Alle inzendingen over Afscheid OR Pijn

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Die verwijdering doet pijn. Maar zal 't onherroep’lijk afscheid Straks écht minder pijnlijk zijn?…

Ik wou je vertellen Hoe jij het deed Nu heb jij nooit geweten Hoe pijn dat deed Ik zou het echt doen Als ik de tijd had Dan zou ik je bij me nemen Zodat jij de wereld vergat Maar het afscheid is niet gekomen Ik heb je niet bij me genomen Nu weet jij niet Dat missen ondragelijk is……

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

na kou en afscheid nemen was de huid gestroopt en afgedaan niet meer beroerd of aangeraakt koude pijn wordt snel geboren nu, niet veel later in de tijd is zachte warmte teruggekomen van baby-alpaca de trui strelend over naakte borsten…

Gebroken In de nacht Is elk beeld scherper Elke herinnering dieper Aan Hoe je plots verdween Zonder afscheid De pijn voelt ruw En kerft genadeloos Rond in mijn hele zijn Ik blijf verstomd achter Gebroken in de nacht…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

Tot het licht voorgoed afscheid neemt van haar ogen. En haar masker lijkt op haar trouwe wanhoop die niemand begreep toen ze haar liefde in scherven zag vallen en hij een afscheid werd die haar slechts het geduldige stof op zijn foto en de naamloze pijn van haar eenzaamheid gunde.…

Afscheid nemen in de tijd van het coronavirus brengt veel verdriet en pijn. Geen afscheid kunnen nemen zoals je het zo graag gewild had. De regels die er nu zijn, zijn verschrikkelijk, maar het moet wel zo zijn, er is geen andere keuze. Mensen sterven alleen, zonder dierbaren om hen heen, hoe erg moet dat wel niet zijn.…

Ik wil nog één keer je armen om me heen je ogen zien stralen Ik wil nog één keer zijn met jou alleen even met je dwalen Ik wil nog één keer even met je praten even bij je zijn Ik wil nog één keer ik kan je niet haten een afscheid doet pijn…

Zo trots zoals je was, Je klauwen als panterpoten, Je praten en miauwen toen, Zo brak ben je nu geworden, De ziekte mergelt je uit, Je trotse poten zijn als lucifers, Toch blijf je bij iedere aanraking knorren, Je hart is zo sterk, Straks moet ik afscheid van je nemen, En dat doet pijn………

Vannacht is het donkere maan Tijd om je te laten gaan Wat goed was, dat neem ik mee De rest geef ik aan de zee De pijn gooi ik in het vuur Het afscheid is voor lange duur Al wat niet was, is vergeven We zien elkaar in een volgend leven…

De kus als begin van de nacht en de verloochening door Petrus; heel het proces dat pijn doet tot de dood er op volgt; De dood van de Onschuldige, het afscheid van het Licht dit alles begint morgen maar Pasen gloort reeds.…

op vreedzame graven staan gebeitelde woorden als afscheid voor de laatste reis bij een verzakte zerk staat postuum een boete als schandpaal van nalatigheid ze hebben een put teveel gegraven en met het planten van die extra pijn vraag ik mij af hoe eenzaam kan je dood nog zijn?…

Ik zag je vermoeide ogen, ik zag de vele pijn. Hetgeen ik zag heeft mij erg bewogen, wat kan het leven meedogenloos zijn. Maar jouw krachtige hand bij het afscheid nemen, heeft me toch ook weer meegegeven. Dat de mens die het ondergaat, tot de laatste snik zijn mannetje staat.…

Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen te horen.…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

Lijken te sterven zonder eigenlijk dood te zijn gegaan Zomaar te zijn veranderd in niets meer lijkend op wie zij ooit zeiden te zijn Afscheid nemend van een eerder leven ongelooflijk onnadenkend zonder maar een centje pijn Onherkenbaar in hun daden zij zijn geindoctrineerd door boze tongen en giftig vlees Staan niet meer…

ik heb je alzo lang zien vertrekken pijn bedekkend met een rode kus lippen nog gespitst in afscheid met emotieflits nog voor het rood was uitgelopen was jij meestal weer opgedoken keek mij in onschuldig blauw lief aan en ik liet jou in vrijheid gaan…

Er was geen stervensangst geen pijn, God heeft hem zomaar weggenomen, Zijn engelen zijn stil gekomen. Geen groet geen afscheid mocht er zijn. Nu staan wij bij zijn planken woning, Zien voor het laatst zijn lief gezicht, Waarop een glans van vreugde ligt, Omdat hij zomaar 'thuis' mocht komen.…

Het zilveren koord zal weldra breken - en niemand die het houden kan, gelukkig dat we konden spreken: het afscheid en de pijn daarvan ze zijn niet minder, maar gedragen door ieder die nabij mag zijn - Jij, sterke vrouw, je blijft maar vragen en klaagt niet over eigen pijn.…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Er was geen stervensangst, geen pijn. God heeft hem zomaar weggenomen. Zijn engelen zijn stil gekomen, geen groet geen afscheid mocht er zijn. Nu staan we bij zijn planken woning zien voor 't laatst zijn lief gezicht, waarop een glans van vreugde ligt omdat hij "zomaar" Thuis mocht komen.…

Een jaar veel drukte een jaar met pijn. Een jaar vol veranderingen, maar ook wel weer fijn. Een jaar vol met beleving, een jaar met zorgen. Een jaar met een afscheid, maar ook een jaar met een morgen….…

Afscheid nam hij voor de einder, veel te vroeg.…

Wij zijn niet meer bij elkaar in die droom er ligt een schaduwstilte in ons nieuwe domein de echo gehoord van verborgen muziek waar wolken in gekte voorbij zweven is nu de kalmte van de zomernacht zelfs het afscheid doet geen pijn niet meer in mijn hart nooit meer in mijn gedachten het is voorbij in dankbare schaduwstilte.…