Alle inzendingen over Afdalen

Soms wanneer ik tussen de mensen ben een vreemde in iedere zin bang en alleen dan mis ik de engelen die bij mij toch ver zijn. Vaak terwijl ik lijd aan zelfbedrog waar ik ook ga loop ik verblinding achterna zorg goed voor mij tranen die mij volgen overval mij met voorspoed verstop mij aan de binnenkant van jullie frivole bustehouders…

beneden, stuiter tegen andere dwazen, lach tegen even eenzame jongedames met flair, snij tenslotte de vleugels van mijn lijf, omdat de vliegpijn onverdraaglijk wordt, ik glij uit over mijn eigen bloed, daal alsmaar verder af naar nergens, het Grote Niets, zoals wij als pubers al wisten, niets en niemand vangt mij op, ik dien niemand met het afdalen…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

Handen door mijn haar, al even verward als het laken onder ons lief beminnen, dan weer hard tot op het bot en daar wil ik je steeds weer ontmoeten en verder afdalen naar gevlochten vingers gespannen lijven, dan weer los en terug naar de plek ..waar woorden maar half.., het bed te klein, een omgestoten glas..…

Herinneren voelt als afdalen. Afdalen in onze ziel. Herinneren voelt als loslaten. Loslaten van wat gebeurd is. Reizigers zijn getuigen. Getuigen van leeftijden. Salvador Dali wil ons bevrijden. Door uiteenvallen van herinnering.…

Afdalen is erg.…

De trap laat ons klimmen Naar de afdaling des levens Op de zolder des doods Tijdens de geboorte van een beginneling…

Ik voel opwinding ten top in dit bezoekerscentrum maar ga zo wel afdalen, afdwalen in de stilte van het dal, het veld van Dwingelo! Rijksdichter van het Koninkrijk der Nederlanden…

In een roes van verleiding Laten we ons wiegen vol genot Tot wij samensmelten in hoogtes Afdalend in grenzeloze oevers van passie...…

een dichter kan niet vliegen, noch met nat voorhoofd buiten zinnen treden en holle lucht ademen dit beeld weerspiegelt schaduw in een wassen aangezicht -in alles een tegenpool- leidt deze trap naar de kip of het ei, komen randen bloot te liggen waarlangs de vezels van de ziel bewegen? het ruikt hier naar vochtige aarde, een louterend…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

dit, nu nog klein van stuk, dit vers groeit woord voor woord tot iets moois totdat het aanzwelt tot een afdalend zinnentrapje een afgang van wel tien treden; nu zijn we toch echt wel beneden…

Afdalend langs het pad der tranen Naar duistere krochten van mijn geest Sta ik weldra verankerd in sompige aarde Die eens voor mijn daden droog geweest Zoekend vind ik niet die reinheid Het smetteloze in mijn bestaan…

de tembare hellehonden de afdaling in de dood de geur van het zout op de zeilen van de vorige storm alles lijkt binnen handbereik alles wijkt altijd weer terug niet het breken van de ziel in de stilte van je heengaan…

met hoeveel hinkelen we niet tussen de lijnen van het leven tot we afgepeigerd in overheersende verwardheid het evenwicht niet langer weten te bewaren tussen krijtwit en zwart basalt de hel afdalen…

draag mij naar klanken melodieën van innigheid wanneer mijn hart dreigt te gaan dansen op tonen van kraaienzwart echo een beminnelijk lied als ik verdwaal afdaal langs het pad van stilte, het verdriet…

een witte wereld sneeuw vol lawinegevaar vlag met zwart en geel niet buiten kaders afdalen binnen lijntjes risicobeheer aangepast plezier buiten gevarenzone vol in beweging…

Nog dekt de morgennevel Het grijs bedauwde veld, Schoon ’t purper in het Oosten Een held’re dag voorspelt. Daar glanst de toorts des hemels, De zwaluw klieft de lucht, En menig deur en venster Gaat open in ’t gehucht. Daar komt allengs meer leven: De mannen treden uit Met spa, houweel en hamer; De mijnklok wordt geluid. Daar gaan zij, kloek…

hij daalt af van de berg maar ook in het klasse- ment, jammer, Lance, ach..…

Liefste of hoe ik je liever nog liefde noemen zou Niet langer blind langs deze trappen afdalen maar jou ongecensureerd verkennen Liefde kom me dan tegen waar vergelijking overbodig is en ik weet dat jij enig bent…

De man die elke berg kon overwinnen, Mag aan een lange afdaling beginnen.…

van Heilig Moeten en Groot Verlangen afdalen naar Wilskracht en Strijd maar nee ook die kosten teveel energie wat rest is echt alleen wat is en stroomt en poëzie (met dank aan Emily Dickinson, gedichten nr. 536 + 569)…

Volg het pad Dat me leidt Naar je lichaam Ons afscheid Volg je benen Tot gezicht Zie de kist Waarin jij ligt Volg de woorden Die proberen Mijn verdriet te halveren Volg de tranen over mijn mond Die zo afdalen tot op de grond…

De eerste gipsvlucht is alweer geland 'N handvol invalide landgenoten Gevallen, uitgegleden of gestoten Gespalkt, gezet of dik in het verband Komt terug van wintersport en is verrukt Eén afdaling in elk geval gelukt !…

Een vrouw die, een heideheuvel afdalend, kleine, paarse heidebloemen strooit over het hoofd van de welbeminde en lacht, zó zijt gij tot mij gekomen zomerlik reëel, sterke ziel van buiten, geworden tot mijn ziel; kracht, die weer buitenwaarts gaat.…

het is uiterst onverstandig om te beginnen bij de geest het hoofd kan wegvliegen en niet meer terugkomen vanuit het dagelijks leven het middendeel, dat in het westen Ego wordt genoemd kun je het beste afdalen naar de voeten op de aarde wortels in het water, de basis bodem voor elk bestaan daar moet je zijn…

verstaan woorden scherp als scheermessen monden vol van oude woorden en nu het zwijgen in alle talen het breekpunt is nabij aan de voeten de hel die gretig geheel gratis inviteert voor de afdaling oren tegen de grond en verstaan voor de eerste keer…

Bladeren knisperen lispelen waarheden gedachtenloos Sssst, luister stil Deze troon op de heuvelrug wijsgeer van het leven fluistert ons bestaan ze deelt haar essentie in stilte voor heel even waarna wij afdalen met onze verhalen voortgaan…

Vanaf de heuvel loop ik het pad af naar benee en neem, terwijl ik afdaal al mijn bagage mee... Mijn weten en mijn denken mijn gevoel en mijn geloven zodat ik strakjes uit dat dal weer klimmen kan naar boven…

Mijn afdruk verraadt alle pleisterplaatsen waar wij ooit samenkwamen mijn borsten geven richting tonen reisverslagen over getrotseerde afdalingen op muren van mijn onderrug staan onze leuzen gekalkt in zacht gekreun en in holtes van mijn kniëen zetten butsen zich schrap in jouw zoektocht naar houvast.…