Alle inzendingen over OR hartstocht OR missen

geblazen kushand - zie, de kracht van de liefde - velt boom van een vent…

Graag aan je lippen gerust om de woorden te vormen die je sprak Aan de borst gelegen om gevoed te worden tot de tepels gingen bloeden In de warmte van je blonde haren van rijkdom en goud gedroomd tot jij verlangen werd een valkuil voor een bloedend hart onze voorhoofden tegen elkaar lippen onbereikbaar ver Alsof we hart en ziel konden…

jouw ogen vol vuur slaan vlammen in mijn bodem brandend de liefde…

lente viert hoogtij opborrelende driften lokroep van natuur…

in een stille stille ruimte diep in de gedachte voelt het anders aan waarom is het tweeluikig bij het voelen van emoties en het uitdrukkend zeggen hoe kunnen gedachte en emoties zo complex en toch zo verscheiden zijn zo hartstochtelijk blijven zoeken naar de juiste wegen is de kruising tot emotie en gedachte, want passie en verlanging…

hartstocht... armen om elkaar heen geslagen de dagen niet meer alleen te zijn elkaar te mogen zien, inmens, zo klein lichamen samensmeltend, in elkaar. Samen dansend, iedere wals op muziek ieder opeenvolgend nummer, nummeriek.…

laat mij van ons tweetjes dromen Voel hoe ik tegen jouw borst aan vlij laat mij het bloed onstuimig stromen Neem mij in je armen, verlangde zij en laat mij ‘t diepst in je ziel komen Knijp mij maar zachtjes bij mijn dij; laat onze sappen maar ineen stromen Neem mij in je armen, verlangde zij laat mij toch door die liefde stromen Zie hoe hartstochtelijk…

waar hart en oog en streling samenkomen vergrijpen vurige tongen zich aan smeulend vuur de tweekamp tussen hunkering en waan stuwt hartstocht op tot vruchtbaar samenspel, de rede groet de geest kan niet weerstaan het fel begeren, uitzinnig kraait de rode haan in driftig bloed het willig vlees als brandend braambos, wie buigt er voor…

Neem maar het sprei voor twee ik slaap vannacht alweer bij jou Heerlijk zo samen in de bedstee bij het meisje van wie ik zo hou Kies toch je mooiste pyjama uit ik wil jou het verleidelijkst zien Je liefkozen over je zachte huid jou nemen, wel een keer of tien Draai maar onze lamp tot zacht zodat ik je in de schemering zie In ’t maanlicht…

jij, mijn muze ziet mij niet voel je wel; mijn schepping in het verschiet mooi, zo mooi waarover ik vertel of droom in het gras drijven op jouw wolk zuchten, zij aan zij wij zijn een samen zijn we te leen altijd toeven in mei de woorden gemeen je gaat ver de morgen vooruit dat hoort ook zo ik verlang naar je mijn kunstige bruid…

Bevlogen tranen voelen in een regenbui als een warme douche.…

Hartje winter, we waren op elkaar lagen vaak dubbel enkel en alleen over de twijfelaar die bodemloos een latrelatie in de weg stond was het ik of jij of jij en ik we hadden in een gat kunnen vallen ons verbonden voelen met dons op dons een warm nest vol kippenvel maar we zijn geen rendieren dus gaf ik jou een springveer je kwam er…

Die mierse zondag nam ik, je trapte me onbesuisd en ongesuikerd m'n comfortzone uit, de trein naar het Poolse oerbos. Onderweg Dostojevski’s badnotities lezend, telde ik zielen en dorpsoudsten, dutte ik kadansgewijs in en droomde van wolven in Bialowieza. In Bielsk Podlaslki, mijn ziel leeglopend In een plasje bier op het stationsbuffet…

's Morgens de grote oude bomen waar wij tussen stonden. 's Middags een Eau de Toilette die ik herken. 's Avonds draait de Radio 'zijn' nummer. 's Nachts voel ik zijn handen op mijn lichaam…………

In wijsheid steeds het verlangen ontkend van zoveel schoonheid en ontembare passie twee werelden en niet één om in te leven zweef ik dolend rond als geest een bedachte goocheltruc om te verdwijnen of doormidden te zagen twee delen om te verdelen dit lichaam klopt van binnen op de maten van het leven maar de blik is vertroebeld…

opoe, hoe komt u aan die een anjer op sterk water? ik heb hem opgevangen van een prins hij had een bril op met een Duits accent zei ze even later…

vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…

Ik zou mijn woorden op het water willen leggen, ergens op het koude winterstrand hier niet veraf. Ze zo ver laten drijven tot over zee, zwevend over duizend golven recht naar jou. Ik zou ze je zoveel laten vertellen, over gewone dingen van deze dagen, dingen die ik straks misschien al vergeten ben, maar nu toch zo belangrijk lijken.…

hij zoekt haar nog steeds in patronen op de muur in wolken en stenen en als hij haar vindt is het vaak van korte duur zijn wanen en wenen hij roept haar steeds weer in momenten van verdriet van wanhoop en wachten en als hij haar hoort klinkt het als ruisen van riet natuur en gedachten…

Missen is een woord Dat je niet graag hoort Het verdriet dat je iemand kwijt bent doet pijn Dat is niet fijn De pijn van het missen wat je dierbaar is Dat ben je kwijt, niet voor even maar voor altijd Je hebt het gevoel dat je door de grond zakt Steeds verder ga je van je pijn af Je hebt het gevoel dat je alleen op de wereld staat Maar…

Hij heeft het me duidelijk gemaakt, nu ben ik hem echt kwijt geraakt. God, wat mis ik hem, ik voel mijn hart zakken met vaart zonder rem. Ik mis zijn bruine ogen, die altijd zoveel tegen me logen. Ook al is hij nooit eerlijk geweest, hou ik toch van hem het meest...…

Al is onze relatie nu alweer een jaar voorbij, Jij opnieuw gebonden,ik als een vogeltje zo vrij. Toch blijft het speciale gevoel tussen ons bestaan. We kunnen elkaar gewoon niet helemaal laten gaan. Elke week zoek jij mij wel een avond op. We genieten dan van elkaar op en top. Waarom gebeurt dit toch telkens keer op keer. Het verlangen…

ik weet niet wat ik met dat missen moet dat eindeloos herhaalt het enig woord dat ik herken steeds weer opnieuw vertaald ik weet niet wat ik met verlangen moet het is er al de tijd een veilige gevangenis daar raak je niemand kwijt ik weet niet wat ik met die heimwee moet het houdt me kleurloos klein ik ben wel in de buurt geweest maar…

Missen doe ik je de hele dag. Missen tot ik bijna ween. Missen vanaf de dag dat ik je zag. Missen en aan je denken, met zijn tweeën en toch alleen.…

Verloren staar je in het niets Je ogen wenen stille tranen Een kilte trekt rillend voorbij Als versteend in grillig wanen De verdoving vult je lichaam Je sluit de wereld even dicht Het duister neemt haar mee Naar het zachte stervenslicht Verloren staar je naar haar Je allerliefste is niet meer Zij, je vriendin, je maatje Die leegte doet…

missen is vorm geven aan verloren kwaliteit in het duister tast men oude beelden af waaraan men lijdt waar het leven vaak eerder het onbewuste steelde schep ik nu alsnog, in de groeiende tijd, de echte waarde die immer gedijt…

Ondanks mijn groot verdriet probeer ik mij een weg te banen Hoe moet ik verder zonder jou alle glans begint te tanen God weet alleen waarom ik je zo snel moest laten gaan De herinneringen zijn al wat ik heb een warme deken in mijn bestaan Maar toch doet het zo’n pijn dit enorm gemis Om diegene los te laten die er niet meer is…

ik mis u elke dag elke dag denk ik aan u elke dag hoor ik u maar papa, weet dat ik u mis papa geloof me, ooit op een dag ga ik met u mee en zal nooit meer terugkeren nooit meer terugkeren naar aarde nooit meer terugkeren omdat ik het mis nee nooit meer, ik wil bij u zijn omdat ik u mis het doet pijn als u er niet bent laat me niet alleen…

Ze zeggen dat het slijt en gun het jezelf de tijd het is al lang geleden mam ik mis je tot op heden in de jaren dat je er niet meer was kwamen je adviezen goed van pas je zou trots op ons zijn geweest en ik denk op je kleinkinderen het meest wij zijn nu ook al wat jaartjes ouder ik weet je kijkt mee over mijn schouder maar toch zou ik nog…

Vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…