Alle inzendingen over vennen

Onder blauwe lucht de Oisterwijkse vennen: gordel van smaragd.…

Op de langste dag zien over het watervlak: de tijd wordt ruimte.…

Langzaam lopend langs de Aa maak ik fotos zonder camera Wolken wilgen vennen vogels en bloemen die ik zou willen kennen helpen mij niks te plannen Ik ben in t moment Ik besta…

Wanneer dan in 't dorpje de kerkklokken slaan, Verbaas ik mij niet om dit plots visioen: "Ook heden in 't Venn hier is evenals toen De Here waarlijk opgestaan."…

Ze gaan 's nachts op pad naar meertjes, poelen, vennen om voor nageslacht te zorgen en elkaar flink te verwennen. Met velen tegelijk bereiken ze hun geliefde stek, met lentekriebels in de buik, men noemt dit paddentrek.…

heb het bos ontsloten bomen en struiken zichtbaar gemaakt het wild heeft een bosrand de vennen verwaterd pas later plag ik de hei kan ik jou blij ontvangen weet jouw verlangen als koningin van het woud een landhuis van hout dit beschermd gezicht wil ik jou gaarne geven om er samen voor altijd te leven…

De verdorde boom heeft een top van trotse sier; de aalscholver zit. Twee spechten vliegen zoekend heen en weer, te druk om te hameren.…

Over de vennen strijkt bosbessenglans. Eilandjes, waar bladerwirwar op groeit, scheppen broedparadijs voor eend en gans. Het water schuift soms rimpelend voort, stoeit dan met blazend zonlicht: een luchtige dans, waarbij de liefde der libellen opbloeit.…

In het bosmeertje siddert zacht _ donker mosgroen: pijnbomenspiegel.…

Vitrines vol met tranen; kasteelvijvers en zoete vennen in zaal drie.…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

blijf dicht bij de waterkant drink deltagolven, ontredder volhard in onslaapbare dood aarzel niet met bestaan kom van nature voor ontloop een rode lijst twijfel aan avondwater verdwaal en herpak juni en juli, moerassen, vennen, ruik warmte en water hondsdagen, vloei met desem van aarde, kom ooit terug…

ik zag je armen de hymnes orkestreren hoorde het zachte zuchten van de takken in het mystieke woud in donker spiegelende vennen scheen de maan zijn gele verzen tegen het magisch onrustige water als gods prater toch voelde ik mij met jou erbij me wonderwel thuis tussen de oplichtende melodieën van onbekende ballads in aarde ’…

Waar weiden,vennen groen gekleed als golven stromen door het land De wind gevangen door bomenhagen schier eindeloos geplant Dromen ijle wolkensluiers in een hoge stille lucht waar een rover staat te bidden voor een geslaagde vlucht Word ik op de grote heide soms door stilte overmand die dan zo duidelijk voelbaar is in dit oude Drenthse…

drogend draaien de laatste blaadjes als gebedsmolentjes aan hun steel in groene zomer mantra’s moe geruizeld kleuren zij met herfst mee donkere vennen weerspiegelen nog strak de lage zonnestand in zwart het warmrijpe is verdwenen ook schraalhans heeft de staart tussen de benen dan tocht het bos open plekken stralen koude…

het zand schreef je naam op een stormachtig strand zon en de wind wisselden kleuren we speelden als kind sprongen van duinen struinden langs dennen koelden ons voeten in spaarzame vennen voelden het noeste zagen de knoesten ruwweg geknot door zeewind en tijd ook jouw naam blijft trotseert eb en vloed de driftende wind tekent…

ik lees het bos dat landschap opzuigt uit de aarde sprieten reiken nietigheid in hun hoop de hemel te bewegen wortels zoeken in de kale grond naar water om te leven op hun papier schrijf ik mijn afscheid letters hier gedoopt in inkt van zwarte vennen wil mijn pen niet wennen aan de voetangels en klemmen van de vele jagers…

Ze maakten kuilen en vennen. Drenthe heeft ze allemaal! Hier groeit het bos en de heide. Door rond te lopen en gedwaal. De hondsrug de hunze geleiden. Drenthe heeft ze allemaal! Hier tussen Hunebed en wallen. Komt menigeen tot rust. Ze komen hier in grote getalen. Hier vertoeven is een lust. Vacantie hier in drenthe.…

Ik dacht dat ik viel voor een schim - ze liep rond met ogen die naar mij toe gesloten waren, maar na een seizoen vol stormen en zwarte wolken die keer op keer hard hun hart uit huilden, wist ik mijn ogen uit gewassen in diepe vennen vol van liefde voor mij.…

In het Bosrijk Olterterp glanst een wijde kring meertjes waarvan het grootste van elke wandelaar verlangt dat deze vlak langs hem heen gaat een ander water noodt met een roze ring lelies dichterbij te komen maar strenge struiken en deinende moerasgrond beschermen zijn bewoners weren kunstzinnig te nieuwgierige mensen alle vennen…

Kompas in het verstand, als de kleine ruimte ergens tussen staan en vallen hangt, vastgelopen in los zand verstilling van de muggen boven de vennen, de jacht op de zoetste smaak van bloed de lijnen van de tocht worden onzichtbaar, een snaar die in zichzelf trilt, de toon te luid verbaal, de horizon eist de beeltenis mijn lichaam…

fietst weet waar ik het over heb Over een route met punten leren stunten Nu wel leuk,maar eerst vonden we het nep Wij wilden fietsroutes met een leuke naam Geen gedoe met knooppunten en kaarten Maar soms volgen we de meute zwijgzaam Nu zijn we geroutineerde fiets gevaarten We flitsen van punt naar punt en genieten Samengestelde routes hei,vennen…

Kompas loopt uit het verstand, als de kleine ruimte ergens tussen staan en vallen hangt, met de hakken in los zand verstilling van de muggen boven de vennen, de jacht op de zoetste smaak van bloed de lijnen van de tocht worden onzichtbaar, een snaar die in zichzelf trilt, de toon te luid verhaalt , de horizon eist de beeltenis…

gepruttel van het gas uit het zwarte moeras de vage zuchten van oude bomen als de wind is gaan liggen en takken vrij kunnen dromen toch is in de jaren het donker verdiept omdat onbereikbaar bezit heeft genomen van ruimte ten koste van licht waar vroeger het bos zich transparant opende met oplichtende plekken en spiegelende vennen…

Hei en vennen, eenzame berken her en der en aan de einder dennenbossen, vormen een landschap dat zo ongewoon geworden is, dat je je in een andere tijd waant. Later trekken we Strijp binnen. Een prentbriefkaart, honderd jaar oud, waarop mijn grootvader rustig bij de opstal van het gehucht, de dingen van de dag te bespreken staat.…

als dit mijn laatste lente was: 'k zou naar de populieren gaan aan oudgekende vennen nog eenmaal streelde mij hun geur die steeds de morgen wekte de zwaluwen en mij (op handen draag ik zacht dit als herinnering) als dit mijn laatste zomer was: 'k zou met hem naar 't zuiden trekken glasblauw getijden vertrouwde ik hibiscusdonker warmde…

mijn lederenhuid weerstaat de volmaaktheid van mijn dromen, het pad dat me drijft langs opgedroogde vennen en afgegraven wierden voedt mijn gedachte met zinnen die ik niet wil spreken het zijn slechts grauwe kleuren die het sterven bespoedigen in een lichaam dat zijn adem sprokkelt in een wereld die de zijne niet is het doel…

rustgevoel met gesloten ogen of lichte veders mijn hersenen masseren roep het zelfs soms op en kan waarderen hoe heerlijk alles is in liefde te geloven het groen nog groener is als ik zou wensen bloemen zien te kleuren in hun kleur zwemen dennen in het bos hun zachte geur de paden dragen zonlicht zonder mensen als ik mij laat zweven boven vennen…

De glorievolle zon,die rijst over paars groene heidevelden verstrooid staande dennenbomen en lijsterbessen, de armen wijduit, als vreugdevolle gastgevers, zandmeren als gele oases grenzend aan verspreid liggende vennen….…

Over hekken gaat hij, riet, moeras en voorbij de vennen, weer wat gras. Hij ligt er neer, krijgt in de gaten dat tussen groene pollen kweek een kleine haas verscholen zit. Een jongenshand betast de zachte vacht en kinderfijne vingers aaien. Water, lucht en land, vervloekt. De jongen voelt zijn verre pijnen.…