Netgedichten

netgedicht (nr. 25.952):

Vader

Vader, heel snel was je vergeten,
waar men je zoekt, vindt men
geen steen, anoniem, omringd
door vreemden, lig jij, verdween

met een klap uit ons leven,
zonder afscheid, de eeuwigheid
in, voor mij een regelrechte zegen,
voor jou, hopelijk een nieuw begin.

Vader, met jou viel niet te leven,
hoewel ons niets ontbrak, vergat
jij ons te geven; zelf verfoeide jij
het ware leven. Beter had jij niet

kunnen trouwen, want jij hield
niet van jezelf: hoe dan van anderen
te houden? Het leven bleek een
lange eenzame weg vol obstakels;

vele debacles hinderden, gaven angst,
voor jezelf en de dood bleek jij
nog het bangst; nooit werden wij
vrienden, was dit het wat wij

verdienden? Nu ben je al een hele
tijd dood, bijna vergeten; onvind-
baar graf, zwervend door de ether,
eeuwig op zoek naar beter?