dieren de konijnen van mijn neef ruiken naar huzarensla als ik ze een wortel geef doen ze schele hamsters na de forellen van mijn nicht smaken naar bunzingmagen de vislucht rond haar gezicht doet scherpe blik vervagen moederlief, breng mij naar huis neem desnoods insecten mee of een walvis met veel luis ik barst hier van de heimwee…

Ik zie al langzaam wat rook komen, maar die rook komt uit mijn hoofd, Indianen in mijn Grand Canyon, zelfs dat is onderdeel van een kapotgeroest maan- landschap. Ik zie door ogen die niet van mij zijn. Buitenaardse wezens bezitten mij. Ik ben te open, een makkelijke prooi voor priemende ogen met ver- drongen gezichten, zwevende gestalten die ik…

Met heimwee kijk ik naar buiten, regen valt gestaag omlaag, de zon verscheen niet, in ’t geheel was ’t sombertjes vandaag, maar geluk zit in een klein gebaar, de heimwee zond ik heen, de kaarsjes maar wat eerder aan, dus ondanks dat de zon niet scheen speel ik met de warmte!…

noemen mensen zoiets heimwee of klinkt dat woord hier te sterk?…

Tussen deze woorden drupt er pijn omtrent liefde en daarvan 't gemis En wat in feite nog had moeten zijn maar wat ooit in de tijd verloren is Zo melancholisch klinkt mijn lied daar ik soms even in toen verkeer Alles vergeten ach dat lukt mij niet mijn hart kruipt steeds naar weleer Hoor toch eens wat stilte mij zegt van heimwee over wat…

heimwee... Blijft…

terwijl jij lachte en mijn hart danste wisten we al dat het een vergissing was…

Na het beluisteren van het nieuws verlang ik nu alweer naar 2010 terug. We worden gekort, we krijgen minder er wordt beknibbeld en geknabbeld. Het jaar is twee dagen oud en nu al verlang ik net als tien jaar terug naar vorig jaar en naar de €.…

(voor Annelies) juist omdat je zoveel achterliet voelen vingers nog de randen van jouw leven ergens daar vertoeft jouw glimlach op een foto en ik beef geef me jouw tekens in lucht aan de wand en in geluiden, maak me blij want jij, je bent niet ver ik voel me bij je altijd als de achterkant van morgen zoveel schemert in vandaag…

ik heb heimwee maar ik weet niet waar mijn thuis is kan ik zeggen in woorden dat is echter aanstellerij de woorden bieden evenmin een huis als golven en vogels die weten trouwens wel altijd waar ze uitkomen en arriveren mijn heimwee is nergens hoewel ik niet weet waar dat is…

Hoe kan ik de dagen aan het einde van het jaar nu zonder je vieren Het is een onmogelijke opgave stil verdriet binnenin je gezicht voor het mijne Ik moet het omgooien het hele leven omgooien want dit gemis is te groot Al spreek ik je net voor het einde het zou zoveel schelen mijn hart weer een beetje helen Hopend op een nieuwe start…

Door mist omkranst novemberlicht en roestige bomen naakt in avondlucht en, o hoe ik wou dat het nog even kon, een beetje,al was het een scherf, een beetje zon zoals toen, die dagen, die uren van zomer... Maar dat is nu het privilege van de dromer.…

elk moment in je hoofd zeg je iets het houdt niet op al dat zeggen in je hoofd is taal en nog en keer taal dus wie zegt dat taal communicatie is vergeet dat het is het niet, je denkt het ondoorgrondelijke elk moment weer dat denken tot je iets zegt eindelijk en die uitgesproken taal is bijna niks maar toch oke, noem het heimwee…