Alle inzendingen over OR delen

Niet meer in de leegte van het eindeloze denken en hopen dat de slaap alles verandert in gedachten die niets achterlaten, die niets verwachten. Ben ik de dode die ontwaakt en spreekt met spreuken en echo´s die alleen wanhopige schaduwen wakker maken? Maken en veranderen Vragen en veranderen. Ben ik de naam…

Langzaam maar zeker zijn wij bezig om terug te keren huiswaarts zonder herinnering, Van donker naar langer licht vanuit open ruimtes gevlogen een horizon wijst de weg met op onze rug een windroos geschilderd, Zouden wij niet liever vergeten en verder dwalen zonder diepe verhalenstof met een dagelijks zweven langs maskers die ons van alles…

ben weer terug maar hopeloos verdwaald tussen twee werelden daar ging alles met het hart van generaties lang geleden ook links en rechts apart vol retoriek en kerkse gebeden heb alles opgeschreven ben met ze gaan leven in delen van wat er was ben nu terug geschrokken van de hardheid en het egoïsme hier wat viel dat tegen…

We hebben te delen we zijn met velen wat zou het zijn als we met velen delen in liefde.…

De kanis spleet in twee gelijke delen; als kleuter was hij al een sterke knaap.…

Altijd al graag willen delen, te lachen, graag met velen, altijd graag geluk willen zien, bij jou bij hem, bij haar ook misschien? Altijd het goede in mensen vinden, zoeken soms, maar het is er!…

Veel liefde delen heeft alleen maar voordelen minder plaats voor haat…

Lof voor het openlijk delen van emoties kan iets dwingends hebben. Wie het niet doet of durft 'faalt'?…

in een lange verbintenis delen we duizend rituelen veelal zonder woorden meer dan eens hebben we alles gezegd gemaakt geplakt geknipt en verzwegen en op de achtergrond een weemoedig zingen over de dwaze dingen die we deden…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

enkele vragen onbeantwoord en toch een goed gevoel want soort zoekt nu eenmaal soort dat scheelt een heleboel…

En plotseling hoorde ik mijn naam mijn visioen was opeens voorbij ik was weer in de werkelijkheid maar het is en blijft een heel mooi deel van mij.…

het is niet waar dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren…

voor jou die dit leest in stilte en het licht van morgen nu al ervaart in kilte weet dat ik je omarm, zomaar, in gedachten en heel even mijn lach is warm het is om jou, weliswaar van verre, enige nabijheid te geven…

jij, jij leeft als een luxe object en kijkt minachtend neer als een mens je voorbij gaat gekleed in doodsimpele gewaden je verbergt je schijn door te paraderen met veel te hoog gegrepen madammen terwijl diep in jezelf je geweten je verwart want ook jij leeft in de armoede van de maatschappij…

o wereld ik wil over je heen vliegen lopen door land van vriend of vijand door een vallei met bloemen zo paars of geel zoals alles een geheel o wereld o zo mooi geef ons een gooi schud ons even wakker laat het niet zo zijn zo blauw zo fijn o wereld deel geef een teken of een gil o mooi wereld deel.…

Mocht ik je papa zijn 'k zou je voetjes...STRELEN Mocht ik je mama zijn 'k zou je stijlvol...KLEDEN Mocht ik je zusje zijn 'k zou alles met je...DELEN Mocht ik je broertje zijn 'k zou je nooit...BESTELEN Mocht ik je neefje zijn 'k zou je nooit...VERVELEN Maar...…

om in deze dagen op mijn gedachten mee te varen naar verre oorden waar onze geliefden overnachten luisterend naar gezongen woorden een kaars te ontsteken even stil te staan, tussen leven en dood, bij dit indachtig waarachtig teken om warmte te delen samen met brood…

Gedaan met zingen neergeplet bek oranje- geel 's merels deel…

Voorzichtig strijkt het licht langs haar vleugels. Een lange adem is als een vlucht langs het gehemelte van de tijd. De stormvogel neemt onze woorden terwijl de blauwe zee zich naar onze stilte lengt.…

Ogen kunnen spelen met het hart van je bestaan de kleur is ingetogen hoe zal ik verder gaan. Wegkijken is niet wat je wilt maar beter is het wel dus als je niet wilt verliezen ga dan maar, ga maar snel.…

Er is een lopend vuur dat in mij schuil gaat zonder angst het vervolgt de gang van mijn leven die ik ooit verkoos de woorden die nodig lijken berusten op een spel zoekend naar ritme en cadans wat mijn hart niet bezit. Niets is mooier dan het lijkt en brandt beter dan een kaars de vlam die wakkert behoudt mijn betere levenshoop zij is een onverwachte…

Rekenen is altijd al een passie voor mij geweest even en oneven, alles paste in mijn straatje de som van de hele getallen was altijd deelbaar als je iets aftrok was worteltrekken ook mogelijk. Priemgetallen is voor anderen weer een tak van sport die zoeken naar alles deelbaar door zichzelf en door één en verheugen zich op verjaardagen met die…

Maar alles wat eigen is, is vanzelfsprekend alleen dat moeten delen, komt daar nou de gemene deler van?…

Zij dwaalde met haar ogen af om niets te missen van het onbekende waar oplossingen liggen verscholen in het antwoord.…

Als ogen mijn lijf omsluiten voel ik de plussen en minnen al in mijn eigen hart vertaald.…

Ik vlucht in stroken lucht omdat ik even niet wil dat men mij ziet met tranen op en zonder lach. Ik vlucht in iets maar niet voor niets ik laat een ander in waarde en schep een lach al is het niet op het gezicht maar wel in het hart het is het waard ook voor mij. Ik vlucht in iets maar niet voor niets.…

Ik neem het geluk waar op een afstand en niet van mij want geluk dat deel ik niet ook al is het van ons samen. Ik ben een koude, en vrees de warmte omdat het kloppen van je hart mij doet bewegen in die zin die niemand wil.…

Getergd dwaal ik in de straten mijn ziel verloren in het onbekende het geruis dat mijn oren tart is niet eens vervelend te noemen. Waar zonlicht langs de toren schijnt en mijn wangen zacht verwarmt brengt een glimlach mij terug in de wereld die ik nog niet ken.…

Elk moment dat er regen valt heb ik tijd om na te denken de kleur van grijs helpt om objectief te kunnen zijn. Niet te euforisch en vrolijk maar tastend in de realiteit naar ongedwongen feiten die een lach, maar ook tranen kunnen maken.…