Alle inzendingen over Afdalen

nazomer alles plast verwaaide terrassen groene tafelpoten stuifzand op hopen golfbrekers palen meeuwen hangen in winden mensen dralen wel of niet afdalen aan het strand buldert de zee bij strandpaal zeven-honderd-zeven kwam er het besef van zijn geloof de aarde was niet rond maar plat hij kon er van af kukelen…

in naar de hemel reiken dacht de mens met de toren van babel god te bereiken door verwarring in horen en spreken kwam men niet verder dan slechts halverwege god zag het falen liet in de pinkster zijn geest naar de aarde afdalen maakte met vuur alle tongen verstaanbaar zo werd zijn liefde door ieder gehoord en bezongen…

Ik ben in een echt bloedmoment rood is altijd in het middelpunt geweest hoewel ik veel treurige dingen heb gedaan toch was er rood en vreugdevol rood is lichamelijk, maar het gaat naar zwart diep naar binnen rood is een afdaling naar de hel de onbekende eeuwige herhaling rood gaat ook naar geel waar het licht is, het leven rood gaat…

Zo wachten ze op hun geliefde Vader die voor het afdalen geen toren nodig heeft en weet wat onder opbouwwerkers leeft, ze komen Hem steeds nader.…

Ik zal afdalen en me overgeven Aan het gevoel dat je me geeft Zonder nog te verzetten Leg ik me neer Ik ben verliefd Zeg ik, tegen me zelf en ik zink In een zee van onzekerheid Verdergaan zonder toegift kan niet meer De golven zijn te hoog Ik verontschuldig mezelf tegen mijn ziel Voor het gevecht dat ik heb geleverd Voel me euforisch…

De wereld is zo onwerkelijk en tegelijkertijd zo beangstigend Mijn ziel zwemt erin gevangen in een wereld van vormloosheid De wereld kent geen einde alleen een steile afdaling Veel onnatuurlijke mensen waden rond en plegen wandaden tegen de goden Ik ben het verleden dat je komt kwellen Je diepste nachtmerrie is niet altijd wat je droomt…

hij heeft bergen beklommen via afwijkende wegen en kronkelpaden heeft rivieren bezwommen daarin bijna bezweken zich onnodig met problemen overladen toch bovengekomen de overkant bereikt zal hij weer afdalen een weg die soms afwijkend lijkt en dreigen te verdwalen maar ook hij zal als een ieder het einde halen ook hij hoopt na de finish…

Vanaf het spoor kan ik zien Hoe mensen afdalen en verdwijnen Hoe ze hun stappen bekijken Als ze de trap afglijden Soms gehaast, treden overslaand Soms rustig pratend, zonder tijd Maar bijna nooit vooruit kijkend De kans op vallen verkleinen Zo circa één keer in de maand Kijkt iemand vooruit, zonder spijt Alsof men wil zijn afwijkend Om…

nu wil ik schuilen in het vermotregende gras, zo klein zijn dat geen mens mij nog ziet en ik zal misschien afdalen gaan slapen bij mierenvolkeren om weer ondergronds te ontwaken door de nauwe gangenstelsels waardoorheen soms het daglicht lekt zal ik ronddolen en gaan leren om te begrijpen dat architectuur ook een optelsom kan zijn…

Eens zal hij terugkomen op de wolken in het zicht van alle volken in grote macht en majesteit om te regeren in eeuwigheid dan zullen alle volken, wanneer ze hem zien afdalen op de wolken in aanbidding roepen zijn heilige naam, massaal op de knieën gaan in gedachten starend naar de wolken wetend…hopend, in het zicht van alle volken…

Als ik uit mijn hoofd ga en afdaal daal en daal tot in mijn hart daar is het zacht zachter dan zacht een warm huis van vlees een baarmoeder van rozerood als ik luister voorbij het ruisen van mijn bloed voorbij het bonzen van mijn hart hoor ik stilte, meer dan stil dan onhoorbaar geluid ruimte die me omsluit duisternis verlicht…

ik heb voor even de boeken weggelegd die verhalen over de zonnige kant van leven werd gegrepen door wat zinnen over andere dingen uit ons dagelijks gaan ben een zoektocht begonnen naar de essenties van ons aards bestaan afdalend naar holen en spelonken waar herinneringen nog aan duister zijn geklonken in verbijstering moest…

De vingers dansen over zachte heuvels en ervaren de ultieme vrouwelijkheid Langzaam bereiken zij de roze toppen waarvan de uiteinden rijzen in stijfheid De opwinding is zichtbaar aanwezig als de vingers afdalen om te spelen In de ogen een sensueel verlangen om straks het genot te gaan bevelen De vingers draaien heerlijke cirkels in de poel…

en dat ik jou niet missen kan heeft niemand in de gaten het kleine brokje in mijn keel of het neerleggen van woorden met deuren toegeschoven doen me afdalen in jou zoals het late middaguur dat langs de bladeren likt en poëzie laat ontstaan in de plek waar ik ben; het ademloze licht over mijn stille hand telkens zachter wanneer…

Wat is de wereld toch licht als het donker is verdreven langzaam de trap bestijgend die de aarde beneden laat de zongele hemel naderbij fel knipperend in de ogen Alleen is daar helaas nu echt de laatste tree de keuze is afdalen of toch verder Aarzelend wacht hij de komst van de avond van de nacht tot de eerste langs zal komen Springend…

Maar de pijn in de afdaling naar het einde heeft hem gestopt en laten liggen in een tragedie die begint met zijn lijkwade waar we nu naar kijken en weten dat hij niet meer kijkt en opstaat om weer te winnen wat op elke berg al met zijn naam geschreven staat.…

Mijn klok is tijdloos Evenals mijn resterende tijd Omkijkend in het gepassioneerde verleden Ontwaar ik een neergaande trap met kleurrijke treden En wanneer ik hem voorzichtig afdaal Tree voor tree welke ik weifelend bega Probeer ik het rood angstig te vermijden Dat dwingt mij dat ik vele treden oversla Toch weet ik het is zinloos…

"om goed te kunnen schrijven moet je heel diep in je schaamte gaan" zo sprak de schrijver en het laat me niet meer los één poging is meteen een daad wanneer ik afdaal in het donker van nalatigheden die nu toch het daglicht moeten zien over hoe ik toen verborgen wilde houden dat ik de kille waarheid van de dood niet onder ogen komen…

Afdalen via de nek naar borsten stapje voor stapje dichterbij komen de kern van de zaak, inhoud van de botten…

De bomen druppen in de mist Een ekster spreekt in vogeltaal Waarop ik in mezelf afdaal Niet langer met mijn schaduw twist Lag zij door mij nu in haar kist?…

ik blader schreeuw een bloem mompel zacht de steel denk de wortels al afdalend langs behang gaf je laminaat als water bij de vis die niet tevreden is omdat de vangst haar zwemmend leven wist ben niet bang om eigen kleuren weer te geuren warm je maar het zal je stuifmeel slechts eenmaal gebeuren ik stamper al je macht je woorden…

"Bevend klinkt de nachtegaal, schuw trillend van onzekerheid, zingt met haar stem vol tederheid oceanen vol, waarin ik afdaal" Woorden schieten te kort om dat te beschrijven mijn gemoed schiet vol met eeuwig cliché over dat je met me vrêe door je stem langs mijn oren te wrijven.…

De liefde laat ons de passie beleven Twee lichamen die hunkerend voelen Afdalend in een voortdurend zweven Wetend wat liefde voor hen zal bedoelen...…

in de aarde onder mijn voeten in de natuur om me heen liggen versluierd antwoorden op hoe, wie, waarom der schepping alles wat er is, ligt aan de streng die heden verbindt met de oerknal de oeroude navel der schepping waar de onderzoekers in afdalen zolang niet alle vragen beantwoord is er ruimte voor dogmatisch geloof voor het paranormale…

vloedlijnen onder druk doch wildrooster van binnenvet in kringloop van water en regen een rad voor ogenschijnlijk min of meer als bij toeval breekt het water verborgen aan vraag me niet waarom van hier struikelt het oppervlak tuimelend als helmgras in het duin voorbij de muren van zichtbaar mijn donkere molenslagen schuwen de afdaling…

dagen als in het Scheppingsverhaal uit het eerste Bijbelboek dan schijnt de vroege zon op de zevende morgen met zuiver en trillend licht vol verborgen verrassing hoog uitzicht over een heuvelhelling die geheel schuil gaat onder vergruisde diamant zonder trotse schittering maar bescheiden glanzend vriendelijk nodend tot voorzichtig afdalen…

Ik zie je nu gaan over het veld en talud je afdalen als voelbare verwarmende ' tut '. Ik zie je naar de hoogte van vogels gaan op weg naar de sterren en de volle maan. Al kijk ik je na, met nog dat traanvocht aan ik deel je sprankel, ik houd van jouw naam. Van hier tot ook veel veel verder dan de maan.…

en aarde bij bolle bries deinen als in een kraaienest nest om nooit weer uit te vliegen roerloos meeruisen met de diepgroene branding wachttoren uitkijkend over de vrijheid observatorium voor ongekende constellaties verrukkelijk liggen stilzittend lichaam en wegdravende verbeelding met elkaar in evenwicht schurkend -het afdalen…

Vlinder mij naar de zoom van de aarde Een plek waar ik weg kan schuilen De serene adem van vrijheid mag proeven Waar mijn tranen mogen huilen Kus mij naar de hoogtes van liefde Waarin ik mij kan laten afdalen Een passie van genot mag smaken Laat mij drinken uit je liefdesschalen Vlinder mij naar de zon van licht Een plek waar ik mijzelf…

Het brommen Van de gele horzel Eigen geworden op Het plein der genezing Klinkt bij thuiskomst Al weer even vertrouwd Als hij grommend Langs het lint Van asfalt en Bitumen zoeft Naar het bieden van hulp Bij weer nieuwe ellende In een te haastige Niet zo vertrouwde wereld Afdalend naar de Plek van nieuwe pijn Zweven twee…