Alle inzendingen over smiley OR spiegel

het weten van de tijd trekt als een magneet aan mijn diepste kern om stabieler te zijn spiegelend bewustzijn wacht op erkenning mijn ogen geven ruimte aan het innerlijk weten lichtgevende introspectie door reflectie van de ziel 1976.…

Zie hoe de wolken zich grijzend spiegelen in het deinende water dat zo vurig brandt waar de zon in het westen is verzonken Rood glijdt een gloed over het verlaten strand Kabbelende golven ruisen zachte woorden ze dansen zich tot een roes van schuim Het zwarte zwerk knipoogt heldere sterren Een meeuw krijst de magie uit het hemelruim Een…

Na die heftige ellendige dagen kijk ik in de spiegel en ik zie alleen nog maar verdriet Mijn ogen die eens zo straalden hebben geen kleur of glans meer Er staat niets meer in geschreven en nog minder in te lezen tenzij de pijn om wat er ooit was……

ik zou zo graag willen weten wie ik ben ik fluister zachtjes maar hij antwoordt niet…

Het spel der kinderen is een spiegel die ons steeds opnieuw verraadt. We zien onszelf met onze kleine kanten. We horen ‘t ruwe woord de dreiging of de straf of soms een klaterende lach. Hij corrigeert voortdurend onze ogen zo bijziende wanneer hun blik onszelf bestrijkt.…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

Als ik een spiegel in mijn hart had, en jij zou erin kunnen kijken, dan zag je jouw gezicht stralen als de zon. Mijn liefje, je loopt in het donker niet wetend waarheen, alsjeblieft kom naar mij en open je ogen, dan zul je zien dat ik niet heb gelogen.…

Hij heeft niets meer om te winnen Dat weet hij ook, diep van binnen In gedachten loopt hij door donkere mijnen Hij wil van de aardbodem verdwijnen Niemand zal er iets om geven Als hij een einde maakt aan zijn leven Nog heel even kijk ik hem aan Voordat ik weer moet gaan Het is geen toeval dat ik veel op hem lijk Omdat ik in de spiegel…

voor de verweerde spiegel al speurend in mijn ogen raak ik spiegelend mijn ziel in die weerspiegeling slechts vage blik van herkenning treurig geef ik een knipoog mijn spiegeloog knippert ook ik voel plotseling een traan ben tot in mijn ziel geroerd…

De leegte die aanspoelt op het stille strand in de vorm van golven met schuimende koppen Laat steeds weer een restje achter van wat ooit in het verschiet heeft gelegen al wat rest is wit Helmgras schudt het hoofd hoor de wind fluisteren zoals grijze wolken de zee kussen voorspellen zij niet veel goeds…

Wolken in water Aarde raakt hemel en heel even ziet Vergankelijk later Niet alleen beeltenis Maar ook reflectie werkelijkheid ziet Wat mogelijk is Een omgekeerde realiteit het beeld in bestaan al kwijt…

Vlug kijk ik in de spiegel en schrik. Dat meisje, dat ben ik. Hier zit ik dan huilend om een meisje. Ze wil dood! Ze heeft zo veel pijn. Er valt een traan. Een traan uit medelijden, een traan voor het verdriet. Een traan voor de pijn, Een traan voor de liefde die ze nooit gekregen heeft.…

Ik kijk in de spiegel.…

Een blik in de spiegel, een verwarrende blik. Zie ik nou mijzelf, is dat nou mijn ik. De wereld zo groot, een persoon soms zo klein. Hoe lang is de weg, kan ik mijzelf ooit zijn. Gedachte aan het verleden, terug in de tijd. Moet ik nou zo door gaan, blijft het steeds een strijd. Blijf kijken in de spiegel, het liefst elke dag.…

Ik fluister vragen om je hart te spiegelen; dat is mijn antwoord.…

En ’t was mijn eigen beeld en angstig vlood Ik van die spiegel, waar ‘k gescheiden zag Wat één moest blijven tot de Jongste Dag. En ‘k beefde, als een die d’ adem van de dood Voelt gaan over zijn voorhoofd – en mijn blik Trof driemaal, in het glas, mijn dubbel Ik.…

Niet oordelen wil ik over een ander Maar mij spiegelen aan die mens Waardoor ik zelf positief verander. Dat is mijn allerdiepste wens.…

Ik spiegel mij aan iedereen Maar wie spiegelt zich aan mij?…

Dan weet je wat er verder is meer dan dat je verwachtte van het leven in eerste zin dag, mijn liefste spiegel!…

Een mooie man die zichzelf aanbad in schoonheid geen concurrentie had zei spiegels zijn overbodig ze vertellen maar wat genezing van deze eigenwaan werd heel hard nodig want in alles wat hij had of ooit bezat zag hij zich steeds veel minder mooi in de spiegel staan soms was het beeld te breed te groot hij ergerde zich dood verhuisde…

Ik haal mijn vader in. De roos die als confetti op zijn schouders sneeuwde, de slierten lang gehouden haar - resten serpentine om de leegte van zijn schedel op te sieren -, de schamele guirlande van zijn baard die de krachteloze kin bewimpelde: ontluistering die ik herken in bange ogen blikken van zelfbespiegeling. ------------------…

in mijn spiegel leeft een vrouw ik lach naar haar ze lacht terug de vrouw zegt dat ze wordt geleefd ze wil zo graag zichzelf zijn ik wil de vrouw in de spiegel beter leren kennen wil haar helpen om zichzelf te vinden ik wil haar leren om lief te zijn voor zichzelf en zeg zachtjes: ik hou van jou…

In de spiegel zie ik mijn gezicht getekend door voorbije jaren plooien in kleine en grote lijnen. Het zijn sporen van het leven ze vertellen van geluk, verdriet mijn twijfel en onzekerheden. Ook van liefde en genegenheid die levenslijnen zijn mijn leven gedragen met liefde in het heden.…

Mijn spiegel is heus geen leugenaar of zie ik werkelijk alles zo verkeerd Mijn lichaam is rijp voor ’t abattoir dat is wat die spiegel altijd beweert Mijn spiegel ziet, wat niemand ziet een dik en vet meisje dat daar staat Tja wat mijn spiegel mij dan gebiedt is strenger worden in mijn zelfhaat Mijn spiegel ziet een meisje met pijn het…

Weet je Ik ben er nog en blijf nog een beetje Hier Want weet je Je bent er nog blijf nog een beetje Daar Waar we vroeger waren Soms komt alles terug Hier bij mij Daar bij jou En vandaag overal…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

De spiegel niet, maar ik ga lekker slapen...…

Ik wil haar helpen, maar spiegels praten niet.…

de zon baant zich voor dag en dauw een weg naar een wolkeloze hemel eenden liggen nog diep in hun veren verscholen tussen het riet een meerkoet duikt onafgebroken in het rimpelend water hoe ik deze gewone, aardse beelden in houdbare woorden verzamelen wil hoe zij onzegbaar verborgen blijven mijn schuchter pogen ver te boven…

een heel leven achter mij vandaag was ik met jou en het was great maar het klopte niet natuurlijk jij en ik kijk naar mij en zwaai de tijd stuk…