Alle inzendingen over OR engel OR weerzien

Ik pelde de jaren één voor één uit hun schil draaide elke maand om hun as Terwijl de tijd rozen baarde vroeg ik me af waar jij was Intussen hebben wij Abraham gezien En sjouwen moeizaam ons verleden argeloos tussen twee popsongs door het zonnige terras van Badlust op Tussen bier en wijn keken blauwe ogen ogenblikkelijk verstilde de tijd…

verdriet van een liefhebbende moeder zij die haar volwassen kind niet meer zag MOEDERDAG iedere keer verdrietig terugdenkend aan die baby/kinderlach MOEDERDAG jarenlang verlangend naar weerzien toch kaarten stuurder op zijn geboortedag MOEDERDAG stierf vermoedelijk hopend op eeuwig amenzijn in wonderland zou het toch hand…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

achter de lens legt iemand een vader en zijn kleine zoon vast hij laat me kijken naar het kind dat teer verschanst in het landschap van vaders armen rust zachte gebaren betasten het kindergezicht mollige handjes vleien zich op mannenschouders het geraakte hart wordt licht in ademloze tijd iemand achter de lens legt het weerzien vast…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Vroeg ik je naam, Waar je woonde, Je nummer Met dubbeltjes Belde ik Om je te horen En te vragen, Of ik je Mocht weerzien.…

Weer tesamen na zoveel jaren... en onze mond is stom. Is er dan niets te zeggen - kom laten we eens zien waar we gebleven waren. 't Was in dit Centraal station van Amsterdam, je had me naar de trein gebracht, in onze ogen waren de tranen reeds droog, er kwam geen klacht meer over je lippen, onbewogen leek je daar in die nauwe couloir nu…

Als je iemand uit het oog verloren bent en je ziet hem dan nooit weer, dan durf je niet gaan zoeken dat lef heb je dan niet meer. Toch blijft het aan je knagen en je vraagt je af waar hij nu is, je krijgt geen antwoord op je vragen en steeds groter wordt dan je gemis. Je ligt er nachtenlang van wakker gaat in gedachten terug in de tijd…

fluister maar je verlangen de tijd van missen zie je lach tussen tranen door…

Hij loopt daar gebogen Zijn schouders afgezakt Zomaar in de regen Ik herken zijn houding Iets van vroeger komt boven Tussen liefde en afscheid Zijn jas net iets te groot Hoofd naar beneden gericht Ik zie zijn handen als vuisten Verkrampt net als die ene keer Toen hij elke deur dicht deed En mij alleen achterliet in tranen Ik volg hem in…

Waterig trekt stilte langs tintelend slapen. IJl flankeren van rechts noch links. Haastig zwermt zich wat waar is en daar en hier steeds. Hijgt vooruit en duwt vlijend in argeloos passen.…

laatst zag ik een vriendin van vroeger maar zoveel ouder dat ik even dacht het is haar moeder later toen ik thuiskwam en in de spiegel keek herkende ik mijn vader…

samen op de roltrap kwart over zeven wijde broek verhult je manke been arm in een mitella zwarte haren kleuren vele tinten grijs breekbaar, gebroken staren blikken in de verte waar zij eenzame leegte vullen met hoop al mijn vragen kennen slechts één antwoord ‘oorlog’, zeg je nauwelijks verstaanbaar snijdt ijzige wind woorden af…

De zomers speelden in Arcadië. Vlinders - in soorten die al lang niet meer bestaan - vlogen zenuwachtig en geluidloos in grillige lijnen langs de droge struiken. Soms stak mijn vaders donkere hoofd boven de duinpan uit maar altijd was zijn vlindernet te zien dat driftig gaten sloeg in schijnbaar niets, op zoek naar razendsnel onzichtbaarheid…

waar het verlaten huis nog voelde als een warme huid zag ik ze gaandeweg weer staan, klonk in de geur van het oude nest hun stem als in vroege jaren, van kinds been af nog zo vertrouwd…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

De trein die mij naar mijn voorbije liefdes voert heeft net als vroeger weer aanzienlijke vertraging. Het geeft niet wie er wie bij toerbeurt achternaging, haast altijd waren de verbindingen beroerd. Een tijdlang heb ik zelf gedacht dat het zo hoorde, dat je elkander mist om bij elkaar te zijn; na jaren, in de heftst, weer in dezelfde trein,…

Hoe de mensen, hoe deze mensen, hoe een man en een vrouw na jaren elkaar – hoe na jaren deze mensen elkaar zullen zien, harnas van vroeger over het sleets lichaam, hoe in hun botten moeheid en deceptie jaar na jaar kerven. Hoe mensen, door afscheid op afscheid gestriemd en geslagen, het kijken verdragen in de laatste smalle kier die…

Zag bij De Slegte me tweedehands staan, jaren nadat je me weggedaan. Was tweenegentig, inclusief rand- glossen van je meisjeshand. Poëtisch taalgebruik, gedweep, stond in mijn marge, Lodeizen-achtig. Somber vond je me, zwartgallig: angst, avond, sterven onderstreept. Las, vijftien jaren van je vandaan, wat we elkaar hebben aangedaan…

Mijn vader ging heen; maar het was niet definitief Ik voel me nog ieder moment zijn schattige hartendief. De relatie tussen man en vrouw is vast machtig ook prachtig Die band is enig word hechter, we zijn één tot onze tachtig. Een meisje kan toch zo vreselijk veel van haar papa houden Begrijpelijk, de eerste man die ik omarmde en intens op…

Vandaag komt ze! Kijkend door t raam zie ik haar ineens, stralend. Ik gooi de deur open subtiele parfum en warmte. Zij omhelst mij, innig. Tegen beter weten in hoop ik dat ze me nooit meer loslaat. Ik heb je zo gemist Lente.…

Ken je dat gevoel van verlangen, naar iets wat niet door mocht gaan. De frustratie om bij elke nieuwe poging de ander toch weer mis te verstaan. Dat wanneer je net geniet van je eerste koel gevulde glas de bar al gaat sluiten, en ondanks dat je tegensputtert sta je ineens weer buiten. Of die dag waarop je hoopte op zon met heel veel…

Ik zag dat je wegging wegging over paden vol ritselende bladeren want het was herfst toen de laatste bloemen stierven en de wind voelde waterkoud... Maar ik wou niet dat je verdween oploste in het nevellicht van het bleke najaar andere oorden zocht zeer lieflijk voor velen wellicht en ook voor jou misschien... Het werd winter in…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

laatst zag ik een vriendin van vroeger maar zoveel ouder dat ik even dacht het is haar moeder later toen ik thuiskwam en in de spiegel keek herkende ik mijn vader…

Ik stierf duizend doden toen ik hem weer zag ik had de schrik flink te pakken kon wel door de grond heen zakken daar stond de man wat ouder maar nog met steeds dezelfde blik en tot mijn grote schrik sprak hij mij aan op dezelfde lieflijke toon zoals hij gewoon was jaren geleden hij trok een grimas voor mij althans voor zijn gevoel…

Schoolmakkers van vroeger treffen elkaar in een zaal vol schemerblauw met roze schemer. Als de vrijgezel zijn jeugdvriend ontmoet, bewondert hij dat voldane echtpaar. De man alleen voelt zich licht bedroefd, peinst zwaar: "Is vrouw en kind te missen voor mij goed? Naar welk leven verlangt mijn onstuimig bloed? Heerlijke reizen maak ik ieder…

Ze zullen komen: tijdruiters van verre, blinkende werelden - engelen zonder vleugels maar met de glans van wijsheid in hun donkere ogen. Ze zullen komen: onze broeders en zusters met wie we speelden in een peilloos ver verleden vòòr de val.…