Alle inzendingen over vergooid

De huiskamer een jasje met revers gescheurd over een kapotte stoel gehangen schoenen volledig afgetrapt De keuken bordjes opgestapeld al weken niet afgewassen de koelkast al lang niet geleegd De slaapkamer het bed keurig opgemaakt de nachtkastjes keurig afgestoft het enige vertrek waar niet is geleefd.…

ik liet je gaan zomaar alleen je liet begaan wist niet waarheen geen woorden meer alleen maar spijt mijn kop doet zeer een hart dat lijdt ik voel je nog maar zie je nooit een koude oorlog een zon die dooit waarom nog klagen ik ben berooid in rare dagen mijn geluk verklooid!…

wat zozzz van knuppel en dan slaven gij zeide mij toch ooit dat ik moest verbraven dat ik het hitzig had vergooid om te kreunen op jouw stenen in jouw hooi te ontvriezen stofjes te zuigen op jouw tenen je kneus te muizen voor het miezen…

Kans vergooid.…

A star is born, met donk're krul getooid Zijn aanschijn zorgdoorgroefd en diep geplooid Smeet met zijn krachten, heeft zijn jeugd vergooid Zijn huid, als coming man, alreeds gelooid Heeft nog maar net de Ajaxschool voltooid Pas kiesgerechtigd en nu al gekooid...…

Het beeld hou ik vast Van hoe onze liefde was Je streelt en je krast, Trekt aan en verjaagt, Liefde die helend is En ons soms belaagt - Door de wolken heen En de nevel erna Weet ik je naam niet meer, Komt wie je bent me zelfs Niet bekend meer voor, Nu zie ik in de spiegel Hoe de waanzin mij bekruipt En hoe ik ook mijn eigen…

Ik heb de hoge berg beklommen, Met talloze mieren ben ik Naar boven gegaan - We waren sterker dan we Ooit dachten te worden, Tien maal ons lichaamsgewicht Hebben we naar boven getild Zo makkelijk, zo vrij Als ik het zelf ooit Had gewild…

Er was altijd een ander, alleen was ze nooit, in zijn gedachten is vreemdgaan geweven met en zonder haar, is hij eenzaam gekooid in een laan van verduisterde kastanjedreven waarachter zij lachend zijn leven vergooid.…

Je hebt de kaarten zwaar vergooid. De schoppenvrouw verschiet de hemel, azen zijn voor jou te groot. De nacht verliest zijn glans in het spelen dag verschijnt weer ijzig grauw.…

ongrijpbaar soms het woord als tekens aan de wand of in bloemrijke taal over liefde en het oud verhaal het oeverloze lettermengsel als leeftocht voor de ziel danst als buigende zwanen op krakend witgewolkt papier geurend gekleurd beschrijft het wonderschone schrift in talloze minnewoorden het mooiste liefdesdicht somtijds achteloos vergooid…

Niemand was zozeer mens, zo schaamteloos en zonder voorbehoud heerser en prooi; geen onzer heeft in heerlijkheid en pijn zichzelf zo reddeloos vergooid aan pracht en laagheid, niemand heeft ooit een kostbaar leven zo blindelings vergoten in een vale dood.…

Intiem met haar te vrijen En pertinent acuut Verschijnen zij in zwermen In antwoord op haar termen Haar wil is absoluut Een wet voor de insecten De kleine opgewekten Dansant, de hommels bruut Alsof ze zijn bezeten Bespringen haar verbeten Voor hen is een minuut Geen nectar op te slorpen Vergooid…

Hij heeft zijn toekomst roekeloos vergooid en even met wat domino's gestrooid. Was ik zo'n stenenbouwer, ik vergaf je. Aan 't schieten van de mus wijd ik geen woord.…

Haar is een nieuwe Verjaardag toegemeten, Een nieuwe naam, Een nieuw gezicht, En toch wordt ze onverminderd Gezocht door hen die haar En haar volk vervolgen - Met achter de muren Een kast van houten planken, Die net niet zijn gedicht Om nog wat adem binnen te laten Voor als het spannend wordt - En nu de aanval onverwacht…

oliedomoor het is te algemeen gedeeld neem mij als voorbeeld ongelukkig hoor ik zeggen dat is betrekkelijk hoor soms valt het wel mee we nemen de fluctuatie van in of uit de gratie ik kan er op wachten wennen doet het nooit toch staat zo vast als paal boven water dat ik het vroeger of later bij ieder die me wel zag zitten blijk te hebben vergooid…

Op vloerkleed zacht, vol aandacht, lag 'k te lezen, De blonde pop, met roze en blank getooid, Geleend aan zusje of liefdeloos vergooid. Robijn van kersen, goud van stekebezen Mijn ogen laafden, vóor mijn mond. Vermooid Door vreugde was de dag. Wat zoude ik vrezen? 'k Verlangde niet, als andren, groot te wezen.…

blootlegging van het venijn en knijp oprecht in beide handen nu zij valt door vele manden Wees niet bitter maar negeer de slang en sluit haar buiten levenslang zodat zij met haar giftige beten jullie zusterband niet meer kan verbreken Laat het gif verdwijnen als sneeuw voor de zon, koester de bloedband die overwon, pieker niet over jaren die zijn vergooid…

en zij, vergooide bloem, opschietende te midden het neerzijgende rot, zij voelt de zuren vallen in het hart van haar vergeefse groei. alle metamorfe armen breken haar af, en haar brandhout wordt smalend mythisch en hout genoemd.…

wat je een ander aandoet komt op je eigen koppetje terug ik sta niet alleen mijn wereld is groter dan jouw huiskamer misschien denk je er ooit aan terug aan een door jou vergooide vriendschap iets wat nooit meer terugkomt zo ik heb mijn hart gelucht zelfs als je dit nooit leest gaan mijn woorden toch leven in het universum nee ik wens…