Alle inzendingen over (schrale) troost

Het is bitter koud ook al doet de zon haar deel schrale wind alweer zie de beemden huiveren het is stil langs de rivier…

De zomer is rijp klaar om te oogsten vruchten hangen zwaar aan de knoestige tak het zonlicht komt later gefilterd naar binnen en buiten geurt de lelie onder 't warme rieten dak mijn hart wordt onrustig alsof je zult komen brood en wijn, de tafel gedekt maar je stap zal niet klinken achterom tussen de rozen je glas voor vanavond maar…

Dodenkruid bloeit de akkers aaneen met stille getuigen die het niet kunnen omvamen dat hun dood ons geweten in ruste hebben gelaten zuiver gestreelde winden dansen langs beenderen heen en och hoe schraal kan troost dan zijn wanneer wij elkander weer hervinden…

Kaufhaus des Westens. Kopen op recept. Lento, lento langs vitrines schuiven en betoverd bij een vulpen blijven staan. Lipstick. Horloges. Lingerie. Kasjmier. Als ergens ooit genezen wordt, dan hier. Hier is het warm en druk, hier kun je dromen, hier kun je kosteloos bij balustrades komen waar Europa zich ontvouwt: een massagraf dat blaakt…

als mijn gevoel slechts wordt opgewekt door glinsteringen met mate gedoceerd als voor gedwongen kloosterlingen kan enkel bescheiden aan God worden gerefereerd het is als leven in de onbekende tijd van even immers verwachtingen zijn als de dood ja zeker, in overleven raakt men bedreven en kijkt uit naar de kruimels van het dagelijks…

aan hen die zich kwellen met vragen en medelijden ook het kaf, het gras en de mooiste bloem zullen niet eeuwig zijn maar schoonheid keert telkens terug laten we dat voorop stellen een hand, een troost, een eerste herinnering zal u verblijden beseft u nu uw eigen schoonheid en uw pijn dan heeft u straks het grote verdriet achter de…

terwijl jij lachte en mijn hart danste wisten we al dat het een vergissing was…

mijn graf Helaas voor ons beiden zul je dat niet halen je oude lijfje wil al tijden niet echt meer Voor mij slechts één troost, een hele schrale gelukkig zien we elkaar ooit daarboven weer Dan hoop ik dat je er weer voor me zult zijn wandelen we samen weer dagelijks door het gras Het idee verlicht dan misschien straks de pijn dat het dan…

Dat er bijvoorbeeld Altijd iemand mag zijn Die ergens op je wacht Altijd weer klaarte Van een dag die open plooit Na de diepduk van de nacht. Altijd vroege lentes en nazomer in september Binnen de contouren van tijd En herinnering aan iets Voor straks en later. Maar altijd, altijd ook een hand Die door je haren strijkt En zegt:het is…

Het is niet triest of weemoedig, maar ik geniet van het schrale zonnetje en van de schrale wind, die de bladeren doet ritselen en ruisen, mijn stemming kan niet meer vergruizen.…

ik kaal de bomen scherp de wind in bladerloos vertonen weer oogst ik afval van een zomer vol met leven sterf drogend wat er is gegeven ik jaag met buien langs de kust de kou van het achterland troost zich met nachtvorst als men rust warmte in mijn ene hand klapt tegen winter aan de andere kant en geeft gedonder toch schraal ik…

Gekweekte rozen, hebben hun geur verloren. Smakeloze tomaten, smaken naar water. Haastige mensen, zijn hun diepe wortels kwijt. Neem een moment om stil te staan. Vertraag uw moderne klok. Denk aandachtig na. Het is koffietijd.…

drie schrale regels zowaar vangt daar die vrijer honderd pegels voor…

Droogte ingehaald dankzij de winterregens herleeft de natuur…

spiegeltje, spiegeltje aan de wand zeg me nu eens eerlijk wat is er aan de hand wanneer ik in jou kijk verschiet ik mij een bult dan voel ik ontevredenheid en dat is weer jouw schuld jouw glas wordt mat en schraal je toont me wat ik niet verdien mijn hoofd wordt lichtjes kaal en dat zijn dingen… die ik zeker niet wil zien!…

Is de schotel ook wat schraal, Is de brand wat bijster krap, Zijn de kleertjes al wat oud: Liefde houdt de plunje knap. Liefde saust het sober maal, Liefde warmt nog meer dan hout, — Liefde draagt malkanders kruis.... Liefde vind-je niet, dan thuis!…

een herderinnetje met haar hond in de nog schrale zon met één oog op de schapen en eentje op ons laat ze zich niet vermurwen en zo hoort het ook want de kudde is haar alles…

schraal bier kraait in je leden ontzet verzuurt wroeging de veelslachtige bronnen van je pijn het vocht verschalkt je weemoedige flanken genadeloos in je schroom zoeken besmette zenuwcellen wortel en goedkoop plezier klarinet speelt de aftocht ongeschreven brieven talloos splijten maag en nieren je droomt: je bekent een halfgod ontfutselt…

nog midden in mijn bloementuin vol lentegroei en zomerbloei sprokkel ik de vruchten van mijn bestaan bij elkaar opkomend groen verdroogde in een schrale wind tot zorgenkind een zomer die niet warmen wilde betrokken luchten die het hart verkilden ik las de aren van het veld heb als volwassene geoogst in geld de herfstmand…

nog iets onbekends vergeten voor het te laat is en het beton reeds gegoten vragen naar het uur waarop tijdens welke of de kamer dan nog verlicht is door kunstlicht of een schuwe zon het veld betreden en plat gras achterlaten soortenrijk maar schrale grond waarvoor weinig bewijs is daarmee instemmen lichtjes gebogen gadeslaan…

Bollend schraal is het koren kalend rijp het fruit kersen zijn niet te pruimen afgemat het veld uitgeblust de bongerd geprefabriceerde natuur!…

Decennia van groeizame grond drooggelegd in de ouderdom van verlepte lagen, liggen daar seniel in stille berusting braak en bochtig hun schrale resten…

Is het voor mij straks toch nog feest zal hij er dit keer wel aan denken Om mij vannacht iets moois te schenken Want Valentijn is schraal geweest Geen aardigheidje doet wel pijn Maar meer nog het vergeten zijn…

Troost voelt als een omhelzing. Troost is een warme deken om jouw eenzame schouders heen. Troost komt dan als er een gat valt, een verdriet. Troost is ook een gevoel van herkenning: je bent samen er door heengegaan. Troost komt wanneer je open staat voor warmte. Troost is een feest van begrip.…

vernederd niet zegt nooit dat jij lelijk bent verstoot jou niet omdat jij verliefd bent op geen vrouw maar een leuke vent ook gelukkig helemaal niet dat Hij je lichaam interessanter vindt dan jouw gouden hart altijd om je heen In rouwtijd dat bittere smart oh lief mens geloof Hij is er op aarde plus na de dood…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een enge engte en bottenbenen een lange weergave zijn van ijle lengte…

pruilende mondjes mollige beentjes natte kontjes zuigende speentjes allemaal eigen willetjes in een broek vol bruin om hun schrale billetjes…

Staren en zwijgen wimpers vergelen het vlies lichaam schraal verwaaid als dode wintertak in de wind oog breekt het leven door dovend in de avondlucht.…

jouw stem hoeft mij niets meer te zeggen ik hoorde je al jouw blik hoeft me niet te begrijpen dat voelde ik al jouw hand hoeft niet op mijn schouder te rusten hij lag er al jouw lippen hoeven me niet te kussen ik proefde ze al wees er en het is goed…

woorden hard als staal verbrijzelden haar liefde splinters in haar hart beelden zwart en wit verdoezelden haar leven maakten haar verward streling zacht als wol begrijpende gebaren geven haar nu rust stemmen als fluweel verhelderende woorden tranen weg gekust…