Alle inzendingen over BENJAMIN

Zij zingt met haar hele lichaam, argeloos, alsof zij niet meer terug kan: één van de raadsels van de wereld, om eens volledig in de schijnwerpers te staan. Ik zou graag eens langskomen; reizen is duur; wat mij drijft, is het beleven van wind, slapend en dromend, waaruit wij niet meer terug kunnen. Wij zullen ons er met moeite doorheen slaan…

Vader, heel snel was je vergeten, waar men je zoekt, vindt men geen steen, anoniem, omringd door vreemden, lig jij, verdween met een klap uit ons leven, zonder afscheid, de eeuwigheid in, voor mij een regelrechte zegen, voor jou, hopelijk een nieuw begin. Vader, met jou viel niet te leven, hoewel ons niets ontbrak, vergat jij ons te geven…

Je stampt je voeten, je stampt de aarde warm, onder een loodgrijze lucht is je hart veel te koud. Voor altijd verliezen; onthoofd door een snijdende wind, die de kop op stak. De roepende stem uit de woestijn, golven van verwondering: een medestander, die doordrong tot de verstandsverbijstering: onvoorwaardelijk de overgave, een uitputtend…

De zee, de zee, de zee, brengt alle winden mee; van noord naar zuid, van west naar oost, vanuit het noorden is zij doorgaans het boost; zij hapt dan brokken uit de kust, vervuld van woede, pure lust, dikwijls is zij op haar best, al waaiende uit de west; zij laat de golven rustig neer, ze deinen ritmisch heen en weer: aflandig komt…

Omdat hij zich eenzaam voelde; met zijn rug tegen de muur, niet kon voldoen aan de te hoge verwachtingen, eindeloos heen en weer gestuurd, als een vogelvrije met altijd de wind van voren, kreeg hij pas vaste grond onder zijn voeten na het voornemen een taal te spreken die iedereen verstond; hij deed het openlijk, ongewild de schijnwerpers…

Ik heb een gillend hoofd; onaangeraakt laat ik het de vrije hand; de woorden- stroom uit de lucht vallen. Ik heb een gillend hoofd; tot uiterste gedreven verlaten bezielde gedachten mijn argeloos geopende mond. Ik heb een gillend hoofd; met dubbele tong geeft het een onverhuld beeld, een krachttoer van een vogelvrije.…

Kijk eens naar je 'zelf'; de grond van jouw natuur, een lichaam sterft, waarheid is innerlijk. Wat volmaakt is; een louter zijn, een gevoel dat 'het' er is, rijkdom na een periode van winter. Mensen houden de tijd bij: gevangen in uren, maanden, jaren; nieuwe vrijheid is blijvend, zonder toekomstige gevaren. Hoe hoog is hoog, hoe…

Hij was een iets andere versie mens, ontstaan in het isolement. Dankbaar maakte hij gebruik van deze dubbele betekenis. Men hoeft het niet als belemmering te zien; hij was vervreemd van zijn eigen vaagheid, liep in paniek langs de afgrondsrand. Voor er een woord was opgeschreven, werd het al te vaak verkeerd geïnterpreteerd; hij maakte…

Tijdelijk heette het: waren wij niet als golven, telkens weer stukbrekend op de verweerde rotsen? Als een schaduw gleed het leven langs ons heen, alles vermalend tot herinnering, waarover de levensnevels nog hingen; een warme aangename deken. Zo er nog daglicht was, bleef de idylle, alsof het zich in dag en plaats vergist had.…

We waren klaarwakker voor we sliepen, dat is een kans, die maar eens in je leven komt; daarvan zijn we ons heel goed bewust, ver verwijderd van alles daarbuiten. Wij doen aan zelfontplooiíng; dat is sterven, om herboren te worden: aanwezigheid vereist, wat een onverwachte wending geeft aan het tot heden onbekende, daarvan zijn wij ons heel…

Hij was er met zijn gedachten niet meer bij, aan het oog onttrokken achter de heuvels van een afwezige blik, als zag hij een prachtig visioen, waarin zijn blik zich verloor; verloren geraakt in een stortvloed van licht: ik zag zijn ogen dichtvallen, uitgestrekt lag hij verlaten en ingeslapen; het was alsof hij zijn ontwaken afwachtte, om…

Hier lagen wij dan: dicht tegen elkaar aangedrukt, zorgeloos dwalend door het vlakke land van onze gedachteloosheid; opengeslagen, verlangend naar een sterk antwoord; niets was onmogelijk, wie kent zijn geheim niet; het leek erop, dat het zo gewild was, bij voorbaat alles geregeld, vaststond. Geheel in de war overtrof het al onze verwachtingen…

De wereld wachtte; liep achter de feiten aan, overwoekerd door bijgeluiden. Haar noodkreet kaatste tegen de wanden; het einde van een tijdperk inluidend. Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig…

Als ze je in de verte zien, roerloos als een regengordijn; ondoordringbaar, omdat je afstand genomen hebt van deze ongedwongen sfeer; de leegte van het bestaan op- vullend, je verzettend tegen waar je nooit thuis was, op eigen initiatief afstand nemend van water en aarde, stille stranden, blauwe luchten, de ontwakende steden: definitief…

Een mistige dag in mijn hoofd, ik kan niet denken, totaal verdoofd staar ik wezenloos voor mij uit: een diepe zucht ontsnapt mijn mond, ongedurig kijk ik wat rond, dwarrel gedachteloos door de lucht, in beweging kom ik niet: overmand door een onpeilbaar verdriet, om een geliefde, die het leven liet, waar het ooit vandaan is gekomen; het…

Ik ben vannacht bijna doodgegaan, als een vreemde tastte ik in het duister van mijn bestaan; de aanzet tot het komen en gaan, wanneer gedachten worden gekluisterd: het leven is als het spel van wolken en maan, al even ongrijpbaar als haar grillig bestaan; de strijd aangaand met wie niet goed luistert.…

Iedereen wordt ergens naartoe gejaagd om niet in het verleden te blijven steken; je gelooft je eigen ogen niet, wanneer je het heden even uit het oog verliest, als je er even bij stilstaat, omdat je even niets beters te doen hebt, blijken de anderen al lang van de aarde verdwenen: de geur van dood en aarde, vredig voorovergebogen, toevlucht…

Houden van, was haar nodig hebben: hij voelde daar niets voor, zo'n samenwerkingsverband had zo z'n beperkingen. Om haar hart te kunnen horen kloppen, was een kwestie van experimenteren, kijken of de verwachtingen uitkwamen. De kou werd uit de lucht gehaald door een stapje verder te gaan; naar eigen zeggen vormde zij, zijn menselijk…

Gisteren zei je dat het niet hoefde vandaag vond je dan weer van wel kan jij dan echter niet begrijpen ons leven wordt een ware hel Altijd luisteren naar gefluister buren die hun gangetje gaan wanneer ik doof ben en niet luister zie ik jou ook niet meer staan Het leven is een hel geworden een droef en uitzichtloos bestaan sleur is als…

Standbeelden, stille getuigen van een verloren verleden; versteende gedachten, staand in het nu, het heden Feilloos weggevaagde geschiedenis, rondwarend in een oorverdovende stilte, zichzelf aanhorend bij gebrek aan aandacht.…

Op hol geslagen; als je weer thuiskomt, is je vertrouwde omgeving vreemd geworden, na dagelijks heen en weer geslingerd geworden in een prettige sfeer. Het leek erop, dat je in een aparte wereld was gaan leven. Bezield van een grote afstand, de kunst om met weinig woorden veel te zeggen: een geestverwant; een fragment van angst.…

Er liggen nieuwe mogelijkheden open voorbij de zonsondergang: ik hou mijn wereld klein, het hoeft van mij niet groter. Soms stel ik mij voor; men sterft met wie men lief heeft, een bevrijdende gedachte, als je ergens naar streeft, gebeurt het ook. Overal hoor ik dezelfde geluiden van een moeilijk te doorbreken stilte: de onoverbrugbare…

Zie ze kauwen zie ze malen vol vertrouwen door de straten malen zij niets ziend niets ontziend net zo traag als ambtelijke molens. Zie ze lopen door de straten geheel verdoofd niets in de gaten op hun hoofd oren verstoppend van omgeving beroofde robot poppen. Zie ze bellen mobiele straten ogen met schellen niets in de gaten…

Ik sta hier zo maar stilletjes aan je te denken in een sfeer van verwachting; één of andere wending van het lot geeft een licht gevoel van opwinding: het gevoel dat alles is, zoals het hoort, een gedachte waar jij aan wennen moet. Ver van mij verwijderd, leg ik je neer op het brandend zand: op deze onmogelijke plek werd geheel onverwacht…

Is het een taal die ik niet spreek, waardoor niemand mij kan horen, of ben ik afwezig, steeds voor onzichtbaarheid geboren. Soms raak ik eventjes van streek; de mensheid toebehorend, of ben ik van het toekomstige ras: de vierde dimensie aanborend.…

Ik zweefde door mijn eigen wereld: de schaduw van een levende, die niets om zich heen opmerkte, als een onzichtbaar kleed voorgoed verborgen. De toekomst was weggelopen uit mijn dromen; fragmenten, zo kaal en eentonig als de stem van de winter. Iemand liep weg: de vervulling van een droom, ongemerkt opgenomen; zijn afwezigheid schuldig…

Het afbraakproces is in gang gezet: de zaak bloedt dood, levend opgepakt bij het voorportaal na rechtstreekse contacten. Na een veelbelovend begin, maak ik een doorstart met jou in afgeslankte vorm, dat klinkt romantisch, maar het gaat er soms hard aan toe. Om overeind te blijven, lever ik een taai gevecht om het bestaan; de dood ligt…

Rustiek en glad bij eb en vloed, God keek toe, zag het is goed. Het water lag er rustig bij zo hoort het te zijn tussen Hem en mij. Golf na golf brak op het zand, God keek toe vanaf het strand, plotseling kreeg Hij een idee; was Hij niet dichter bij de zee?…

Wordt de druk te groot, ga ik ondergronds: onder één dak is de omvang aanmerkelijk kleiner. De wolven die wij zijn; allen tegen allen, vooral bezig met overleven terwijl het einde openblijft.…

De ideeënrijkdom van een wandelend museumstuk, het wil maar niet beter worden. Zijn weerwoord; daar moest men doorheen kijken, om iets te zeggen te hebben was een duw in de goede richting onontbeerlijk; dat zou men ook kunnen zeggen over zijn mislukkingen.…