Alle inzendingen over OR onbereikbaar

Onbereikbaar maar zo dichtbij. Geduld is dan het sleutelwoord. Maar wat als je ongeduldig bent geboren? Elke seconde is me te waardevol om op te geven. Ik zal leren geduld te krijgen. Want je bent me alles waard.…

misschien zijn het warmtelijnen die koude doorkruisen of stille omgangsvormen aan het oog onttrokken door stadia van afstand op pijlers van de overkant door kromming van aarde in verbogen ruimte in mate van vaagheid onoverbrugbaar onoverkomelijk zal ik toegelaten worden tot de plek van mijn afwezigheid ik weet het niet niet bij benadering…

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

hoe kun je iets woordenloos vertellen, diepgeworteld in oude grond zonder het hart te kwellen door een glazen afstand die diep in de ziel snijdt ergens ver weg vangt een maaltijd aan met linzensoep wist je dat zonlicht er acht minuten over doet om de aarde te bereiken dat getallen een verzameling zijn van gedachten, netjes op een rij…

een verre ruimte gevuld met diepe omgeving versmald tot een persoon die we iemand noemen in nabijheid van geschiedenis zo kort op de huid dat deze bijna tastbaar is tot op heden ter hoogte van een zijweg klinkt het luide roepen om aandacht te trekken en er dan het zwijgen toe doen…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Ik had een deurtje dicht gedaan totdat jij in mijn leven verscheen Door jou stelde ik mijn hart weer open maar jij bent uiteindelijk liever alleen Ik wilde het rustig aan doen maar een etentje eindigde in een slaappartij De kennismakingsfase werd overgeslagen wie ben ik en wie ben jij? Nu wil jij me beter leren kennen echter dit keer zonder…

aanraken met mijn handen, je strelen met mijn tong, je huid proeven, je geur ademen, ik wil bij je zijn , nu, nu meteen, niet langer wachten, niet langer de pijn van het missen, niet langer zonder jou, ik weet waar je bent, ik weet wat je doet, ik weet wat je voelt, ik weet dat je me mist, net zoals ik jou mis, en toch, toch ben je onbereikbaar…

Nooit zal ik je kunnen aanraken Je ontstuimig mogen beminnen Nooit zal ik je leven binnen gaan Je passie mogen smaken Nooit zal ik je leren kennen Je heerlijke geur mogen ruiken Waarom lijkt het zo eenvoudig Maar is die afstand zó ver Waarom mag onze liefde niet leven En onze harten hierdoor breken Nooit zal ik dat weten Je blijft onbereikbaar…

Het maanlicht verlicht de dodennaam die in mijn ziel als een pijnlijk litteken zal voortbestaan Mijn bloedende tranen voeden de rozen die met hun doornen jouw grafsteen beschermen tegen het verdriet van onze verloren vriendschap Ik reik mijn hand uit in het oneindige Onbereikbaar leef je verder nooit zal ik nog iemand ontmoeten zoals jou…

wij zagen het warm stralen van je open hand hoorden ijs breken aan de buitenkant nog bewoog jij in een dualistische balans maar onbereikbaar emotioneel gestrand jij die altijd voor honderd procent bent gegaan verliest in brekende fundamenten bestaan het was geen controle verlies maar iets dat dieper groef dan hitte en ongerief…

Gedachten en beelden zijn met draden verbonden Voel me zo klein en nietig….. versmolten met dit grote verdriet Alle mooie gevoelens weggevaagd als in een hevige orkaan Tracht mezelf vast te klampen, maar houvast is er niet Zoet en zout komen samen, tranen vermengd met regen De pijn maakt mij zo oneindig leeg en triest gestemd Mijn ogen staren…

Jij bent haar, zij is jij, ontastbaar Wel in mij, niet van mij, onbereikbaar Een en verbonden in elk opzicht. Woorden, daden, spreken of laten, Mijn daad, woorden zonder te spreken, Alleen door jou en mij bekeken, In een droom ook door ons bepraten. Ik...…

Ach als ik haar eens aan kon raken En dan warm zou worden van haar lach naar mij Het dromen wil niet stoppen Onbereikbaar maar zo mooi Vertel me dan hoe Vertel me dan…

je bent onbereikbaar…

Kijk ik zie hoe jij je botten scherpt staart naar wijdte zonder blik hoe breekt zij ons het vluchten splitsen fonteinen hoog aan het bed van verlaten ben ik die jij hebt vast geslagen zoek! roep ik, meer nog hetzelfde versplinter het tot stof of minder het moet…

Je bent zo dichtbij Maar voor mij onbereikbaar Ik wil om je geven Maar iets houdt me tegen Ik ben gek op je maar je gelooft niet dat ik het meen Vind je het gek je kijkt dwars door me heen Jou leven is zo fijn Maar het doet mij pijn Om te weten Dat je nooit aan me denkt Maakt niet uit waar je bent…

Jouw ogen zijn als sterren Fonkelend in een oneindige duisternis Onbereikbaar. Onbemind.…

ik stel me je nu voor op pad langs lichte plaatsen waarvan je ogen gingen glanzen als je het er over had wat rest is achterblijven en alles te beschrijven op de zachte kant van het papier er zingen andere vogels hier…

Ik zie haar weggaan. Lentegeur briest bruut voorlangs, Bloesem verjagend.…

Zonder aanwezigheid, Alles overheersen M'n hele leven overhoop. Zonder sleutel, Toch binnenkomen Is hoe je bij me binnensloop. Zonder praten, Toch vertellen Jouw ziel vertelt me zoveel meer. Zonder kijken, Alles zien Ik lees je ogen keer op keer. Zonder aanraken, Mij beroeren Alleen de gedachte maakt me gek. Zonder bewegen…

terwijl jij roost haal ik mijn vingers open aan jouw doornen jij paart schoonheid aan het reiken naar licht dat ik altijd heb gemist je onbereikbaar zijn doet constant pijn in het te diep wortelen van verkeerde keuzes maar nooit zullen wij verwelken in onze liefdesbloei jij knopt terwijl ik hopelijk nog groei…

Wanneer wij elke dag voortaan dwars door de huizen konden kijken, ik hier, jij daar: wij gingen reiken naar elkaar. En ja, ik zou een hemel zien: jouw ogen glinsterden de mijne. Maar zouden bergen die al eeuwen zwijgen een antwoord hebben op de vraag of steen ook transparant kan zijn?…

Zwijgend vermeed zij het zilver terwijl de woorden zich ophoopten tot onbereikbare zinnen vol gouden druppels die verdampten in een zilte zon Slechts de dromen spraken in geuren soms in kleuren Zwijgend wachtte zij in eindeloze stilte op onbereikbaar goud…

Nog altijd tast mijn hand naar jou alsof je bij me bent. We waren altijd zo vertrouwd, zo aan elkaar gewend. De nacht is vaak zo stil, zo donker om mij heen. Het duister brengt me vrees, ben angstig en alleen. Pas als de ochtend gloort vind ik een beetje rust. Het licht verdrijft het duister, de spinsels in mijn hoofd worden gesust.…

vluchtig hangen meestal kijken ze langs je heen als altijd op zoek naar het leven voor de dood ach kon ik ze weer blij maken in m’n armen nemen je grote trieste ogen kon ik ze slechts troosten met woorden of zinnen zinnige woorden die de dood passeren en achterom zwaaien naar wat is geweest om daarna weer te leven maar je blijft onbereikbaar…

Zo krachtig en zo sterk En toch Ontzettend kwetsbaar Zo dierbaar en dichtbij En toch Ontzettend ver Onbereikbaar Voor mijn verlangen In het bang zijn Om jezelf......…

En met een in zachtheid verpakte huivering adem ik het ondenkbare in, besef de onbereikbaarheid van het mysterie en stap midden in de storm de stilte in...!…

Er ligt een intellectueel eigendom op een eiland van pijn met mensen die hun eigen letters zijn geworden en ver over de zee praten papegaaien over heimwee toen alles nog gelukkig was en meubels in de kamers spraken jij bent onbereikbaar voor mij je zit, je staat op je spreekt, je slaapt je hebt een mening maar je blijft onbereikbaar…

Het hoofd licht gebogen met lange passen de jas wappert handen trekken de kraag recht. En iedere week kijk ik alsof ik het voor het eerst zie... Mijn hoofd licht geheven een glimlach zweeft om mijn lippen En in mijn buik tikken de voelsprieten van tientallen vlinders me betekenisvol aan.…