Alle inzendingen over Eigen roem

Pak het moment Pak het vast Pak je eigen roem Ga voor die miljoen Ik weet dat jij het zal halen Want ik schrijf verhalen Noem het dwalen ik noem het belichten daarom hou ik ook van dichten…

Maar ook één klaproos verheerlijk zich in eigen roem en straalt een daadkracht uit en toch zo broos. Verdort die ene roos in dit bont geheel om niet mee te kunnen komen in dit bonte krakeel en maakt het einde van z'n bloeien ook het gehele perk gedoemd tot snoeien?…

Maar ook één rode roos verheerlijk zich in eigen roem en straalt een daadkracht uit en blijft diegene waar hij voor koos. Verdort die éne fiere roos in het bonte geheel om zich moeilijk staande te kunnen houden in een broos gekrakeel, wat een einde maakt aan z’n uitdagend bloeien, is het hele rozenperk gedoemd tot snoeien?…

ik geef weer even mijn gedachten vrij ze vleugelen vergeten dagen ik ontmoette jou die dagen en je woorden waren een gelogen zijn jij wist mijn zwakke plek hebt ziel en zaligheid er opgezet om je ego weer te strelen maakt mensen zo kapot dat kon je geen donder schelen je gaat voor eigen roem en wie je evenaart…

Zijn eigen roem stinkt niet. Zo wisselt hij van stof. En van uniek beleid. Tegelijkertijd! Dichters mogen over heldenfeiten, nee, moeten wel daarover dichten, want Trump is geen Fake of News. Dichters zijn geen journalisten. Donald houdt niet van taboes. Niet van voorspelbaarheid. Trump houdt van zijn wijsheid.…

Hoe licht voelt men zich dan een machtig god Die minachting voor mensen uit kan stralen Die zijn begiftigd met een minder lot Waar men eigen roem en glorie kan behalen Maar spiegelt men zich in het licht van eigen hart Dan raakt men dikwijls zelf vernederd en verward.…

Drang naar eigen roem drijft hen steeds sneller voort. Onnoemelijk veel welkome burchtjes heelt het knoestenrijk onder taaie slingers hop: ruime wildernis binnen 't knusse woonoord.…

Of zullen we achter onze dijken in hoogmoed verdrinken en stinkt die eigen-roem, blijft dan de aarde plat, een onbewerkte planeet waarover de zon zijn oordeel nog vellen moet, welke god vergeten oord is dat, waarvan niemand de benaming weet?…

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…

levensgroot naast pragmatiek en rede en op eenzame hoogte lijkt te staan, de spreuken bij de snoeverijen in te lijven, kritiek betaald met gelijke munt en op de blote borst te slaan, met een sloep vol passies, op een dichterlijke meer, in tegenstroom te bevaren, geroeid met riemen gedoopt in de droge inkt uit zwarte poelen, waaruit de roem…

Een kunstschilderes uit Midlaren die wilde Van Gogh evenaren toen sneed ze voor straf haar eigen oor af maar heeft geen roem kunnen vergaren.…

Hij laat zijn dobber dansen, werpt alle schroom van zich af want hij is een echte liefhebber. Dromen doet hij zijn vissersleven lang, diffuus nog de contouren in scharlaken van de vooruitgeworpen schaduw langs zijn vermetele recordvangst.. Hij weet het is een kwestie van tijd om de talmende schemering te bedwingen met zijn scherpe haak.…

De media roemen Obama's verzoenen maar eisen vervolgens : "Eigen bier eerst !"…

als ik laat in de avond thuiskom, met in de verte nog net het rood van de ondergaande zon, ruikt de tuin naar vochtig gras en kruiden, en voel ik verlangen naar ’t verleden. de klank van kinderstemmen, zachte vogelgeluiden van zwaluwen en grutto’s, de jonge eenden die schuw langs de rietkraag zwemmen. Je bent zo dichtbij als ik…

Voeten spreken esperanto binnen kalklijnen waar in vage lagen kunst krassen kerft de schaar soms verknipt klieft verlies van evenwicht zijn gezicht, stuitend mooi straalt…

Zelfs op de stoeptegels van de eeuwige roem zie je weleens een hondje pissen…

En voor hen die roemrijk stierven en een gouden nagedachtenis na hun overlijden verwierven; gloort iets van doublé dat net iets uitsteekt boven de vergetelheid van de anonimiteit; de anonimiteit die de illusie van de roem bij de voortgang van de tijd verslijt.…

Veldslagen, helden van vroeger, een eerbetoon – aan moord, schaamteloos.…

ze kende geen roem.…

Men hield de deur voor je open, men schudde je de beide handen tot vervellens toe, prees de boezem van je vrouw, je had altijd plaats op trein, tram en bus en hoefde die nooit te nemen, de citroenen in de buurtwinkel waren eensklaps gratis, net als het expresso-apparaat twee deuren verder en de lift twee verdiepingen hoger, het eigen stuk…

Bij eb schreef ik een regel op het strand. Met daarin heel mijn hart, heel mijn verstand. na het tij keerde ik weer en hurkte neer. Niets dan onwetenheid in het rulle zand.…

als dichter/machinist ben je pas beroemd wanneer fans jouw naam om de honderd meter op de dwarsliggers kalken zoals ze dat bij een klim naar de top van de Mont-Ventoux met de namen van heel grote wielrenners doen want met de neus gedrukt op je naam moet je wel in jezelf gaan geloven (of je wilt of niet) maar vooralsnog zijn dichter/machinist…

de lezer is de koning de dichter is de nar die hem bedient en na gedane zaken weer naamloos in het niet verdwijnt hendrik…

Roem is als 'n reuzegolf op de Caribische zee die na haar hoogtepunt definitief weer de diepte inrolt, zij is als een prostitué dat het op vele orgasmes heeft gemunt maar als bejaarde niet meer wordt nagehold.…

O roem! wat zijt ge een ijdele droom! O wereldse eer, wat zijt ge ledig! Geen wulpse deerne, die 't mensenhart Als gij bedriegt, zoo vals, meinedig! Eerst weifelend tuurt het bewonderend oog In de verte u na, verrukt, betoverd, Door wat daar schittert in 't wazige floers Van 't hulsel, waarmee ge uw gedaante omlovert.…

verleden Ik heb u lief, mijn eigen plekje op aard En wil een vijand ooit uw grond betreden Een land als Neerland is ‘t beschermen waard…

Als ik verloren loop in mijn eigen zwijgen, dan heerst stilte. Stilte heerst, heerste en zal heersen. Want de stilte heeft altijd het laatste woord.…

Het keyboard lonkt bij aankomst en geniet van haar eerste slag en als een volleerd musicus begint zij deze dag Haar vingers beroeren vloeiend de toetsen der poëzie en langzaam verandert haar aanslag in een eigen symfonie Nog voor het avondvallen heeft zij haar lied gespeeld maar helaas voor deze kunstenaar wordt geen roem of glorie toebedeeld…

Een ieder heeft zijn eigen land, Daar leeft hij weltevree" En 't mijne,dat is Nederland, Dat ligt aan Hollands grote zee. Ja dat blijft mij,al is het klein,, Ver boven alles waard: Laat andere landen groter zijn, Wat ik mag roemen vrij het mijn.…

Had Moeder laten winnen die immers in het hart woont – moeders verdienen meer dan wie dan ook liefde en eer Had Verstand laten winnen dat in het hoofd waakt, of slaapt – het is beslist het hoogste goed dat een mens eigen is Jij, die buiken wakker houdt met verlangens en ze bevredigt met onverzadigbaar genot – was jij bang…